Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Με την λεπτεπίλεπτη κορμοστασιά της, την ντελικάτη μουρίτσα της και τα γλυκά θλιμμένα μάτια της, ήρθε από δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης και έμοιαζε με θλιμμένη πριγκίπισσα. Οπότε την ονομάσαμε Σίσσυ.
Η Σίσσυ ανάρρωσε, παχυνε, ομόρφυνε, τα θλιμμένα της μάτια έλαμψαν, και το τρίχωμά της γυάλισε. Πλέον δεν είναι θλιμμένη, αλλά έχει κάτι που ακόμα την κάνει να μοιάζει με πριγκίπισσα.
Στήνεται και χαμογελάει, κάθεται σαν καλό κορίτσι και περιμένει να της δώσεις μια λιχουδιά, μοιάζει να είναι μεγαλωμένη με τρόπους. Και αν αναγκάστηκε να τους χάσει κάπου στην πορεία, δεν τους ξέχασε ποτέ.
Η Σίσσυ είναι ένα κορίτσι νέο, γλυκό και καλό. Ένα σκυλί με πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο, ένα πρόσωπο δικό της, και μια ευγενική αγάπη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Μέχρι να της βγάλουμε όνομα την λέγαμε "η όμορφη". Η Αλκμήνη ήταν σε ένα κλουβί γεμάτο σκυλιά στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, περνώντας μόνο απ' έξω την ξεχώριζες.
Ακόμα και εκεί μέσα, ήταν λες και έλαμπε αυτό το σκυλί. Έμοιαζε στην αρχή ότι ήταν λίγο φλου, λίγο στον κόσμο της, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι ένα ζώο πολύ ανθρωποκεντρικό, που απολαμβάνει την αποκλειστικότητα και την αποζητάει.
Το πανέμορφο τρίχωμά της έχει φτιάξει, και έχει γίνει στιλπνό και βελούδινο και τα αυτιά της κουνιούνται πέρα δώθε όταν έρχεται να σε προϋπαντήσει. Τρέχει να χαιρετήσει όποιον έρχεται στο καταφύγιο, και το αγαπημένο της μερος να κάθεται είναι την κουζίνα, μαζί μας
***Η Εκάβη έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζωά που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_____________________
Ήταν στο πιο φριχτό κλουβί από όλα στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης. Η Εκάβη ήταν μία φοβική σκυλίτσα, δέκα ετών, που έλιωνε από την ψώρα σε εκείνο το κλουβί.
Δέκα ετών σημαίνει πως είχε περισσότερες ανάγκες, πως χρειαζόνταν περισσότερη φροντίδα και πως της άξιζε περισσότερος σεβασμός. Ποιος ξέρει το παρελθόν της, από που ήρθε, πως κατέληξε εκεί, τι θυμάται και τι όχι.
Η σκυλίτσα αυτή μοιάζει σαν ηρωίδα τραγωδίας. Αρχικά δεν μας πλησίαζε καθόλου και έτσι όπως την κοιτούσαμε από απόσταση, η τραγικότητα της φαινόταν σε όλο της το μεγαλείο, χωρίς να μπορεί να την κρύψει τίποτα.
Έχει πλέον αρχίσει να ανοίγεται, να πλησιάζει, να παίρνει λιχουδιές από το χέρι, και απολαμβάνει και τα χάδια από ανθρώπους που γνωρίζει καλά. Έχει μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μια διακριτικότητα στους τρόπους της, που σε κάνει να θέλεις να ασχοληθείς μαζί της, σε κάνει να θέλεις να την βοηθήσεις να καταλάβει αυτό που ήδη έχει αρχίσει να υποπτεύεται. Πως οι άνθρωποι είναι καλοί, πως η ζωή είναι ωραία, και πως η αγάπη αξίζει την εμπιστοσύνη της.
Είναι υπέροχη όταν δίνει το χέρι της διακριτικά σε όποιον είναι δίπλα της. Είναι ένας τρόπος δικός της, ολόδικός της, να δείξει ότι σε αναγνωρίζει, ότι προσπαθεί να σε εμπιστευτεί, και ότι μέσα της έχει πολλά περισσότερα να δώσει, από όσα δείχνει.
Τον Νίκο τον είχαμε δει στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, έξω από τα συρματοπλέγματα. Ήταν δεμένος στο βάθος.
Από τους 44 σκύλους που πήραμε από εκεί με εισαγγελική εντολή, ο Νίκος ένοιαζε να είναι ο πιο άρρωστος.
Ωστόσο, όλες οι εξετάσεις του δεν έδειξαν τίποτα, πέρα από απλή ασιτία.
Έφτασε ένα βήμα πριν τον θάνατο, ωστόσο άρχισε να αναρρώνει και από την πρώτη ημέρα είχε όρεξη για φαγητό.
Πλέον έχει δυναμώσει αρκετά, αλλά παραμένει αδύνατος.
Είναι ένας μεγάλος, επιβλητικός σκύλος που του αξίζει μόνο ο σεβασμός, η ανάρρωση του είναι για εμάς τεράστια ανακούφιση.
Προς το παρόν είναι διαθέσιμος μόνο για εικονική υιοθεσία.
Ένα από τα εκατοντάδες σκυλιά στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης ήταν η Ηλιάνα. Ένα απίστευτα ανθρωποκεντρικό ζώο, που επιβίωνε με το ζόρι, χωρίς να ζει ουσιαστικά, νηστική, με ψώρα, και με αυτή την απόλυτη μοναξιά που βιώνουν οι σκύλοι που δεν έχουν ανθρώπινη συντροφιά. Ένα χρόνο αργότερα, υιοθετήθηκε και πλέον απολαμβάνει όλα όσα είχε ανάγκη, και όλα όσα της είχα λείψει. Αυτό το σκυλί που το πρωτοείδαμε να κάθεται σκυμμένο και να μοιάζει τόσο μόνο, δεν χορταίνουμε να το βλέπουμε με το κεφάλι ψηλά, χαρούμενο και γεμάτο ζωή.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορια της
Η γιαγιά με το κορδόνι, έτσι την λέγαμε στην αρχή για να την ξεχωρίσουμε. Για καιρό την φωνάζαμε με διαφορετικά ονόματα ο καθένας, μέχρι που καταλήξαμε στο Βάγια.
Είναι ηλικιωμένη. Τόσο ηλικιωμένη που η μουσούδα της είναι κάτασπρη, και ήταν σε ένα κλουβί στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης μαζί με τουλάχιστον 11 κουτάβια. Την βρήκαμε μέσα σε ένα σπιτάκι, να προσπαθεί να προστατευθεί. Και από τι να πρωτοπροστατευθεί η κακόμοιρα σε αυτή την ηλικία, από την βρώμα; από τον πανικό; από την φασαρία;
Φανταστείτε λίγο πόση φασαρία, πόση αναστάτωση, πόσο θόρυβο συνεχόμενο κάνουν έντεκα κουτάβια σε ένα κλουβί, και φανταστείτε πόσο ανυπόφορο είναι αυτό για ένα ηλικιωμένο πλάσμα, που συν τοις άλλοις είναι και νηστικό ποιος ξέρει πόσες ημέρες. Η γιαγιά είναι από αυτά τα σκυλιά που έχουν μια ηρεμία και μια στωικότητα.
Ίσως είναι η ηλικία, ίσως είναι απλά ο χαρακτήρας της. Φαίνεται πανέμορφη όταν την κοιτάμε έτσι από μακριά, σχεδόν σε κάνει να νομίζεις πως τώρα που γέρασε είναι πιο όμορφη από ότι ήταν στα νιάτα της.