Την καλή μας την γνωρίσαμε στην Ήπειρο, στην 8η δραση στειρώσεων.
Ήρθε για στείρωση από τον δρόμο όπου ζούσε. Ένα σκυλάκι μια σταλιά, από αυτά που θέλεις να τα πάρεις αγκαλιά και να τα αφήσεις να ζήσουν εκεί για πάντα.
Μέρες έμεινε μέσα στο κρειτ και δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν μιλούσε, δεν ενοχλούσε, δεν δήλωσε την παρουσία της με τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε με αυτά τα τεράστια, υγρά ματιά της.
Ανοίγαμε την πόρτα για να καθαρίσουμε το κρειτ, και πήγαινε στην άλλη άκρη, να μην μας ενοχλήσει καθόλου, λες και ήθελε να εξαφανιστεί. Ακόμα και όταν της βάζαμε φαγητό, έτρωγε αργά και σχεδόν κρυφά, σαν να μην ήθελε να κάνει θόρυβο.
Την πονέσαμε πολύ.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα, και από την πρώτη σχεδόν μέρα άρχισε να ανοίγεται.
Πλησιάζει δειλά δειλά, και σχεδόν σκυφτα, λες και το χέρι που την πλησιάζει φοβάται ότι θα της κάνει κακό, αλλά ταυτόχρονα θέλει να πιστέψει ότι θα της προσφέρει λίγη αγάπη.
Η Ελεονώρα δεν είναι φοβικη, είναι απλά φοβισμένη. Όσο ανοίγεται, τόσο φαίνεται η γλυκύτητά της και η καλοσύνη της.
Είναι εμβολαισμένη, στειρωμένη και υγιής.
