Reserved

Τον Πάρη τον βγάζουνε βόλτα δύο κορίτσια. Πλέον ζυγίζει όσο αυτές, και ναι, θα μπορούσε στην βόλτα να τις κάνει έλκηθρο, να γίνουν θέαμα, να τραυματιστούν κτλ.

Δεν το κάνει, και ο μόνος λόγος είναι ότι τις αγαπάει, τις εμπιστεύεται και τις σέβεται.

Τις περιμένει κάθε εβδομάδα, κάθεται μέσα στο κλουβί του ακίνητος, αμίλητος και σοβαρός και τις ακολουθεί με το βλέμμα του όσο κάνουν άλλες δουλειές, όσο βγάζουν αλλά σκυλιά κτλ. Ξέρει πως θα έρθει η σειρά του και δεν απαιτεί ποτέ τίποτα.

Πάει βόλτα σε όλο το κτήμα, πάει πάντα τουαλέτα έξω γιατί δεν λερώνει στο κλουβί του ποτέ μα ποτέ, μυρίζει, χαίρεται και είναι πολύ ευτυχισμένος.

Αν πάει να τραβήξει πολύ ή αν είναι κατηφόρα ή αν περάσουν από τα άλογα που θέλει να τα γαυγίσει, του λένε το όνομά του (συγκεκριμένα ακούει καλύτερα στο Παρούλη αντί στο Πάρη) και γυρνάει όλο χαρά και παίρνει μια λιχουδιά και μετά περπατάει πάλι ήρεμα χωρίς να τραβάει.

Σε ένα περιφραγμένο χώρο που έχουμε διαμορφώσει στο καταφύγιο μακριά από τα κλουβιά τον αφήνουν ελεύθερο, και εκεί κυνηγάει το μπαλάκι του, το πιάνει, το φέρνει πίσω, το αφήνει και του το ξαναπετάνε. Παίζει σαν τεράστιο κουτάβι.

Κάποιες φορές πάει και βόλτα στην παραλία όπου περπατάει στην άμμο, αγναντεύει απέναντι, πίνει θαλασσινό νερό πριν προλάβουν να του φωνάξουν ΌΧΙ ΠΑΡΟΎΛΗ ΈΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΠΙΝΕΤΑΙ, και μετά γυρνάει στο κτήμα, κάθεται να ξαποστάσει στην λίμνη, κάνει το κάτσε σαν καλό παιδί, πέφτει ανάσκελα και κυλιέται και χαίρεται απίστευτα σαν κουτάβι.

Έχει προσπαθήσει να κάτσει και σταην αγκαλιά τους κάτι φορές όπως όλα τα κουτάβια, αλλά αυτό πήγε όσο καλά φαντάζεστε. Δεν χωρούσε.

Ο Πάρης είναι Κάνγκαλ. Φτιαγμένος για να ζει στα βουνά της Τουρκίας και να προστατεύει το κοπάδι από πιθανούς εχθρούς.

Είναι ένα σκυλί πολύ δυνατό, πολύ δυναμικό, που μια καλή σχέση μαζί του θα πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό και την εμπιστοσύνη.

Αν προσπαθήσεις να του επιβληθείς με το ζόρι θα χάσεις, αν προσπαθήσεις να τον καλοπιάσεις μόνο με φαγητό επίσης θα χάσεις γιατί είναι πιο έξυπνος από εσένα και τα ένστικτα που έχει από την ράτσα του είναι πολύ πιο ισχυρά από την αγάπη του για λιχουδιές.

Έχει ζήσει σε σπίτι και ήταν εξαιρετικός.

Δεν είναι ίσως το ιδανικό σκυλί για περιβάλλον πόλης εκτός αν υπάρχει κήπος. Ο Πάρης πρέπει να εκτονώνεται σωστά, και να έχει μια ζωή ισορροπημένη όπου θα υπάρχει σεβασμός, συνέπεια, και συνεργασία.

Είναι πολύ νέος και είναι ακόμα σαν μικρό παιδί. Θα μεγαλώσει κι άλλο σε μέγεθος, και θα ωριμάσει κι άλλο στο μυαλό, προς το παρόν με όποιον αγαπάει φέρεται σαν μπέμπης.

Προσπαθούμε όσο μπορούμε να τον βοηθήσουμε να έχει μια καλή ζωή στο καταφύγιο, σύμφωνα με τις ανάγκες του. Πέρα από τις βόλτες, περνάει πολύ ώρα ελεύθερος στον μεγάλο προαυλισμό, και κάθε εβδομάδα είναι και πιο προσαρμοσμένος, και πιο χαρούμενος.

