Η Αναστασία είναι σαν το αλατοπίπερο, όχι μόνο επειδή είναι ασπρόμαυρη. Είναι σαν το αλατοπίπερο γιατί δεν είναι απαραίτητη, είναι απλά εκεί για να νοστιμισει την ζωή. Και ο,τι νοστιμιζει την ζωή είναι κάτι το οποίο μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, απλά χωρίς αυτό θα ζήσεις άνοστα. Ή βαρετά.
Μαζί της η ζωή δεν θα είναι πια βαρετή, και όλα θα αποκτήσουν διαφορετικό νόημα, ακόμα και η πόρτες του σπιτιού, τα χαρτόκουτα, τα ράφια της βιβλιοθήκης κτλ. Έχει μεγαλώσει μαζί μας από μωρό, και όσοι από εμάς έχουμε τέτοια ασπρόμαυρα γατιά, τα tuxedos, θα σας πούμε το ίδιο πράγμα. Έχουν κάτι μοναδικό.
Είναι ίσως ο τρόπος που η μάσκα κατεβαίνει στην μούρη, που κάνει τα μάτια να μοιάζουν τεράστια, και το στόμα να μοιάζει στρογγυλό και σαν έτοιμο να πει κάτι που ήθελε αλλά το έχει ξεχάσει. Έχουν το ύφος του γατιου που πάντα μοιάζει να σκέφτεται κάτι βαθυστόχαστο, αλλά στην πραγματικότητα δεν σκέφτεται τίποτα, ή αντε το πολύ πολύ να σκέφτεται "να πηδηξω από την πόρτα στο τραπέζι τώρα, ή σε λιγο; ή μήπως τώρα; ή μήπως σε λίγο;"
Η Αναστασία έχει μια προσωπικότητα ΝΑ, ιδιαίτερη όσο το ύφος της. Είναι το γατί που θα καθήσει πάνω στους καλεσμένους σας, που θα παίξει με ό,τι παιχνίδι της παρουσιάσεις, που δεν θα κάτσει ποτέ εκεί που θέλεις εσύ να κάτσει, αλλά εκεί που θέλει αυτή, και με τον τρόπο που θέλει αυτή. Είναι σαν να βλέπει τα πάντα γύρω της σαν πολύ ενδιαφέροντα, και καθώς την παρατηρείς να τα επεξεργάζεται, ξαφνικά τα βλέπεις και ενδιαφέροντα και εσύ, και ας είναι πράγματα που είχες δει ένα εκατομμύριο φορές στο παρελθόν.
Μπορεί να ζήσει με άλλες γάτες, καθω΄ς ζει από μικρή με θηλυκιές και αρσενικές γάτες.
