Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Όταν ήταν μικρός δεν τον ξεχώριζες από τα αδέρφια του, ήταν τρεις μαύρες μπάλες με μαλλιά.
Μεγαλώνοντας, ενώ τα υπόλοιπα παρέμειναν μαύρα, αυτουνού άρχισαν να του ξανθαίνουν μερικές τρίχες, από δω κι από κει, και στο πιγούνι έμεινε μια άσπρη τούφα, που τον κάνει να μοιάζει σαν να έχει στάξει μια σταγόνα γάλα, που θα μείνει εκεί για πάντα, και θα τον κάνει να μοιάζει για πάντα μωρό.
Ο Ντύλαν είναι λες και το DNA ήταν αναποφάσιστο. Να τον κάνει αρκούδο; Να τον κάνει γερμανικό ποιμενικό; Δεν ήξερε, και τον άφησε μισοτελειωμένο - ή τέλειο, ανάλογα πώς θέλεις να το δεις. Παρολ' αυτά, το πιο τέλειο παραμένει το βλέμμα του, το οποίο είναι σαν να λέει "μόλις έκανα σκανταλιά, αλλά είμαι τόσο κακομαθημένος που δεν θα με μαλώσει κανείς!".
Ήταν το πιο χαριτωμένο κουτάβι και παραμένει ένα χαριτωμένο παιδί, που ψάχνει το παντοτινό του σπίτι!
Πατήστε εδώ για να δείτε βίντεο του.
Ο Πάντα είχε έρθει όταν ήταν βρέφος, με κλειστά σχεδόν μάτια, μαζί με τα εννιά αδέρφια του. Ηταν στην αρχή μια κατάμαυρη μπάλα με μαλλιά, και μεγαλώνοντας έγινε μια μεγαλύτερη κατάμαυρη μπάλα με μαλλιά, και μια άσπρη γραβάτα άρχισε να σχηματίζεται στο στερνό του.
Ουρά δεν είχε, γεννήθηκε χωρίς, το ίδιο και η μία από τις αδερφές του.
Όταν τα κουτάβια έφτασαν στο τριών μηνών, αυτός ήταν ο πιο άσχημος... Εντάξει, κανένα σκυλι δεν είναι άσχημο, αλλά σε σχέση με τα άλλα ήταν ο πιο αδιάφορος εμφανισιακά, και ας ήταν ο πιο καλός. Από μωρό ακόμα έτρεχε και έπιανε το μπαλάκι, το έπαιρνε στο στόμα του, και ήθελε μια μέρα εκπαίδευση μόνο για να μάθει να το φέρνει και να στο ακουμπάει στα πόδια.
Ήταν απίστευτα επικοινωνιακο κουτάβια, και συνεχίζει να είναι απίστευτα επικοινωνιακος σκύλος. Έφηβος σκύλος. Μεγαλώνοντας όχι μόνο αναδείχτηκε ο χαρακτήρας του, αλλά ομόρφυνε κιόλας απίστευτα. Από εκεί που μικρός ήταν ένα κολοβό, μαύρο, αδιάφορο σκυλακι, καθώς μεγάλωσε έγινε ένας απίστευτα εντυπωσιακός σκύλος, σαν μαύρος λύκος με ψυχή μικρού παιδιού.
Παίζει ακόμα σαν παιδί, λατρεύει την ανθρώπινη παρέα, και την σκυλίσια, και το σημαντικότερο, επικοινωνεί. Επικοινωνεί και προσπαθεί να συνεργαστεί, και είναι ένα πλάσμα καταπληκτικό.
Έφυγε από το καταφύγιο μόνο για μια εβδομάδα μέσα στον Απρίλιο, έμεινε σε σπίτι με προοπτική υιοθεσίας, και δυστυχώς επέστρεψε, όχι για λόγους που είχαν να κάνουν με την συμπεριφορά του, αλλά με άλλους που δεν θέλουμε να αναφέρουμε. Η οικογένεια τον επέστρεψε με κλάματα, και μάς είπε πως είναι ένα εξαιρετικό σκυλί.
Αυτό κρατάμε από εκείνη την αποτυχημένη υιοθεσία, και για αυτό το εξαιρετικό σκυλί, θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο. Ακόμα δεν έχει κλείσει χρόνο, ουσιαστικά είναι ακόμα παιδί, και θέλουμε να φύγει από το καταφύγιο, και να μεγαλώσει στο παντοτινό του σπίτι.