Μπορεί να ζήσει με άλλα σκυλιά, και γενικά μπορεί να ζήσει με οποιονδήποτε καταλάβει πως είναι μέλος της οικογένειάς του. Θα έχει από την φύση του μια ενστικτώδη δυσπιστία προς τους ξένους κατά πάσα πιθανότητα, αλλά εάν εμπιστεύεται τον άνθρωπό του, θα ακολουθήσει την καθοδήγηση του ανθρώπου του, και δεν θα κάνει λάθος επιλογές.

Εφόσον μπορεί να τον βγάζει βόλτα μια γυναίκα που ζυγίζει όσο αυτός χωρίς να φοβάται ότι δεν θα μπορεί να τον ελέγξει, θα μπορεί προφανώς να τον βγάλει βόλτα και ο άνθρωπος του, που θα τον εμπιστεύεται ακόμα περισσότερο εφόσον θα μένει μαζί του και θα έχουν δεθεί πολύ περισσότερο.

Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό σκυλί και νιώθουμε πολύ τυχεροί που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να μάθουμε πράγματα από αυτόν και για αυτόν. Θέλουμε πολύ να τον δούμε σε ένα σπίτι. Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι. 

Η Τζούλι γεννήθηκε σε μια βώμικη αποθήκη. Η μαμά της η Φλέρυ βρέθηκε εκεί από εθελοντές. Μόλις είχε γεννήσει τρία κουταβάκια, και είχε ένα σχοινί δεμένο τοσο σφιχτά στην λαιμό της που της τον είχε κόψει και της είχε φτάσει σχεδόν στη καρωτίδα. 

Όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε στο κτηνιατρείο, όπου η Φλέρυ φρόντισε τα μωρά της μέχρι να απογαλακτιστούν ενώ ταυτόχρονα έκανε θεραπεία για την πληγή στο λαιμό της. 

Η Τζούλι και τα αδέρφια της μεγάλωσαν με πολλή αγάπη, και από την μαμά τους που ήταν υπέροχη και πολύ προστατευτική, και από εμάς και τα παιδιά στο κτηνιατρείο. 

Αφού απογαλακτίστηκε, ήρθε στο καταφύγιο μαζί με τους δύο αδερφούς της. 

Είναι ένα κουτάβι γλυκύτατο, πολύ κοινωνικό, με κοντά ποδαράκια και μια χαριτωμενιά απίστευτη. 

Ο Νόμπι  γεννήθηκε σε μια βώμικη αποθήκη. Η μαμά του η Φλέρυ βρέθηκε εκεί από εθελοντές. Μόλις είχε γεννήσει τρία κουταβάκια, και είχε ένα σχοινί δεμένο τοσο σφιχτά στην λαιμό της που της τον είχε κόψει και της είχε φτάσει σχεδόν στη καρωτίδα. 

Όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε στο κτηνιατρείο, όπου η Φλέρυ φρόντισε τα μωρά της μέχρι να απογαλακτιστούν ενώ ταυτόχρονα έκανε θεραπεία για την πληγή στο λαιμό της. 

Ο Νόμπι και τα αδέρφια του μεγάλωσαν με πολλή αγάπη, και από την μαμά τους που ήταν υπέροχη και πολύ προστατευτική, και από εμάς και τα παιδιά στο κτηνιατρείο. 

Αφού απογαλακτίστηκε, ήρθε στο καταφύγιο μαζί με την αδερφή του και τον αδερφό του.

Είναι ένα κουτάβι γλυκύτατο, πολύ κοινωνικό, με κοντά ποδαράκια και μια χαριτωμενιά απίστευτη. 

Η Μαριλέτα, πέρα από πανέμορφη, είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα, και έχει όλα τα χαρακτηριστικά που λατρεύουμε στα Σέτερ.

Βρέθηκε αδέσποτη με τα κουτάβια της, άρρωστη και σχεδόν τυφλή. Έχει ολοκληρώσει θεραπεία για λεϊσμανίαση, και βλέπει από το ένα της μάτι κάποιες σκιές. 

Το άλλο της μάτι δυστυχώς δεν ήταν σε καλή κατάσταση, και χρειάστηκε να γίνει εξόρρυξη. Αφού πλέον έχει αναρρώσει από αυτό και αφού στειρώθηκε, είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.

Είναι ένα υπέροχο κορίτσι, ήπια, τρυφερή και καλόβολη, είναι καταπληκτική με τους ανθρώπους και πολύ ευγενική με τα άλλα σκυλιά. 

