Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Δεν υπάρχει πιο υπομονετικό πλάσμα από αυτόν. Ο Νικόλας μας που ήρθε με τα δύο μπροστινά του πόδια σπασμένα κυριολεκτικά σε χίλια κομμάτια πάει όλο και καλύτερα. Υπέμεινε τους πόνους, τα χειρουργεία και τώρα τις φυσικοθεραπείες με απίστευτη ηρεμία, και μια αρχοντιά που είναι σπάνια. Από πίσω κρύβεται η πιο φουντωτή και η πιο εντυπωσιακή ουρά που έχουμε δει ποτέ, και τώρα που πλέον έχει σταθεί στα πόδια του, φαίνεται όλη η ομορφιά του. Είναι ένα εξαιρετικό σκυλί, συνεργάσιμο και κοινωνικό, που εμπιστεύται τους ανθρώπους, και τους αγαπάει, ακόμα και αν δεν τους γνωρίζει.
Δεν υπάρχει η ομορφιά του. Είναι σαν αλπικό ζώο που τον φαντάζεσαι σε χιόνια και βουνά. Αν και σε πολύ ψηλό χιόνι θα βούλιαζε καθότι κοντός - και ας μην του φαίνεται.
Έτσι λοιπόν ο Τσίκης μοιάζει στα χρώματα και στην γούνα σαν αλπικό τσοπανόσκυλο, αλλά σε μεσαίο μέγεθος.
ΟΤσίκης είναι ένας απίστευτα ανθρωποκεντρικός νεαρός σκύλος, που λατρεύει την προσοχή, την ανθρώπινη παρέα και τα χάδια. Ώρες μπορείς να κάθεσαι και να βουτάς τα χέρια σου σε αυτή την γούνα και αυτός δεν θα βαριέται ποτέ.
Ψάχνει σπίτι και οικογένεια. Έχει να δώσει πάρα πολλή αγάπη, τόση πολλή που έχει πάντα περίσσευμα.
Πατήστε εδώ για να δείτε την ιστορία του.
Είναι κάτι σκύλοι που μοιάζουν λες και είναι φτιαγμένοι από αιθέρα. Πετούν αντί να περπατούν, λες και είναι γεννημένοι για μια ελευθερία αέρινη.
Η Καμέλια είναι κάτι σαν μέλι φτιαγμένο από αέρα, έτσι όπως κυκλοφορεί γύρω μας, καθόμαστε και την χαζεύουμε με τις ώρες. Είναι πανέμορφη.
Στο στιλπνό της τρίχωμα, στα απίθανα αυτιά της και στα υγρά ματιά της, αχνοφαίνεται ένα παρελθόν σκληρό και τραγικό, το οποίο όμως είναι σαν να πέρασε από πάνω της ξυστά, χωρίς να την αγγίξει.
Είναι απίστευτα τρυφερή, αφήνεται να την χαϊδεύεις και λιώνει, κλείνει τα μάτια, και το απολαμβάνει.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, με ασιτία και τίποτε άλλο. Ήταν και είναι υγιέστατη και πλέον έχει αρχίσει να πλησιάζει το κανονικό της βάρος. Είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Η Βαν Νταμ και τα δύο αρσενικά αδέρφια της, ο Ζαν και ο Κλοντ, ήρθαν στο καταφύγιο όταν ήταν μόλις δύο εβδομάδων, και μεγάλωσαν μαζί μας.
Έχει κλειστεί τρεις φορές για υιοθεσία, και έχει ακυρωθεί ΚΑΙ τις τρεις, πριν καν πάει σπίτι της, για διάφορους λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τον σκύλο. Κάθε φορά που ακυρώνεται και μια υιοθεσία, μέχρι να προωθηθεί ξανά, η Βαν Νταμ χάνει και ένα μήνα από την προώθησή της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει. Ήταν 4 μήνων όταν χαρήκαμε πως θα υιοθετηθεί, μετά ήταν πέντε, μετά εφτά.
