Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Έχουν κάτι ιδιαίτερο τα τυφλά σκυλιά. Ζώντας μαζί τους, δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν αν έβλεπαν.
Γίνεται η έλλειψη όρασης τόσο πολύ κομμάτι του εαυτού τους, διαμορφώνει τον τρόπο που κινούνται και που επικοινωνούν, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, που εν τέλει ο σκύλος που αγαπάς είναι αυτός. Ο σκύλος που δεν βλέπει, όχι ο σκύλος που θα ήταν αν έβλεπε.
Η Χλόη είναι περίπου ενός έτους. Ουσιαστικά είναι ακόμα μωρό. Την όραση της την έχασε πολύ μικρή, όταν κάποια στιγμή πέρασε ηπατίτιδα - πολύ σπάνιο, τόσο σπάνιο που δεν το έχουμε ξαναδεί.
Με αγωγή κατάφερε να ανακτήσει ένα ελάχιστο ποσοστό της όρασής της. Κάτι βλέπει. Ίσως βλέπει σκιές, ίσως κάποια σχήματα, και πιθανότητα έχει μια αίσθηση προοπτικής. Όταν είναι σε μέρος που γνωρίζει, κινείται κανονικά, τόσο που αναρωτιέσαι αν όντως είναι σχεδόν τυφλή, τρέχει και παίζει λες και δεν συμβαίνει τίποτα, και αυτό συμβαίνει με όλα τα τυφλά ζώα.
Όταν είναι σε ξένο μέρος, χρειάζεται λίγη περισσότερη καθοδήγηση, και λίγη υπομονή μέχρι να αισθανθεί το καινούργιο αυτό μέρος, και να το καταλάβει με τις υπόλοιπες αισθήσεις της.
Πέρα από αυτό, είναι ένα γλυκό και καταπληκτικό πλάσμα, όπως είναι όλα τα σκυλιά σαν αυτήν. Βελούδινη, τρυφερή και αέρινη.
Δεν νοσεί από ηπατίτιδα, είναι απλά φορέας. Δεν είναι μεταδοτικό, ούτε είναι τόσο τρομαχτικό όσο ακούγεται. Χρειάζεται κάποια παρακολούθηση, και τα μάτια της χρειάζονται αγωγή με κολλυρια, αλλά ουσιαστικά είναι υγιής. Και ψάχνει σπίτι.
***Η Μαργαρίτα έχειυιοθετηθεί. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ
_____________________
"Η καφέ η καλή". Έτσι την λέγαμε στην αρχή. Γυρνώντας από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης με 44 σκυλιά, όλα άρρωστα, άλλα πολύ επείγοντα, άλλα λιγότερο, μέχρι να προλάβουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά, να φροντίσουμε για τις νοσηλείες και να τα γνωρίσουμε έστω ελάχιστα, πολλά είχαν απλά ψευδώνυμα.
Ήταν "η όμορφη" , τα δύο "πινσεράκια" , τα "λυκοσκυλάκια", η "γιαγιά με το κορδόνι", η "γιαγιά με τον όγκο" κτλ. Ε αυτή ήταν "η καφέ η καλη". Γιατί ήταν και είναι αυτό. Καλό σκυλί. Εύκολο σκυλί, ήπιο, συνεργάσιμο, ήρεμο, καλό. Τελικά την είπαμε Μαργαρίτα, αλλά καμιά φορά ακόμα την λέμε η Μαργαρίτα η καλή.
Ήρθε σε εμάς περίπου τεσσάρων ετών και είναι ένα ζώο που μας αρέσει πολύ - προφανώς το έχετε καταλάβει ήδη από όλη την παραπάνω περιγραφή. Δεν μας έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα ποτέ. Από την πρώτη μέρα ήταν σαν να μην υπάρχει, έχει μια διακριτικότητα και μια ηρεμία που σχεδόν σε κάνουν να ξεχνάς πως έχεις δίπλα σου σκύλο.
Άπειρες συζητήσεις έχουμε κάνει και κάνουμε για όλα τα σκυλιά, τι χαρακτήρα έχει το ένα, τι χρειάζεται το άλλο, ποιο τα πάει καλά με ποιο, ποιο δεν τα πάει καλά με κανένα. Για αυτήν όλες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει, αν τις γράφαμε σε χαρτί δεν θα έπιαναν ούτε μια παράγραφο. Πρόβλημα δεν προξένησε ποτέ, θέματα δεν είχε ποτέ, είναι λες έτσι απλά, ήρθε με την τελειότητά της να ζήσει μαζί μας. Και έτσι απλά, θα πάρει μια μέρα την τελειότητά της, και θα πάει να μείνει με την οικογένειά της.
Ο καλός μας ήρθε αρχές καλοκαιριού του 22, με πληγές στο σώμα του και στην ψυχή του, από αυτές τις πληγές που αφήνει η ζωή στον δρόμο μετά την εγκατάλειψη.
Ημίαιμο σετεράκι, που γεννήθηκε για να δουλέψει, που πιθανότατα δούλεψε κάποια χρόνια, και είτε αρρώστησε και εγκαταλειφθηκε είτε εγκαταλειφθηκε και αρρώστησε, δεν έχει σημασία.
Ήρθε καταβεβλημενος και αδύνατος, αλλά ήταν από αυτά τα σκυλιά που ήξερες πως μόλις νιώσει καλύτερα, θα χαμογελάσει, θα κουνήσει την ουρά του, θα παίξει και θα χαρεί. Και όντως έτσι έγινε.
