Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Αυτά τα μικρά, μαλλιαρα σκυλάκια, όταν καταλήγουν σε λάθος χέρια και φτάνουν στα χέρια μας με τζίβες, βρώμικα και πεινασμένα μας ματώνουν την καρδιά.
Κάτω από όλη την παραμέληση, η Κικα έιχε μια τεράστια καρδιά, που μέσα της έκρυβε όλη την χαριτωμενιά του κόσμου.
Ακόμα και τότε που ήταν άτριχη και αδύνατη, έτρεψε να μας υποδεχτεί, σηκψνόταν στα δύο της πόδια να μας φτάσει, και κουνούσε την ουρά της που ήταν σαν ουρά ποντικιού.
Την φανταζόμασταν να τρέχει έτσι με τα μαλλιά της μακριά, φρεσκοχτενισμενα και απαλά, και χαμογελούσαμε μόνοι μας.
Η Κίκα πέρασε διάφορα στάδια μέχρι να γίνει όπως είναι σήμερα. Αφού ήρθε σε μας με τρίχες τόπους τόπους. και νομίζαμε τότε ότι το σκυλί είναι άσπρο, κουρεύτηκε και έμεινε έτσι χωρίς καθόλου μαλλί για κάπποιο καιρό. Και κάτω από τα μαλλιά, διαπιστώσαμε πως το δέρμα της δεν ήταν άσπρο.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες τρίχες, δεν ήταν άσπρες ούτε αυτές! Ήταν όλα τα χρώματα. Όλα όμως. Και άσπρο, και μάυρο, και καφέ και μπεζ, και η Κίκα άρχισε να γίνεται σαν πίνακας αφηρημένης ζωγραφικής.
Είναι ένα σκυλί πολύ ανθρωποκεντρικό, που η κίνηση ματ της είναι να πηδάει στα δύο πόδια και να σε αγκαλιάζει. Αν είσαι καθιστός, σε φτάνει και σε φιλάει, αν είσα όρθιος, σε φτάνει στο γόνατο κάπου.
Έχει λοιπόν τρίχωμα-πίνακα ζωγραφικής, έχει προσωπικότητα, το μόνο που δεν έχει είναι ένα σπίτι.
Η καθημερινότητά στην βόλτα σας με την Λούνα θα είναι η εξής. Θα περπατάτε μαζί της, και η γούνα της η γκρι θα πηγαίνει πέρα δώθε, όπως και ο ποπός της επίσης, γιατί ουρά δεν εχει, και θα γυρίζουν κεφάλια να σας κοιτάζουν συνέχεια.
Μπορεί να φρεναρουν και αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου για να σας χαζεύουν οι οδηγοί και οι επιβάτες.
Θα σας σταματάει κόσμος άσχετος και θα σας ζητάει να την χαϊδέψει - γιατί έχει αυτό το σκυλί κάτι που το χέρι σου θέλει αυτόματα να πάει να πιάσει την γούνα, και μετά θα σας ρωτάνε "κουτάβι τσοπανόσκυλο ε;", και εσείς θα απαντάτε "όχι, ενήλικο.
Αυτός είναι ΟΛΟΣ ΚΙ ΟΛΟΣ ο σκύλος"!
Η Λούνα είναι σαν τσοπανόσκυλο νάνος, με ένα απίστευτο τρίχωμα, ένα μοναδικό πρόσωπο, και λες και δεν έφτανε αυτό, η φύση έχει ακόμα έμπνευση τελειώνοντας το αριστούργημα, που της έδωσε και ένα μάτι μπλε.
Το σκυλί είναι πανέμορφο, και είναι και πολύ καλό σκυλί. Είναι κοινωνικότατη, λατρεύει τους ανθρώπους, τρελαίνεται για βόλτα, και ΚΑΙ χαδιάρα, και παιχνιδιάρα, και είναι σαν ένα μεγάλο, μαλλιαρό, ναζιάρικο παιδί που ευχαριστιέται την παρέα και την κάθε στιγμή, και αυτό στο δείχνει με τον ενθουσιασμο της και με την απίστευτη προσωπικότητά της.
Την φέραμε από το δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης γιατί την ερωτευτηκαμε τρελά, και όσο την ευχαριστιομαστε, ταυτόχρονα την προωθούμε και για υιοθεσία με βαριά καρδιά (όχι ψέμματα, με χαρά την προωθούμε. Της αξίζει το καλύτερο σπίτι, δεν ανήκει στο καταφύγιο)
Λοιπόν ακούστε. Φανταστείτε ένα μαλλιαρό, φουντωτό σκυλί, με δύο αυτιά που είναι σαν κοντές κοτσίδες, το μαλλί αυτό το αφράτο του νέου σκύλου του φρέσκου και μια ουρά επίσης φουντωτη, που θα μπορούσε να ήθελε σχεδόν να μιλήσει.
Φανταστείτε να του λέτε "α που είσαι εσύ; τώρα θα σε πιάσω!" και αυτό να τινάζεται ήπια μεν αλλά και τσαχπίνικα, και να κάνει το "δεν θα με πιάσεις, α σου ξέφυγα" και εσείς να λέτε "α τώρα θα σε πιάσω, τώρα θα δεις" και αυτό να τρέχει γύρω σας κάνοντας το "δεν θα με πιάσεις" και μετά να πέφτει κάτω ανάσκελα και να κουνάει τα χέρια σαν να κολυμπάει και να σε κοιτάει και αααχχχ...ερωτεύεσαι!
