Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Ο καλός μας ήρθε αρχές καλοκαιριού του 22, με πληγές στο σώμα του και στην ψυχή του, από αυτές τις πληγές που αφήνει η ζωή στον δρόμο μετά την εγκατάλειψη.
Ημίαιμο σετεράκι, που γεννήθηκε για να δουλέψει, που πιθανότατα δούλεψε κάποια χρόνια, και είτε αρρώστησε και εγκαταλειφθηκε είτε εγκαταλειφθηκε και αρρώστησε, δεν έχει σημασία.
Ήρθε καταβεβλημενος και αδύνατος, αλλά ήταν από αυτά τα σκυλιά που ήξερες πως μόλις νιώσει καλύτερα, θα χαμογελάσει, θα κουνήσει την ουρά του, θα παίξει και θα χαρεί. Και όντως έτσι έγινε.
Ο Τάκο είναι σήμερα είναι γλυκύτατο, φιλικό, χαρούμενο πλάσμα, ένας σκύλος που έχει παραμείνει αθώος και αγνός, και που είναι πλέον έτοιμος για μια οικογένεια.
Έχει όλη την τρυφερότητα που χαρακτηρίζει τα σέττερ, αλλά δεν έχει όλη αυτή την τρέλα. Είναι ένα σκυλάκι που θα παέι βόλτα, θα χαρεί, θα παίξει, αλλά ταυτόχρονα θα μείνει ήρεμος και θα αράξει όταν δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο γύρω τρυγύρω.
Έχει αυτή την υπέροχη κουρμπα στη μύτη του, που τον κάνει να μποιάζει λίγο σνομπ, άλλες φορές τον κάνει να μοιάζει ότι κάτι σκέφτεται που τον ενοχλεί, και άλλες είναι σαν να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι που έχει ξεχάσει.
Ακούστε. Αυτός είναι ο Λάζαρος και τα αυτιά του δεν χωράνε ολόκληρα στην φωτογραφία.
Εκτός από τα αυτιά του που τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς μέχρι να σιγουρευτείς ότι πραγματικά αυτά είναι τα αυτιά του, έχει και αυτά τα μάτια που βλέπετε. Και βασικά όχι τα μάτια, το βλέμμα.
Αυτό το υγρό, γλυκό βλέμμα, και το λίγο διστακτικό, το λίγο ντροπαλό. Και ο Λάζαρος είναι διστακτικός και ντροπαλός. Πιθανότατα έχει περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του αλωνιζοντας τα βουνά και κυνηγώντας. Και πιθανότατα κάποια στιγμή τον βαρέθηκαν, τον εγκατέλειψαν και αρρώστησε, ή πρώτα αρρώστησε και μετά τον εγκατέλειψαν, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι τώρα τον έχουμε εμείς, και η ζωη του από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετική. Το σκυλί αυτό έχει μια διακριτικότητα, και μια αρχοντιά ταυτόχρονα, που είναι συνδυασμός που σε τρελαίνει.
Είναι διστακτικός με όσους δεν ξέρει, αλλά πάρα τον δισταγμό του είναι πολύ συνεργάσιμος, και είναι και τρυφερος, με ένα τρόπο ήπιο και διακριτικό, λες και δεν ξέρει ακόμα αν επιτρέπεται να απολαμβάνει το χάδι ή όχι.
Προβατάκι ασπρόμαυρο με δύο πορτοκαλί κοτσίδες και ένα μαλλί απαλό, από αυτά που βάζεις μέσα το χέρι σου και είναι σαν να το βάζεις σε αφρό. Αυτό είναι η Ινώ.
Πάει βόλτα με λουρί με τις ατσούμπαλες πατούσες τις και μετά κάθεται στο γρασίδι με τα μαλλιά της να ξεχύνονται και να αναμιγνύονται με τα χόρτα και τα φύλλα. Είναι ένα κουτάβι που έχει την χαριτωμενιά του σκύλου μωρού, και ταυτόχρονα έχει την ηρεμία του μεγάλου σκύλου, που ξέρει να ηρεμεί και που ξέρει να συνυπάρχει.
Η Ινώ έχει ήδη περάσει από το πρόγραμμα των φυλακών, όπου έμεινε για κάποιες εβδομάδες σε περιβάλλον που πλησιάζει αυτό ενός σπιτιού, και έμαθε κάποια βασικά πράγματα που οι σκύλοι οι οποίοι συζούν με ανθρώπους πρέπει να ξέρουν.
Ψάχνει το παντοτινό της σπίτι και πραγματικά θέλουμε να το βρει σύντομα. Όχι μόνο γιατί της αξίζει αυτηνής να μεγαλώσει με μια οικογένεια, και όχι στο καταφύγιο, αλλά γιατί είναι κρίμα όλα αυτά που η απίστευτη ηλικία της έχει να προσφέρει, να μην τα χαρεί κάποιος αποκλειστικά. Κάποιος που θα την αγαπάει κάθε μέρα, όλη μέρα.
Ένα μοναχικό κορίτσι ήταν που γυρνούσε λες και έψαχνε όχι φαγητό και θαλπωρή, αλλά το νόημα του να παραμένει ζωντανή. Σαν φάντασμα ζούσε και σαν φάντασμα έμοιαζε.
Ένας κάτοικος σε εκείνο το μικρό χωριό όπου περιφεροταν χωρίς σκοπό η μικρή είπε μια μέρα στην κοπέλα που προσπαθούσε να την πλησιάσει για να της δώσει λίγο φαγητό "μην το ταΐζεις αυτό, είναι τσακάλι".