Ο Πέπε είναι το κουτάβι που ξέρει ακριβώς τι να κάνει ως κουτάβι. Ξέρει να τρέξει να σε προϋπαντησει κουνώντας την ουρά του, ξέρει να παρακαλέσει με κουταβίσια μαλαγανιά για την προσοχή σου, ξέρει να κάτσει στην αγκαλιά σου, με το κεφάλι του στον λαιμό σου και να σε αφήνει να τον χαϊδεύεις από πάνω μέχρι κάτω, ξέρει να τρέχει ανέμελα και να μασουλάει παιχνίδια.
Επίσης ξέρει να κλαίει ψεύτικα όταν νομίζει πως πας να τον πιάσεις άγαρμπα, γι'αυτό και αρχικά τον λέγαμε Γκρινιάρη!
Είναι κουτάβι με τα όλα του, τίποτα δεν του λείπει και τίποτα δεν του περισσεύει.
Ψάχνει σπίτι δικό του το παιδί. Τώρα. Που είναι ακόμα παιδί!
Αυτός είναι ο Ζαν (Jean, από το Jean Claude Van Damme), αλλά περισσότερο από το Ζαν του ταιριάζει το Γιάννης!
Είναι το κουτάβι το χαρούμενο, το χαριτωμένο, το παιχνιδιάρικο, το κουτάβι που είναι κουτάβι!
Που τρέχει αλλά τρέχει άγαρμπα, που προσπαθεί να μιμηθεί τα αδέρφια του (τον Κλωντ και την Βαν Νταμ) αλλά τα μιμείται λάθος, που θέλει να μάθει και να καταλάβει, και όσο προσπαθεί να μάθει και να καταλάβει, εσύ μπορείς να περάσεις ώρες γελώντας με αυτήν την προσπάθεια.
Είναι σαν ο κόσμος να είναι ένας τεράστιος καμβάς και ο Ζαν να έχει ένα πολύ μικρό πινέλο, οπότε προσπαθεί να ζωγραφίζει ΟΛΟ τον καμβά γρήγορα, πηγαίνοντας από την μία άκρη στην άλλη!
Ο Μπόρις έχει τον χαρακτήρα που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των Σεττερ.
Και όσο και να μην θέλουμε να κάνουμε διακρίσεις, γιατί όλοι οι σκύλοι είναι σκύλοι, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα, την δική του προσωπικότητα και την δική του ψυχοσύνθεση, τα Σεττερ έχουν την φήμη ότι εξναι απίστευτα τρυφερά επειδή όντως είναι.
Ο Μπόρις ήρθε καταβεβλημενος και άρρωστος, και από την πρώτη μέρα φαινόταν ο χαρακτήρας του. Τώρα που έχει πλέον αναρρώσει μπορούμε επιτέλους να δούμε μόνο αυτό, τον καταπληκτικό χαρακτήρα του.
Είναι ένα πολύ τρυφερό πλάσμα, που κάθεται αγκαλιά, που βάζει το κεφάλι του στα χέρια σου και το αφήνει εκεί, που σε αγαπάει με λεπτότητα και διακριτικοτητα και μια τρυφερότητα που είναι απίστευτη. Είναι ένας υπομονετικός, κοινωνικός και γλυκύτατος σκύλος, έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι.
Αυτό που εμείς βλέπουμε ως όμορφο, για την φύση είναι προφανώς τυχαίο. Ένας από τους άπειρους συνδυασμούς χρωμάτων που υπάρχουν, έτυχε σε αυτό το κουτάβι να μοιάζουν ιδανικοί.
Έτυχε τα χρώματα να είναι εντελώς συμμετρικα, έτυχε το πορτοκαλί να είναι "πολύ πορτοκαλί", σαν ψεύτικο, το άσπρο να είναι κατασπρο σαν χιόνι, και το σκούρο καφέ σαν ο ζωγράφος να ήθελε να δώσει μερικές πινελιές γήινες.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Μπέιλι είναι ΚΑΙ απαλος σαν βαμβάκι. Θέλεις να χώσεις το πρόσωπο σου στην γούνα του, να μείνεις εκεί και να εισπνέεις μωρουδιλα, κουταβιλα.
Πέρα από όλα αυτά, είναι ένα κουτάβι σαν όλα τα κουτάβια, και έχει τις ίδιες ανάγκες που έχουν όλα τα σκυλιά. Ψάχνει σπίτι να το ομορφύνει, και να το γεμίσει με ασπροκόκκινες βελούδινες τούφες.