Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Ο Pooh είναι το κουτάβι που για να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να το ζουμπήξεις και να το έχεις να κάθεται πάνω σου για ώρες λες και το έχεις κολλήσει με κόλλα, πρέπει λίγο να σε ξέρει και να σε εμπιστεύεται.
Αν δεν σε ξέρει, έχει αυτό το στυλ ότι το παίζει δύσκολος, επειδή και καλά δε σε ξέρει και τέτοια, και όταν τον χαϊδεύεις είναι σαν τα παιδάκια που μια μακρινή θεία τα βλέπει ξαφνικά σε ένα οικογενειακό τραπέζι και τα πιάνει και τα φιλάει και τα φτύνει να μην τα ματιάσει, και αυτά κάθονται ακίνητα και αμιλητα μέχρι να περάσει το βασανιστήριο.
Είναι πολύ γλυκό κουτάβι, που μοιάζει όντως ντροπαλό και διστακτικό, και αυτό σε συνδυασμό με τις κοτσίδες που έχει για αυτιά και το τρίχωμά του το απαλό σαν βαμβάκι, είναι συνδυασμός που μπορεί να σε τρελάνει.
Ο Pooh είναι περίπου τεσσάρων μηνών, και ψάχνει σπίτι.
Από τα τρία αδέρφια της, αυτή είναι που φαίνεται πιο έξυπνη, πιο θαρραλέα, πιο κοινωνική. Πρώτη ξεκινάει να εξερευνήσει, πρώτη καταλαβαίνει τι κάνουμε, κάθε φορά που κάνουμε κάτι καινούργιο, πρώτη θα κυλιστεί στο γρασίδι, και ας μην το έχει ξαναδεί ποτέ, πρώτη θα παίξει με τα κύματα και ας μην εχει ξαναβρεθεί σε παραλία ποτέ.
Είναι λες και καταλαβαίνει την νέα συνθήκη στην οποία βρίσκεται, και βοηθάει με την αυτοπεποίθησή της και τα αδέρφια της να το καταλάβουν. Με δύο κοτσίδες για αυτιά που πάνε πάνω κάτω και ανακατεύονται με τον αέρα και το πασπάτεμα, και ένα τρίχωμα τόσο απαλό που είναι σαν να βάζεις τα χέρια σου ούτε καν σε βαμβάκι, αλλά σε σύννεφο, η Μίνι είναι το απόλυτο κουτάβι.
Έχει μεγάλη χαρά που βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο τους τελευταίους μήνες, λες και το περίμενε πώς και πώς να γεννηθεί και να ζησει και να γελάσει, και έχει και μια τσαχπινιά που σε κάνει να θέλεις να την φας.
Η Μίνι, το αφράτο μαλλί της, οι κοτσίδες της, και η απίστευτη όρεξή της για ζωή ψάχνουν σπίτι.
Ακολουθεί το πρόγραμμά μας στις αγροτικές γυναικείες φυλακές Θήβας, όπου εκπαιδεύεται, μαθαίνει να ζει σε ένα σπίτι, να επικοινωνεί σωστά με άλλα σκυλιά, με γάτες και με ανθρώπους. Με την βοήθεια του εκπαιδευτή, προετοιμα΄ζεται για το παντοτινό της σπίτι.
"Γειά σαθ, εγώ είμαι ο Καπρίθ
και με ονομάθατε εθείθ.
Γάλα θταμάτησα να πίνω
μόλιθ πριν από τοθο λιγο"
Αυτό ήταν το πρώτο ποίημα που έγραψε ο Καπρίς, μόλις είχε πρωτοέρθει στο καταφύγιο, ούτε δύο μηνών μωρό, που τον κράταγες στην αγκαλιά σου και δεν ήθελες να τον αφήσεις ποτέ.
Είχε ένα μουτρωμένο ύφος όταν ήταν βρέφος, που τον κοίταγες και ήταν σαν να έβλεπες ένα αγουροξυπνημένο μωρό που ήθελε να κοιμηθεί κι άλλο, αλλά τον ξύπνησαν για να το ταΐσουν γάλα, και αυτός δεν ήξερε αν πεινάει ή αν νυστάζει περισσότερο.
Πλέον έχει κάνει όλα του τα εμβόλια, βγαίνει τις βόλτες του, χαίρεται και πάιζει και έχει ακόμα κάτι από εκείνο το μουτρωμένο μωρό που ήταν κάποτε. Είναι πολύ τρυφερό και κοινωνικό κουτάβι, που δεν παίρνει εύκολα πρωτοβουλία αν δεν είναι σίγουρος. Παρόλο που είναι αγαθός και περίεργος σαν παιδί, έχει μια αυτοσυγκράτηση στην αρχή, λες και περιμένει να σιγουρευτεί ότι είναι ασφαλές να τρέξει εκεί, ή να παίξει εκεί, ή να μυρίσει εκεί.
Έτσι είναι προς το παρόν, είναι ακόμα μικρός, και αυτά αλλάζουν. Ο Καπρίς ψάχνει σπίτι.
Άπειρα αιτήματα υιοθεσίας είχε αυτος, και περάσαμε τους τελευταίους δύο μήνες σε ένα μόνιμο σκωτσέζικο ντουζ - κλείστηκε ο Λόρενς/ακυρώθηκε ο Λόρενς/κλείστηκε/ακυρώθηκε/κλείστηκε/ακυρώθηκε κτλ κτλ κτλ.
Υπάρχουν σκυλιά που δεν τα ζητάει ποτέ κανείς, μέχρι που βρίσκεται μια μέρα ένας και μόνο άνθρωπος που λέει "θέλω αυτό", και αυτός ο άνθρωπος είναι ο ιδανικός. Και υπάρχουν και σκυλιά για τα οποία δεν προλαβαίνουμε να απαντάμε σε μηνύματα και τηλέφωνα, και τελικά ξεμένουν.