Η Κοραλία είναι αυτό το σκυλί που θες να το φας, και θες να παίξεις και μαζί του, και να κοιμηθείς μαζί του, και μετά θες πάλι να το φας.
Είναι φρέσκια. Πολύ φρέσκια.
Έχει φρεσκάδα στο βλέμμα, φρεσκάδα στο τρίχωμα, φρεσκάδα στην ψυχή.
Την είδαμε στο δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης και της είπαμε "α που είσαι εσύ;" και αυτό ήταν. Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και ψάχνει το παντοτινό της σπίτι.
Έχει μεγαλώσει σε σπίτι, έχει μάθει τα πάντα για το πώς να είναι κατοικίδιο, τα πάντα αλήθεια, έχει πάρει πάρα πολύ αγάπη από την οικογένειά του και για κάποιο καιρό νόμιζε πως η ζωή του θα ήταν τόσο τέλεια όσο την ήξερε σχεδόν από πάντα.
Δυστυχώς η τυχη είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Ο Πολ ήρθε στα χέρια μας και πάλι μετά από πάρα πολύ σοβαρό θέμα υγείας στην οικογένεια. Μας τον παρέδωσαν με κλάματα και τον παραλάβαμε με κλάματα, και παρόλο που η ζωή τον ανάγκασε να κάνει ένα βήμα πίσω, θέλουμε αυτό να γίνει ώθηση ώστε να κάνει πάλι βήματα μπροστά.
Για αυτόν είναι πολύ σκληρό να καταλήγει σε ένα κλουβί, ενώ έχει περάσει την ζωή του σε ένα σπίτι, και θέλουμε να πιστεύουμε πως αυτό θα είναι προσωρινό.
Αν σας αρέσουν τα μεγάλα σκυλιά, αυτά με τα εντυπωσιακά αφράτα μαλλιά που έχουν ακόμα την φρεσκάδα του κουταβιού, ο Πολ είναι ιδανικός.
Μπορούμε να σας πούμε με βεβαιότητα ότι είναι ένα σκυλί που θα προσαρμοστεί πολύ γρήγορα, γιατί σε ένα σπίτι έχει μάθει να μένει, και κατοικίδιο ξέρει πολύ καλά να είναι.
Θα ξέρει να βρει το κρεβάτι του, θα ξέρει να μένει ήσυχος στο σπίτι, θα ξέρει να πηγαίνει βόλτα, και γενικά θα ξέρει τα πάντα, γιατί και τα έχει ζήσει και έχει κάνει και εκπαίδευση.
Γλυκό σαν μέλι είναι το κουτάβι αυτό. Χαριτωμένο όσο δεν πάει, χαρούμενο όσο γίνεται, μαλακό, τρυφερό, αφράτο και υπέροχο.
Η Τάρα είναι η χαρά της ζωής. Βρέθηκε στις πλημμύρες του Σεπτέμβρη στην Καρδίτσα, και τώρα είναι στην Αθήνα μαζί μας.
Είναι το σκυλί που σε κοιτάει και όλο το πρόσωπό του χαμογελάει, και χαίρεται, και βλέπει άλλους σκύλους και πέφτει ανάσκελα και πάλι χαίρεται, και γενικά, η Τάρα είναι ένα όνειρο.
Ένα άγραφο χαρτί που μέσα της χωράει όλη η ευτυχία του κόσμου, και όλος ο ενθουσιασμός για την καινούργια ζωή που ανοίγεται μπροστά της.
Την βγάλαμε Μαργκό, από την βασίλισσα Μαργκό, επειδή όταν είχε πρωτέρθει ήταν η πιο μεγαλόσωμη από όλα τα κουτάβια, και έμοιαζε σαν να ήταν η μεγάλη τους αδερφή.
Ωστοσο μεγαλώνοντας, τα υπόλοιπα κουτάβια την έφτασαν, και τελικά δεν έγινε τεράστια όπως νομίζαμε. Το όνομα όμως ακόμα της ταιριάζει, όχι πλέον λόγω μεγέθους, αλλά λόγω χαρακτήρα.
Η Μαργκό, παρόλο που πέρασε την παιδική της ηλικία στο καταφύγιο, και αυτό δεν είναι ιδανικό για την κοινωνικοποίηση κανενός κουταβιού, γεννήθηκε κοινωνική, και αυτό τίποτα δεν μπορεί να της το στερήσει.
Για όλα τα υπόλοιπα κουτάβια είναι σαν αρχηγός, όχι με την ηγετική έννοια, αλλά με αυτή του μέντορα, του πρωτοστάτη, της μεγάλης αδερφής που δείχνει τον δρόμο, και που οι υπόλοιποι μιμούνται.
Πηγαίνει βόλτα χωρίς να φοβάται, μυρίζει και εξερευνά. Βρίσκει ένα ξύλο και το πιάνει στο στόμα της και πηγαίνει και παίζει, και ξέρει ακριβώς τι να κάνει και πώς.
Η Μαργκό είναι ένα κουτάβι με ψυχή ενήλικου σκύλου. Έχει μια ωριμότητα στην κουταβοσύνη της που την κάνει πάρα πολυ συνεργάσιμη, πάρα πολύ εκπαιδεύεσιμη, και πάρα πολύ εύκολη στο να προσασμοστεί.