Η Σουζάνα γεννήθηκε στον δρόμο, όπως τόσα και τόσα κουτάβια που γεννιούνται στην χώρα μας χωρίς μέλλον, και χωρίς καμμία ελπίδα.
Ήρθε σε εμάς με τα αδέρφια της, και στην αρχή όλα τα κουτάβια ήταν πολύ φοβισμένα, δεν πλησίαζαν ανθρώπους και γαύγιζαν συνεχώς.
Την ημέρα που έφτασε στο καταφύγιο, βρώμικη και φοβισμένη, πήγαμε να την βγάλουμε από το κρέιτ του βαν και απειλούσε πως θα μας δαγκώσει. όχι μόνο δεν δάγκωσε, αλλά την βγάλαμε, την κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο, και την κρατήσαμε στην αγκαλιά μας με μια πετσέτα για αρκετή ώρα.
Κούρνιασε εκεί και δεν κουνιόταν. Κάποια στιγμή χαλάρωσε και τα ματάκια της έκλεισαν.
Από εκεί και πέρα έγινε και γίνεται μεγάλη προσπαθεια για να κοινωνικοποιηθεί και αυτή και τα αδέρφια της. Από τα τέσσερα κουτάβια, η Σουζάνα είναι η πιο κοινωνική, η πιο χαδιάρα, και η πιο γενναία.
Ήταν αυτή που μας πλησίασε πρώτη φορά, αυτή που δέχτηκε χάδια και μάλιστα έδειχνε να τα απολαμβάνει, αυτή που κούνησε πρώτη φορά την ουρά της.
Ειναι πανέμορφη, τρίχρωμη, και μοιάζει λες και την έχει ζωγραφίσει κάποιος ζωγράφος με όλα τα χρώματα της παλέτας για σκύλους. Παίζει με τα παιχνιδάκια της χωρίς να είναι διεκδικητική και χωρίς να τσακώνεται ποτέ, τρώει λιχουδιές από το χέρι και είναι γλυκύτατη και έτοιμη σχεδόν για ένα παντοτινό σπίτι.
