Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η Ζήνα παραδόθηκε σε εμάς από τον ιδιοκτήτη της. Είναι ένα υπέροχο Πόιντερ, με ένα καταπληκτικό, νευρώδες σώμα και ένα πανέμορφο, κατάμαυρο κεφάλι.
Είναι ένα σκυλί χαρούμενο, κοινωνικό και τρυφερό. Πορφανώς και έχει δουλέψει ως κυνηγόσκυλο και αυτό φαίνεται. Βγάζοντάς την βόλτα στο κτήμα, πάντα μας "δείχνει" τις κότες, μήπως και δε έχουμε καταλάβει πως είναι εκέι που είναι, και αν δεν δείξουμε ενδιαφέρον και προχωρήσουμε, προσωράει και αυτή, χωρίς να κολλήσει και να επιμείνει.
Είναι πολύ φροντισμένη και δεν έχει ζήσει μια άσχημη ζωή. Μας ήρθε υγιέστατη, πλήρως εμβολιασμένη, αποπαρασιτωμένη, με το βιβλιάριό της.
Είναι ένα πολύ καλό σκυλί, όπως είναι όλα τα Πόιντερ, καλόβολα, αθώα και τρυφερά. Της δίνεται τώρα η ευκαιρία να ζήσει μια ζωή σαν κατοικίδιο, και πιστεύουμε πως στην νέα της ζωή θα είναι πολύ ευτυχισμένη.
Ως κυνηγοσκυλο θα χρειάζαται καλή και σωστή εκτόνωση ωστε να είναι χαρούμενη και ισοροπημένη.
Η Μόνικα γεννήθηκε στον δρόμο, σε ένα από τα πιο κρύα χωριά της ορεινής Αρκαδία, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Η μαμά τους, η Τίλντα, έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τα μωρά της ζεστά και χορτασμένα, σε ένα απίστευτα αφιλόξενο μέρος.
Το ένα από τα μωρά εξαφανίστηκε, και η μαμά με την Μόνικα και την αδερφή της την Μίλβα ήρθαν στην Αθήνα μαζί μας. Τα μωρά μεγάλωσαν με την μαμά τους, απογαλακτίστηκαν, και πλέον είναι έτοιμα για το παντοτινό τους σπίτι.
Η Μόνικα είναι ένα σκυλάκι που έχει πάρει αρκετά από την διστακτικότητα της μαμάς της, αλλά έχει πάρει και την τρυφερότητα και την καλοσύνη της.
Φοβάται λίγο στην αρχή, αλλά πλησιάζει δειλά και τρυφερά, και όταν κάνεις επαφή μαζί της απόλαμβάνει και αυτή και εσύ.
Η Μίλβα γεννήθηκε στον δρόμο, σε ένα από τα πιο κρύα χωριά της ορεινής Αρκαδία, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Η μαμά τους, η Τίλντα, έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τα μωρά της ζεστά και χορτασμένα, σε ένα απίστευτα αφιλόξενο μέρος.
Το ένα από τα μωρά εξαφανίστηκε, και η μαμά με την Μίλβα και την αδερφή της την Μόνικα ήρθαν στην Αθήνα μαζί μας. Τα μωρά μεγάλωσαν με την μαμά τους, απογαλακτίστηκαν, και πλέον είναι έτοιμα για το παντοτινό τους σπίτι.
Η Μίλβα είναι ένα σκυλάκι που έχει πάρει αρκετά από την διστακτικότητα της μαμάς της, αλλά έχει πάρει και την τρυφερότητα και την καλοσύνη της.
Μπορεί να φαίνεται λίγο διστακτική στην αρχή, αλλά αυτή θα πάρει πρώτη πρωτοβουλία, αυτή θα πλησιάσει, αυτή θα κάνει τα νάζια και τις χαριτωμενιές τις κουταβίσιες.
Σαν απόκοσμο είναι το σκυλί αυτό. Σαν από άλλη εποχή, σαν από άλλο κόσμο, έναν κόσμο πιο ευγενή, πιο αέρινο, πιο ονειρικό.
Η Σαντιγί είναι σαν να έχει γεννηθεί σε μια οικογένεια ευγενών, όπου γενιές και γενιές καλών τρόπων πέρασαν και στα νεότερα μέλη, χωρίς να τους έχει μάθει κάποιος κάτι πρακτικά. Η ευγένεια, αυτή η παλιάς κοπής ευγένεια των παραμυθιών είναι σαν να της βγαίνει από μέσα της γεννετικά, σαν από φυσικού της.
Παρόλο που είναι μεγαλόσωμο σκυλί, είναι λεπτεπίλεπτη στους τρόπους, και μια απίστευτα διακριτική παρουσία.
Θα χαρεί, θα έρθει για χάδια, αλλά δεν θα απαιτήσει τίποτα ποτέ. Θα σε πλησιάσει αργά και διακριτικά, σαν αεράκι, μόνο αν την φωνάξεις, και θα σε αφήσει να της χαϊδέψεις το υπέροχο, απόκοσμο πρόσωπό της. Θα είναι σαν να χαϊδεύεις ένα σύννεφο.
Όσο τα υπόλοιπα σκυλιά τρέχουν και παίζουν, αυτή κάθεται σαν κυρία κάπου σε μια γωνιά, κοιτώντας γύρω με ηρεμία και με ένα τρόπο που την κάνει να μοιάζει σοφή.
Μοιάζει να είναι πολύ καλή για ένα καταφύγιο, χωρίς όμως να είναι σνομπ.
