Τον Ραντού τον γνωρίσαμε στην δράση στειρώσεων που κάναμε στο καταφύγιο τον Οκτώβρη του 25. Βασικά όχι ακριβώς, τον Ραντού τον περισυλέξαμε εμείς.
Πάνω σε ένα βουνό, στην μεση του πουθενά, καθώς ψάχναμε άλλα σκυλιά μιας αγέλης που είναι εκεί μονιμη, ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μας αυτός. Τον πήραμε μαζι με όλα τα υπόλοιπα - για αυτόν δεν χρειάστηκε καμμία προσπάθεια, έρθε κατά πανω μας λες και μας περίμενε.
Και από την συμπεριφορά του και από την γενικότερη κατάστασή του καταλάβαμε πως ο σκύλος αυτός καμμία σχέση δεν είχε με τα σκυλιά της κοντινής αγέλης. Είχε μόλις εγκαταληφθεί, και εμείς τον πετύχαμε ακριβώς πάνω στην στην πιο ευάλωτη στιγμή όλων των εγκαταλελειμένων σκύλων, την στιγμή που ψάχνουν μέσα στο άγχος του αγνώστου κάπου να ακουμπήσουν. Και αυτός ακούμπησε επάνω μας.
Δεν μας πήγε σε καμμία περίπτωση καρδιά να τον αποχωριστούμε. Πού να τον αφήσουμε πάλι, πανω που ένιωσε λίγη ασφάλεια;
Ο Ραντού έμειμε μαζί μας και με τα ελάχιστα που του προσφέρουμε στο καταφύγιο είναι τρισευτυχισμένος. Είναι χαρούμενο, νεαρό πλάσμα, που χαίρεται με το ελάχιστο, που θελεί να παέι βόλτα, που διψάει για αν θρώπινη συντροφιά.
Έχει τα αυτιά του και την ουρά του κομμένα. Αν κάποιος τον προόριζε για τσοπανόσκυλο δεν ξέρουμε, γνωρίζοντάς τον και μόνο η σκέψη είναι αστεία.
Ήρθε πολυ΄αδύνατος και καταβεβλημένος, αλλα είναι υγιέστατος. Το μόνο που είχε ανάγκη για να ανακάμψει ήταν καλό φαγητό και από αυτό έχει άπλετο.