Για ένα τέτοιο σκυλί, αυτό είναι κρίμα. Το κορίτσι είναι μέλος μιας πολυμελής οικογένειας. Εννιά κουτάβια ήταν στο σύνολο, έχουν υιοεθτηθεί τα εφτά και τα πάνε περίφημα.
Το κορίτσι είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα, χαρούμενο, κοινωνικό, και είναι απίστευτα εκπαιδεύεσιμη. Πηγαίνει τα Σάββατα μαζί με τους εθελοντές και άλλα σκυλιά σε ένα κέντρο εκπαίδευσης, και είναι εξαιρετική, απίστευτα έξυπνη, και μαθαίνει πολύ γρήγορα. Και είναι και πανέμορφη.
Δεν θέλουμε ένα τέτοιο σκυλί να μεγαλώνει στο καταφύγιο. Κανένα σκυλί δεν θέλουμε να μεγαλώνει εδώ, αλλλά στην περίπτωσή της δεν υπάρχει ειλικρινά κανένας λόγος. Είναι νεότατη, είναι πανέμορφη, είναι καλό σκυλί, και είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Η Πόρσε βρέθηκε με τις πατούσες της καμένες από τις φωτιές στην Βαρυμπόμπη το καλοκαίρι του 21. Ένα τέτοιο πλάσμα θεωρούσαμε πως σίγουρα κάποιος θα το αναζητούσε, όμως δεν το αναζήτησε κάνεις.
Πλέον έχει αναρρώσει, οι πληγές έχουν επουλωθει, και μόνο κάποια σημεία στις πατούσες της έχουν παραμείνει χωρίς τρίχωμα.
Το εντυπωσιακό με το σκυλί αυτό όμως δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, είναι ο χαρακτήρας της. Η Πόρσε είναι κουλ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για ένα σκύλο. Λατρεύει να κάθεται σαν ντίβα στην μέση του προαύλιου, να λιαζεται, και να παρακολουθεί με αυτό το βλέμμα το υπεράνω, το αγέρωχο, το στωικο.
Είναι μοναδικό σκυλί. Περνάνε ώρες ολόκληρες που δεν καταλαβαίνεις καν ότι υπάρχει στον χώρο, και ξαφνικά μια στιγμή, γυρνάς και την κοιτάς, και μένεις κει να την χαζεύεις.
Η Ντέιζυ τώρα ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της και πιθανότατα τώρα έχει αρχίσει και η ίδια να μαθαίνει τον εαυτό της.
Έχει την περιέργεια, το νάζι και όλη την χάρη του πολύ μικρόσωμου σκύλου, και έτσι όπως είναι μια σταλιά, θέλεις να την πιάσεις και να την ζουμπήξεις ολόκληρη.
Μόλις καταλάβει ότι θέλεις να την πιάσεις, ξεφεύγει. Αλλά δεν απομακρύνεται πολύ. Παραμένει εκεί γύρω, στα πόδια σου, στο οπτικό σου πεδίο, έτσι για να σε κάνει να θέλεις να την ζουμπήξεις ακόμα πιο πολύ επειδή το παίζει δύσκολη.
Είναι πανέξυπνη και μπορεί να κάνει για το φαγητό τα πάντα (και να μάθει τα πάντα).
Ήρθε στο καταφύγιο μαζί με τα τρία μωρά της και από τότε γυρνάει γύρω γύρω σαν μασκότ και χαίρεται τόσο πολύ και τόσο διακριτικά και χαριτωμένα, που δεν χορταίνουμε να την κοιτάζουμε.
Χρειάζεται κάποιον που θα της δώσει λίγο χρόνο και λίγο χώρο, ώστε να τον εμπιστευτεί. Είναι σχεδόν έτοιμη να πιστέψει πως οι άνθρωποι είμαστε καλοί. Ίσως μέσα της ήδη το πιστεύει απλά δεν το δείχνει ακόμα.