Ήταν 4 Αυγούστου, το πρωινό μετά την πρώτη φωτιά στην Βαρυμπόμπη, όταν κυριολεκτικά μέσα από τα καμμένα εμφανίστηκε η Τατόι. Ήρθε προς το μέρος μας περπατώντας σαν αναστενάρης, και έτσι όπως ξεπρόβαλε μέσα από το καμμένο δάσος, έμοιαζε με ήρωα ταινίας δράσης, που περπατάει αγέρωχα, ενώ απομακρύνεται αλώβητος από την έκρηξη πίσω του.
Για ευνόητους λόγους την ονομάσαμε Τατόι.
Η Τατόι είναι ένα πλάσμα που όταν την γνωρίζεις, καταλαβαίνεις πως αν υπάρχει ένας σκύλος στον κόσμο που μπορεί να επιβιώσει από τα πάντα, είναι αυτή. Τίποτα δεν την τρομάζει, τίποτα δεν την εμποδίζει να είναι αυτή που είναι και τίποτα δεν την σταματάει από το να συνεχίζει να προχωρά μπροστά, να εξελίσσεται, να μαθαίνει, να θριαμβεύει.
Σκυλιά σαν αυτήν δεν υιοθετούνται εύκολα. Πιτ Μπουλ δηλαδή, που φοβόμαστε και να το ξεστομίσουμε για φοβόμαστε μην της κολλήσουμε αυτή την ρετσινιά που καταδικάζει σκύλους σαν αυτήν να ζουν χρόνια σε καταφύγια. Όχι μόνο δεν υιοθετούνται, αλλά είναι και από τα σκυλιά που περνάνε ίσως πιο δύσκολα στα καταφύγια. Είναι πολύ ανθρωποκεντρικά, είναι γεννημένα για αφιερώνονται σε ανθρώπους, και ένας χώρος όπως το καταφύγιο δεν είναι ιδανικός.
Παρά την ράτσα της, παρά της ανάγκες της, παρά την απίστευτη θέλησή της για ανθρώπινη συντροφία, η Τατόι καταφέρνει να επιβιώνει στο καταφύγιο, έναν χώρο που δεν της ταιριάζει. Το καταφέρνει και αυτό, όπως έχει καταφέρει τόσα και τόσα μέχρι τώρα.
Είναι ένα σκυλί φτιαγμένο για σπίτι. Είναι φτιαγμένη για να επικοινωνεί και να μοιράζεται την ζωή της με ανθρώπους. Είναι απίστευτα επικοινωνιακή, είναι απίστευτα τρυφερή, είναι γεμάτη αγάπη και γεμάτη ενσυναίσθηση, είναι εξαιρετική στην εκπαίδευση, όπως όλα αυτά τα σκυλιά, και θέλουμε πάρα πολύ να φύγει από εμάς. Δεν ανήκει εδώ. Ανήκει σε μια οικογένεια.
Έχει τα υπέροχα αυτιά της ακέραια, την ουρά της επίσης, έχει δυο μάτια ξύπνια και γεμάτα όρεξη και αγάπη, και έχει όλα τα προσόντα ενός κατοικιδίου, ενός συντροφου, ενός σκύλου που θα γίνει φίλος, συνοδοιπόρος, σύμμαχος, συγκάτοικος.
