Happy endings

Η Λίτσα είναι μια κυνηγοσκυλίτσα κλασική Ελληνική, με τα μακριά αστεία αυτιά, την λεπτή μούρη και αυτόν τον μαύρο καφέ συνδυασμό στην γούνα της, χαρακτηριστικό των κυνηγόσκυλων της Ελλάδας.

Με σκυλιά σαν την Λίτσα πήγαιναν για κυνηγοί οι παππούδες μας, και ακόμα πάνε. Γενιές και γενιές τέτοιων σκύλων έχουν ζήσει εδώ, έχουν δουλέψει, έχουν ζήσει δεμένα σε βαρέλια και παραπηγματα. Και ακόμα έτσι ζουν τα περισσότερα από αυτά τα σκυλιά.

Μια τέτοια ζωή ίσως θα περίμενε και το Λιτσάκι. Θα μεγάλωνε έτσι, θα δούλευε, θα γερνούσε, και ίσως κάποια να στιγμή να ερχόταν στα χέρια μας γριά πια, άρρωστη, και φοβισμένη. Τ

ο πόσο τυχερή είναι δεν το ξέρει, που ξέφυγε από μια τέτοια ζωή, και ήρθε σε εμάς μόλις πέντε μηνών, φρέσκια, χαρούμενη, και όσο τρελή πρέπει να είναι για την ηλικία της, όσο ανέμελη πρέπει. Είναι ένα κουτάβι αγαπησιάρικο και χαριτωμένο, δεν εχει καμμια έγνοια, κανένα δισταγμό, κανένα αποτύπωμα από την ζωή για την οποία προοριζόταν. 

Αν σας αρέσουν τα αυτιά, αλλά σας αρέσουν και τα μουστάκια, και έχετε φανταστεί το ιδανικό σκυλί να έχει ένα συνδυασμό και των δύο αλλά νομίζετε πως δεν υπάρχει, ε υπάρχει.

Η Μονίκ (γαλλιστι Monique) δεν είναι Γαλλίδα, αλλά Σπαρτιάτισσα, και ό,τι και να της συνέβη στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης δεν πέρασε από πάνω της καθόλου, δεν την άγγιξε, δεν την βρώμισε.

Είναι μια σκυλίτσα νεότατη και απίστευτα γλυκιά, που την χαϊδεύεις και σε κοιταει στα μάτια ενώ τα άτσαλα μουστάκια και τα φρύδια της λαμπυρίζουν διαφορετικά, ανάλογα με το φως.

Έχει μια φρεσκάδα δική της, είναι καλό, γλυκό σκυλάκι, χαρούμενο και τρυφερό. Είναι το σκυλάκι που θέλεις να είναι δίπλα σου, που θέλεις να του ανακατεύεις τα μουστάκια και να του λες συνέχεια "τι όμορφη που είσαι Μονίκ. Και τι καλή. Και πόσο σε αγαπάω"

Γύρω στον Φεβρουάριο είχε έρθει σε μας μια μικροσκοπική σκυλίτσα, η Νταίζη, μαζί με τα τρία μωρά της, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη.

Και τα τρία ήταν σαν ψεύτικα, πραγματικά σαν ψεύτικα, και μεγαλώνοντας συνέχισαν να μοιάζουν ψεύτικα, και πάνω στην ηλικία που άρχισαν να μοιάζουν με σκυλάκια και όχι με κούκλες, τα δύο από αυτά υιοθετήθηκαν.

Έμεινε πίσω ο ένας από τους τρεις, Ντιούη (και η μαμά). Από τους τρεις ήταν πάντα αυτός που έμοιαζε πιο πολύ με παπάκι, με την μύτη του λίγο πιο ανασηκωμένη να σχηματίζει μια ανάποδη καμπύλη ανάμεσα στην άκρη της μουσούδας και το μέτωπο.

Και από τους τρεις, ήταν αυτός που πάντα κοιτούσε τον φακό, από μωρό. Κοιτούσε με προσήλωση, λες και ήξερε πως αυτό έπρεπε να κάνει.

Ο Ντιούη σήμερα είναι ένα γλυκύτατο κουτάβι, που τρέχει να σε προϋπαντήσει με το που εμφανίζεσαι στο καταφύγιο, που χαίρεται και που παίζει και που όταν κρατάς λιχουδιά, κάθεται σούζα, σαν καλό παιδί, και κοιτάει, με αυτό το βλέμμα που κοίταγε πάντα, του καλού παιδιού.

Είναι τόσο φρέσκος και τόσο δροσερός, που δεν ταιριάζει στο καταφύγιο, και θα θέλαμε πολύ να πάει και αυτός στο σπίτι του. Το παπάκι μας ψάχνει σπίτι

Ο Pooh είναι το κουτάβι που για να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να το ζουμπήξεις και να το έχεις να κάθεται πάνω σου για ώρες λες και το έχεις κολλήσει με κόλλα, πρέπει λίγο να σε ξέρει και να σε εμπιστεύεται.