Ο Τάκο είναι σήμερα είναι γλυκύτατο, φιλικό, χαρούμενο πλάσμα, ένας σκύλος που έχει παραμείνει αθώος και αγνός, και που είναι πλέον έτοιμος για μια οικογένεια.
Έχει όλη την τρυφερότητα που χαρακτηρίζει τα σέττερ, αλλά δεν έχει όλη αυτή την τρέλα. Είναι ένα σκυλάκι που θα παέι βόλτα, θα χαρεί, θα παίξει, αλλά ταυτόχρονα θα μείνει ήρεμος και θα αράξει όταν δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο γύρω τρυγύρω.
Έχει αυτή την υπέροχη κουρμπα στη μύτη του, που τον κάνει να μποιάζει λίγο σνομπ, άλλες φορές τον κάνει να μοιάζει ότι κάτι σκέφτεται που τον ενοχλεί, και άλλες είναι σαν να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι που έχει ξεχάσει.
Ακούστε. Αυτός είναι ο Λάζαρος και τα αυτιά του δεν χωράνε ολόκληρα στην φωτογραφία.
Εκτός από τα αυτιά του που τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς μέχρι να σιγουρευτείς ότι πραγματικά αυτά είναι τα αυτιά του, έχει και αυτά τα μάτια που βλέπετε. Και βασικά όχι τα μάτια, το βλέμμα.
Αυτό το υγρό, γλυκό βλέμμα, και το λίγο διστακτικό, το λίγο ντροπαλό. Και ο Λάζαρος είναι διστακτικός και ντροπαλός. Πιθανότατα έχει περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του αλωνιζοντας τα βουνά και κυνηγώντας. Και πιθανότατα κάποια στιγμή τον βαρέθηκαν, τον εγκατέλειψαν και αρρώστησε, ή πρώτα αρρώστησε και μετά τον εγκατέλειψαν, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι τώρα τον έχουμε εμείς, και η ζωη του από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετική. Το σκυλί αυτό έχει μια διακριτικότητα, και μια αρχοντιά ταυτόχρονα, που είναι συνδυασμός που σε τρελαίνει.
Είναι διστακτικός με όσους δεν ξέρει, αλλά πάρα τον δισταγμό του είναι πολύ συνεργάσιμος, και είναι και τρυφερος, με ένα τρόπο ήπιο και διακριτικό, λες και δεν ξέρει ακόμα αν επιτρέπεται να απολαμβάνει το χάδι ή όχι.
Προβατάκι ασπρόμαυρο με δύο πορτοκαλί κοτσίδες και ένα μαλλί απαλό, από αυτά που βάζεις μέσα το χέρι σου και είναι σαν να το βάζεις σε αφρό. Αυτό είναι η Ινώ.
Πάει βόλτα με λουρί με τις ατσούμπαλες πατούσες τις και μετά κάθεται στο γρασίδι με τα μαλλιά της να ξεχύνονται και να αναμιγνύονται με τα χόρτα και τα φύλλα. Είναι ένα κουτάβι που έχει την χαριτωμενιά του σκύλου μωρού, και ταυτόχρονα έχει την ηρεμία του μεγάλου σκύλου, που ξέρει να ηρεμεί και που ξέρει να συνυπάρχει.
Η Ινώ έχει ήδη περάσει από το πρόγραμμα των φυλακών, όπου έμεινε για κάποιες εβδομάδες σε περιβάλλον που πλησιάζει αυτό ενός σπιτιού, και έμαθε κάποια βασικά πράγματα που οι σκύλοι οι οποίοι συζούν με ανθρώπους πρέπει να ξέρουν.
Ψάχνει το παντοτινό της σπίτι και πραγματικά θέλουμε να το βρει σύντομα. Όχι μόνο γιατί της αξίζει αυτηνής να μεγαλώσει με μια οικογένεια, και όχι στο καταφύγιο, αλλά γιατί είναι κρίμα όλα αυτά που η απίστευτη ηλικία της έχει να προσφέρει, να μην τα χαρεί κάποιος αποκλειστικά. Κάποιος που θα την αγαπάει κάθε μέρα, όλη μέρα.
Ένα μοναχικό κορίτσι ήταν που γυρνούσε λες και έψαχνε όχι φαγητό και θαλπωρή, αλλά το νόημα του να παραμένει ζωντανή. Σαν φάντασμα ζούσε και σαν φάντασμα έμοιαζε.
Ένας κάτοικος σε εκείνο το μικρό χωριό όπου περιφεροταν χωρίς σκοπό η μικρή είπε μια μέρα στην κοπέλα που προσπαθούσε να την πλησιάσει για να της δώσει λίγο φαγητό "μην το ταΐζεις αυτό, είναι τσακάλι".
Ποιο νόημα λοιπόν να βρει αυτό πλάσμα στην ζωή και ποιο λόγο να παραμείνει ζωντανό όταν δεν της αναγνωρίζεται καν το ότι είναι σκύλος.
Μέχρι να την δούμε από κοντά πιστεύαμε πως είναι μεγάλη, όμως είναι δεν είναι εφτά μηνών. Μωρό δηλαδή. Ένα γερασμένο μωρό, με εξετάσεις τόσο απογοητευτικές που μοιάζουν να είναι από ηλικιωμένο ζώο.
Την είπαμε Κίττα, και της υποσχεθήκαμε να την παχύνουμε και να την γιατρέψουμε, στο σώμα και στην ψυχή