Ήρθε σε εμάς από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, πολύ αδυνατισμένη και παραμελειμένη, και της αξιζει το καλύτερο σπίτι.
Είναι υγιέστατη.
Αν σας αρέσουν τα μαλλιαρά αρκουδόσκυλα, και τα χαζεύετε στον δρόμο ενώ φαντάζεστε τι τέλειο θα ήταν αν έβγαιναν σε μίνι, ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ!
Ο Στίβι έχει την όψη αρκουδας -σκύλου, αλλά έχει μέγεθος αυτό που φτάνει και δεν φτάνει το τραπεζάκι του σαλονιού. Έχευ δύο γουρλωτά μάτια που δεν τα ξεγουρλώνει ούτε όταν τρέχει, και έχει και σκέρτσο, και έχει και νάζι.
Είναι πάρα που αστείος, και όταν είναι χαρούμενος, που είναι σχεδόν πάντα, είναι ακόμα πιο αστείος.
Τον γνωρίσαμε στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, όπου μας έκανε πολλά ναζια και τσαλίμια, και το έπαιζε πάντα δύσκολος πριν έρθει για χάδια - και τα σκυλιά που το παίζουν δύσκολα "και καλά" και κάνουν αυτά τα χορευτικά τα "δεν θα με πιάσεις/ κοίτα πως έρχομαι τόσο κομτά ώστε ίσα ίσα να μην με φτάνεις" μας τρελαίνουν.
Νομίζαμε για καιρό ότι ήταν κορίτσι, γιατί έχει χαρακτήρα κοριτισού (τα νάζια αυτά είναι πολύ πιο χαρακτηριστικά σε θηλυκά σκυλιά). Και τον φωνάζαμε χαϊδευτικά "πεταλουδίτσα", γιατί έτσι χόρευε γύρω μας, σαν πεταλούδα που δεν μπορείς να πιασεις αλλά που όμως ΘΕΛΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ"
Όταν καταλάβαμε ότι είναι αγόρι δεν μπορουσαμε να ξεπεράσουμε την πεταλουδίτσα ως όνομα και ως αίσθηση, και τον βγάλαμε Στίβι, από τον Στιβ ΜακΚουίν στην ταινία "Ο Πεταλούδας". ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΟΤΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ.
Γιατί λέει, στην ταινία, ο Πεταλούδας ο πρωταγωνιστής, φυλακίζεται άδικα ισόβια για φόνο που δεν έπραξε σε μια φυλακή με πολύ σκληρές συνθήκες, και αποφασισμένος να κερδίσει την ελευθερία του, συμμαχεί με ένα άλλο κρατούμενο και σχεδιάζουν την απόδρασή τους.
Έτσι λοιπον και ο δικός μας Στίβι, ο Πεταλουδίτσας μας, που φυλακίστηκε αδίκως στο κυνοκομείο Τρίπολης, συμμάχησε με εμάς και σχεδίασε την απόδρασή του, η οποία άργησε μεν, αλλά ήρθε!
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, λατρεύει να τρέχει και να πιάνει το μπαλάκι του, και ψάχνει ένα σπίτι στο οποίο θα υπάρχει χιούμορ και όρεξη για παιχνίδι.
Όταν η Μπάρμπι πρωτοήρθε σε εμάς, μαζί με μερικά ακόμα σκυλιά από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, βγήκε από το βαν και δεν άρχισε να τρέχει πέρα δώθε, να μυρίζει και να χαίρεται.
Έμεινε εκεί γύρω, μαζί μας.
Έπεφτε κάτω και μας έδειχνε την κοιλιά της, όπου πηγαίναμε πήγαινε, και όταν αρχίσαμε να οδηγούμε το κάθε σκυλί στο κλουβί του, αυτή μας ακολούθησε χωρίς λουρί, θεωρώντας αυτονόητο πως όπου πάνε όλοι θα πρέπει να πάει και αυτή.
Αυτό και μόνο λέει πολλά για τον χαρακτήρα της.
Η κινητήριος δύναμή της και αυτό που την ενεργοποιεί δεν είναι το φαγητό, δεν ειναι η τάση να κυνηγήσει κάτι, να μυρίσει, να παίξει.
Η έμφυτη τάση της είναι να ακολουθεί, να συμμετέχει, να είναι μέλος αυτού που γίνεται στην αγέλη της, ακόμα και αν η αγέλη της αποτελείται την δεδομένη στιγμή μόνο από έναν άνθρωπο και αυτή.
Κάθε φορά που την παίρνουμε για βόλτα έρχεται, καθε φορά που την παίρνουμε στο γραφείο συνεργάζεται, κάθεται, προσπαθεί να κάνει ό,τι της δείξεις ότι πρέπει να κάνει, και είναι με όλο της το είναι εκεί, μαζί σου, συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνετε μαζί και επικεντρωμένη σε εσένα.
Αν ήταν κορίτσι θα ήταν αυτό που λέμε κοπελάρα. Ψηλή αλλά όχι γεροδεμένη, με κοριτσίστικα χαρακτηριστικά, μακριά ξανθά μαλλιά, γλυκό πρόσωπο, σχεδον μωρουδικό και τρόπους.
Είναι ένα σκυλί που πραγματικά μοιάζει να έχει μεγαλώσει με τρόπους, που ξέρει να συμπεριφέρεται, που ξέρει να κανει ότι είναι πρέπον την κάθε χρονική στιγμή. Είναι υπέροχη και πανέξυπνη.