Αν δεν σε ξέρει, έχει αυτό το στυλ ότι το παίζει δύσκολος, επειδή και καλά δε σε ξέρει και τέτοια, και όταν τον χαϊδεύεις είναι σαν τα παιδάκια που μια μακρινή θεία τα βλέπει ξαφνικά σε ένα οικογενειακό τραπέζι και τα πιάνει και τα φιλάει και τα φτύνει να μην τα ματιάσει, και αυτά κάθονται ακίνητα και αμιλητα μέχρι να περάσει το βασανιστήριο.

Είναι πολύ γλυκό κουτάβι, που μοιάζει όντως ντροπαλό και διστακτικό, και αυτό σε συνδυασμό με τις κοτσίδες που έχει για αυτιά και το τρίχωμά του το απαλό σαν βαμβάκι, είναι συνδυασμός που μπορεί να σε τρελάνει.

Ο Pooh είναι περίπου τεσσάρων μηνών, και ψάχνει σπίτι. 

Από τα τρία αδέρφια της, αυτή είναι που φαίνεται πιο έξυπνη, πιο θαρραλέα, πιο κοινωνική. Πρώτη ξεκινάει να εξερευνήσει, πρώτη καταλαβαίνει τι κάνουμε, κάθε φορά που κάνουμε κάτι καινούργιο, πρώτη θα κυλιστεί στο γρασίδι, και ας μην το έχει ξαναδεί ποτέ, πρώτη θα παίξει με τα κύματα και ας μην εχει ξαναβρεθεί σε παραλία ποτέ.

Είναι λες και καταλαβαίνει την νέα συνθήκη στην οποία βρίσκεται, και βοηθάει με την αυτοπεποίθησή της και τα αδέρφια της να το καταλάβουν. Με δύο κοτσίδες για αυτιά που πάνε πάνω κάτω και ανακατεύονται με τον αέρα και το πασπάτεμα, και ένα τρίχωμα τόσο απαλό που είναι σαν να βάζεις τα χέρια σου ούτε καν σε βαμβάκι, αλλά σε σύννεφο, η Μίνι είναι το απόλυτο κουτάβι.

Έχει μεγάλη χαρά που βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο τους τελευταίους μήνες, λες και το περίμενε πώς και πώς να γεννηθεί και να ζησει και να γελάσει, και έχει και μια τσαχπινιά που σε κάνει να θέλεις να την φας.

Η Μίνι, το αφράτο μαλλί της, οι κοτσίδες της, και η απίστευτη όρεξή της για ζωή ψάχνουν σπίτι.

Ακολουθεί το πρόγραμμά μας στις αγροτικές γυναικείες φυλακές Θήβας, όπου εκπαιδεύεται, μαθαίνει να ζει σε ένα σπίτι, να επικοινωνεί σωστά με άλλα σκυλιά, με γάτες και με ανθρώπους. Με την βοήθεια του εκπαιδευτή, προετοιμα΄ζεται για το παντοτινό της σπίτι. 

"Γειά σαθ, εγώ είμαι ο Καπρίθ
και με ονομάθατε εθείθ.
Γάλα θταμάτησα να πίνω
μόλιθ πριν από τοθο λιγο"

Αυτό ήταν το πρώτο ποίημα που έγραψε ο Καπρίς, μόλις είχε πρωτοέρθει στο καταφύγιο, ούτε δύο μηνών μωρό, που τον κράταγες στην αγκαλιά σου και δεν ήθελες να τον αφήσεις ποτέ. 

Είχε ένα μουτρωμένο ύφος όταν ήταν βρέφος, που τον κοίταγες και ήταν σαν να έβλεπες ένα αγουροξυπνημένο μωρό που ήθελε να κοιμηθεί κι άλλο, αλλά τον ξύπνησαν για να το  ταΐσουν γάλα, και αυτός δεν ήξερε αν πεινάει ή αν νυστάζει περισσότερο. 

Πλέον έχει κάνει όλα του τα εμβόλια, βγαίνει τις βόλτες του, χαίρεται και πάιζει και έχει ακόμα κάτι από εκείνο το μουτρωμένο μωρό που ήταν κάποτε. Είναι πολύ τρυφερό και κοινωνικό κουτάβι, που δεν παίρνει εύκολα πρωτοβουλία αν δεν είναι σίγουρος. Παρόλο που είναι αγαθός και περίεργος σαν παιδί, έχει μια αυτοσυγκράτηση στην αρχή, λες και περιμένει να σιγουρευτεί ότι είναι ασφαλές να τρέξει εκεί, ή να παίξει εκεί, ή να μυρίσει εκεί. 

Έτσι είναι προς το παρόν, είναι ακόμα μικρός, και αυτά αλλάζουν. Ο Καπρίς ψάχνει σπίτι.