Ο Λόρενς γεννήθηκε κάπου μέσα στο καλοκαίρι τού 22, και πέρα απο άσπρος και ωραίος είναι και όλα τα άλλα πράγματα που είναι ένα κουτάβι αυτής της ηλικίας. Χαίρεται, χοροπηδάει, τρέχει, κάθεται, ξανασηκώνεται, κάνει μια εντολή, δεν κάνει μια άλλη, θέλει να ζήσει, να τα κάνει όλα, να τα μάθει όλα, να σε αγαπήσει και να στο δείξει όπως μπορεί και όπως νομίζει.
Ναι είναι άσπρος, με ροζ μύτη και ροζ χείλη, και είναι σαν να έχει βγει από διαφήμιση, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και πολλά άλλα πράγματα που δεν βρίσκονται στην εμφάνιση, αλλά στον χαρακτήρα.
Έχουν κάτι ιδιαίτερο τα τυφλά σκυλιά. Ζώντας μαζί τους, δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν αν έβλεπαν.
Γίνεται η έλλειψη όρασης τόσο πολύ κομμάτι του εαυτού τους, διαμορφώνει τον τρόπο που κινούνται και που επικοινωνούν, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, που εν τέλει ο σκύλος που αγαπάς είναι αυτός. Ο σκύλος που δεν βλέπει, όχι ο σκύλος που θα ήταν αν έβλεπε.
Η Χλόη είναι περίπου ενός έτους. Ουσιαστικά είναι ακόμα μωρό. Την όραση της την έχασε πολύ μικρή, όταν κάποια στιγμή πέρασε ηπατίτιδα - πολύ σπάνιο, τόσο σπάνιο που δεν το έχουμε ξαναδεί.
Με αγωγή κατάφερε να ανακτήσει ένα ελάχιστο ποσοστό της όρασής της. Κάτι βλέπει. Ίσως βλέπει σκιές, ίσως κάποια σχήματα, και πιθανότητα έχει μια αίσθηση προοπτικής. Όταν είναι σε μέρος που γνωρίζει, κινείται κανονικά, τόσο που αναρωτιέσαι αν όντως είναι σχεδόν τυφλή, τρέχει και παίζει λες και δεν συμβαίνει τίποτα, και αυτό συμβαίνει με όλα τα τυφλά ζώα.
Όταν είναι σε ξένο μέρος, χρειάζεται λίγη περισσότερη καθοδήγηση, και λίγη υπομονή μέχρι να αισθανθεί το καινούργιο αυτό μέρος, και να το καταλάβει με τις υπόλοιπες αισθήσεις της.
Πέρα από αυτό, είναι ένα γλυκό και καταπληκτικό πλάσμα, όπως είναι όλα τα σκυλιά σαν αυτήν. Βελούδινη, τρυφερή και αέρινη.
Δεν νοσεί από ηπατίτιδα, είναι απλά φορέας. Δεν είναι μεταδοτικό, ούτε είναι τόσο τρομαχτικό όσο ακούγεται. Χρειάζεται κάποια παρακολούθηση, και τα μάτια της χρειάζονται αγωγή με κολλυρια, αλλά ουσιαστικά είναι υγιής. Και ψάχνει σπίτι.
***Η Μαργαρίτα έχειυιοθετηθεί. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ
_____________________
"Η καφέ η καλή". Έτσι την λέγαμε στην αρχή. Γυρνώντας από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης με 44 σκυλιά, όλα άρρωστα, άλλα πολύ επείγοντα, άλλα λιγότερο, μέχρι να προλάβουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά, να φροντίσουμε για τις νοσηλείες και να τα γνωρίσουμε έστω ελάχιστα, πολλά είχαν απλά ψευδώνυμα.
Ήταν "η όμορφη" , τα δύο "πινσεράκια" , τα "λυκοσκυλάκια", η "γιαγιά με το κορδόνι", η "γιαγιά με τον όγκο" κτλ. Ε αυτή ήταν "η καφέ η καλη". Γιατί ήταν και είναι αυτό. Καλό σκυλί. Εύκολο σκυλί, ήπιο, συνεργάσιμο, ήρεμο, καλό. Τελικά την είπαμε Μαργαρίτα, αλλά καμιά φορά ακόμα την λέμε η Μαργαρίτα η καλή.
Ήρθε σε εμάς περίπου τεσσάρων ετών και είναι ένα ζώο που μας αρέσει πολύ - προφανώς το έχετε καταλάβει ήδη από όλη την παραπάνω περιγραφή. Δεν μας έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα ποτέ. Από την πρώτη μέρα ήταν σαν να μην υπάρχει, έχει μια διακριτικότητα και μια ηρεμία που σχεδόν σε κάνουν να ξεχνάς πως έχεις δίπλα σου σκύλο.
Άπειρες συζητήσεις έχουμε κάνει και κάνουμε για όλα τα σκυλιά, τι χαρακτήρα έχει το ένα, τι χρειάζεται το άλλο, ποιο τα πάει καλά με ποιο, ποιο δεν τα πάει καλά με κανένα. Για αυτήν όλες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει, αν τις γράφαμε σε χαρτί δεν θα έπιαναν ούτε μια παράγραφο. Πρόβλημα δεν προξένησε ποτέ, θέματα δεν είχε ποτέ, είναι λες έτσι απλά, ήρθε με την τελειότητά της να ζήσει μαζί μας. Και έτσι απλά, θα πάρει μια μέρα την τελειότητά της, και θα πάει να μείνει με την οικογένειά της.