Δεν βλέπει σχεδόν τίποτα, πιθανότατα μόνο κάποιες σκιές, και θα χρειάζεται χρόνο να προσαρμοστεί και σωστή καθοδήγηση, μέχρι να προσασμοστεί. Στο καταφύγιο κινείται με ευκολία, αλλά σε χώρους που δεν αναγνωρίζει θέλει χρόνο και υπομονή. 

Μικροσκοπική, γλυκιά και με τρόπους, αυτή είναι η Βεατρίκη. 

Με το λεπτεπίλεπτο μουτράκι της, τους λεπτούς της τρόπους και τα τεράστια, γουρλωτά της μάτια, μουάζει με ελάφι μινιόν. 

Είναι μια σκυλίτσα κοινωνική και καλή, με αρκετή αυτοπεποίθηση, και με όρεξη για βόλτα και όρεξη να μάθει. 

Είναι λίγο διστακτική σε νέα μέρη, ειδικά όταν είναι έξω στην πόλη με κίνηση και κόσκο, αλλά είναι λειτουργική, παέι την βόλτα της, και θα θέλει πολύ λίγο χρόνο να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον. 

Είναι μικροσκοπικό και ώριμο σκυλάκι, μέτριας ενέργειας και πολύ συνεργάσιμη. 

Ξέρετε να τραγούδι παλιό, ο Τζώνης ο μπόγιας; (στίχοι, μουσική Γκάτσος/Χατζιδάκις, όχι για να μην νομίζετε ότι είναι τίποτα τυχαίο).

Αυτό του τραγουδάμε, οι στίχοι πάνε κάπως έτσι: "Ο Τζώνης είμ’ ο μπόγιας χάιχο χάιχο τους φίλους μου έχω σφάξει χάιχο χάιχο"

Και έτσι όπως πάει το χάιχο το ρυθμικό, έτσι πάνε και τα πόδια του τα βαριά κι ασηκωτα. Περπάτημα μάγκα, προγούλι εννοείται και βλέμμα σοβαρό τύπου δεν σηκώνω πολλά - έτσι είναι ο Τζόνι.

Είναι κουτάβι σοβαρό και ώριμο, που ακόμα και όταν παίζει, είναι σαν να προσπαθεί να σου κάνει την χάρη επειδή ξέρεις πως είναι κουταβι και περιμένεις να δεις να κάνει και κάτι κουταβίσιο βρε αδερφέ.

Παίζει και έχει το ύφος "τέλος πάντων, ας το κάνω και αυτό μέχρι να μεγαλώσω". Το ύφος του όταν περπατάει αργά και βαριεστημένα είναι λες και πήγε στο καφενείο και δεν τον κεράσαν ούζο, δεν του'δωσαν κρασί (επίσης στίχοι από το τραγούδι) και τώρα έχει παρεξηγηθεί.

Μέσα σε όλα αυτά, ταυτόχρονα είναι ΚΑΙ τρυφερός. Έρχεται με αυτό το ύφος και κάθεται και τον χαϊδεύεις, και ρίχνει το βάρος του πάνω σου και σε γοητεύει γιατί σκέφτεσαι "πωπω κοίτα, ο Τζόνι ο βαρύς, έχει αυτή την ευαίσθητη πλευρά που την έδειξε σήμερα μόνο σε μένα". Εντάξει, όσα και να γράφουμε δεν τελειώνουν ποτέ.

Ο Τζόνι είναι μωρό, αλλά είναι μωρό ώριμο. Δεν έχουμε δει πιο ώριμο κουτάβι. Βλέπεις από τώρα αυτό το κάτι που έχει από τσοπανόσκυλο, φτιαγμένο για να κάθεται σοβαρό και να γεμίζει τον χώρο με την παρουσία του. Μόνο η παρουσία του φτάνει.

Πάει βόλτα - πήγε από την πρώτη μέρα που του περάσαμε λουρί λες και ήξερε, πάει τουαλέτα στην βόλτα λες και είναι αυτονόητο ότι αυτό θα έκανε, μπορεί και να παίξει με παιχνίδια αλλά συνήθως από καθιστός γιατί βαριέται, και όταν τον βάλεις στο κρέιτ ξαπλώνει και κοιμάται και τέλος.

Δεν έχουμε ακούσει ούτε μια φορά την φωνή του. Δεν γκρίνιαξε ποτέ σαν κουτάβι, δεν έκανε βλακείες και συνεχίζει να μην κάνει. Ίσως να είναι και ιδανικό κουτάβι για κάποιον που φοβάται την δουλειά που χρειάζονται τα κουτάβια και δεν έχει ούτε την εμπειρία ούτε την όρεξη να ασχοληθεί με τις τρέλες αυτής της ηλικίας.