Ποιο νόημα λοιπόν να βρει αυτό πλάσμα στην ζωή και ποιο λόγο να παραμείνει ζωντανό όταν δεν της αναγνωρίζεται καν το ότι είναι σκύλος.
Μέχρι να την δούμε από κοντά πιστεύαμε πως είναι μεγάλη, όμως είναι δεν είναι εφτά μηνών. Μωρό δηλαδή. Ένα γερασμένο μωρό, με εξετάσεις τόσο απογοητευτικές που μοιάζουν να είναι από ηλικιωμένο ζώο.
Την είπαμε Κίττα, και της υποσχεθήκαμε να την παχύνουμε και να την γιατρέψουμε, στο σώμα και στην ψυχή
Ο Μένιος (από το μελένιος) είναι ένα κουτάβι που σίγουρα εγκαταλείφθηκε από σπίτι, έχει φιλοξενηθεί σε σπίτι, και είναι έτοιμος να πάει στο παντοτινό του σπίτι.
Ο μικρός βρέθηκε να κυκλοφορεί σαν χαμένος στον δρόμο, σε ένα χωριό της επαρχίας, και χτυπήθηκε από αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια της κοπέλας που προσπαθούσε να τον βοηθήσει. Πρίν φτάσει σε εμάς έμεινε περιορισμένος σε κρέιτ, με αποτέλεσμα το χτυπημένο πόδι του να δέσει μόνο του, και να μην χρειάζεται χειρουργείο.
Ο Μένιος περνάει τον χρόνο του μεταξύ καταφυγίου και φιλοξενίας, και έτσι καταλάβαμε πως το σκυλί αυτό είναι από σπίτι. Δεν έχει λερώσει ούτε μια φορά στο διαμέρισμα όπου φιλοξενείται, δεν έχει γαυγίσει, δεν έχει ενοχλήσει καθόλου, δεν έχει κάνει ούτε μία ζημιά. Μένει ολομόναχος στο σπίτι χωρίς να κλαίει, και περιμένει να γυρίσεις για να τον πας βόλτα Είναι ακριβώς πάνω στην ηλικία που περνάει από το κουτάβι που ήταν, στον έφηβο σκύλο, και αυτή η ηλικία είναι η πιο εύκολη, γιατί έχει και την χαριτωμενιά της κουταβίλας, και την σχετική ωριμότητα του σκύλου που ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε ένα σπίτι.
Είναι ένα γλυκύτατο πλάσμ, με δύο πανέμορφα εκφραστικά μάτια, που μαθαίνει απίστευτα γρήγορα και είναι έτοιμος για ένα παντοτινό σπίτι.
Λένε ότι όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, να φτιάχνεις λεμονάδα. Μην ξινίζεις, μην εκνευρίζεσαι, μην σκέφτεσαι τι θα έκανες αν αντί για λεμόνια η ζωή σου είχε δώσει κάτι πιο γλυκό, πιο νόστιμο, πιο πολύτιμο. Το κορίτσι το εφαρμόζει αυτό καλύτερα από τον καθένα.
Ό,τι της έφερε η ζωή όχι απλά το δέχτηκε, αλλά το έκανε κομματι του εαυτού της, και πορεύεται με αυτό λες και κάποιος τής έκανε το καλύτερο δώρο. Δεν είχε ακόμα ενηλικιωθεί όταν την χτύπησε ένα αυτοκίνητο και την άφησε σχεδόν παράλυτη στα πίσω πόδια. Σώθηκε όταν ήταν πια αργά για να αποκατασταθούν πλήρως τα τραύματά της.
Χειρουργήθηκε δύο φορές, πέρασε μήνες αποθεραπείας, έμεινε σε ακινησία, έκανε φυσικοθεραπείες, και τα πίσω της ποδια έφτασαν σε ένα σημείο που είναι λειτουργικά, αλλά δεν είναι όπως θα ήταν αν δεν είχε χτυπηθεί, και ίσως να μην γίνουν τέλεια ποτέ. Δεν την νοιάζει. Έχει περάσει απίστευτο πόνο στην ζωή της επί μήνες, και ούτε καν το θυμάται.
Τρέχει για όση ώρα μπορεί, μέχρι να κουραστεί, και είναι σαν να πετάει. Περπατάει και γυρνάνε κεφάλια να την κοιτάξουν, έτσι όπως είναι πανύψηλη και πανέμορφη. Αλλά δεν είναι καν η ομορφιά αυτό που σε τραβάει πάνω της. Είναι το χαμόγελό της, η αγνή χαρά τής, η εμπιστοσύνη της στην ομορφιά και την ελαφρότητα της ζωής.
Την βγάλαμε 'Ελλερα, που στα ιταλικά είναι κοριτσίστικο όνομα και σημαίνει χαρούμενη (cheerful). Και αφού της δώσαμε ιταλικό όνομα, την φωνάζουμε "η Ιταλίδα". Και της ταιριάζει.
Η Ιταλίδα είναι ένα πλάσμα ονειρεμένο και καλό, με ένα κεφάλι μεγάλο το οποίο δεν μπορείς να σταματήσεις να χαϊδεύεις και την στάση ζωής "αυτή είμαι και είμαι τέλεια". Μοιάζει να είναι ταυτόχρονα ένα αφελές κουτάβι και ένα σοφό σκυλί. Έχει φιλοξενηθεί σε σπίτι, και είναι άψογη. Μπορεί να γίνει το τέλειο κατοικίδιο. Βασικά είναι λες και είναι γεννημένη για αυτό. Για να είναι τέλεια, και για να είναι κατοικίδιο, φίλη, σύντροφος, αγαπημένη.