Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Θέλουμε να περιγράψουμε την Ριάνα και είναι πολύ δύσκολο, γιατί εσείς θα δείτε μια δυο φωτογραφίες που δεν θα είναι αντιπροσωπευτικες αυτού του πλάσματος που η Ριάνα είναι.
Για να την καταλάβεις δεν πρέπει να την δεις σε φωτογραφία, ούτε καν σε βίντεο, πρέπει να την δεις από κοντά, να νιώσεις τον αέρα γύρω της να γίνεται πιο ελαφρύς, καθώς αυτή κινείται σαν μικροσκοπικό αθόρυβο ελάφι, και το βασικότερο, πρέπει να την αγγίξεις. Να αγγίξεις το στιλπνό, βελούδινο τρίχωμα που είναι σχεδόν σαν να μην αποτελείται από τρίχες, αλλά είναι σαν να είναι υφασμάτινο.
Η Ριάνα σε κάνει να νιώθεις πως ο κοσμος είναι κάπως λαθος. Θα έπρεπε να είναι πιο λεπτεπίλεπτος, λιγότερο θορυβώδης, και σε χρώματα παλ, έτσι για να της ταιριάζει, για να ταιριάζει στον τρόπο που αυτή αλαφροπατει σαν να επιπλέει σχεδόν στην γη. Καταλάβατε, όλα αυτά δεν φαίνονται σε μια φωτογραφία. Ούτε σε δύο, ούτε σε εκατό.
Ούτε ο χαρακτήρας της φαίνεται, τον οποίο δεν είμαστε συγγραφείς και αυτόν σίγουρα δεν μπορούμε να τον περιγράψουμε με λόγια, αλλά είναι χαρακτήρας που ταιριάζει στην εμφάνισή της. Η Ριάνα, κάτι ανάμεσα σε νεράιδα και σκύλο, γεννήθηκε κάπου στα μέσα Απρίλη τού 2022, και ψάχνει σπίτι.
Όταν κάθεται στην αγκαλιά σου, δεν κουνιέται καθόλου. Δεν υπάρχει σημείο τού σώματός του που να μην μπορείς να χαϊδέψεις, να ζουμπήξεις, να φιλήσεις. Είναι τόσο αγαθός και έχει τόσο μαλακή καρδιά, που σχεδον μπορείς και αυτή να την ζουμπήξεις. Και μετά σηκώνεται..
Και τρέχει πέρα δώθε, κάθεται ξανασηκώνεται γυρνάει γύρω γύρω πηδαει τρέχει γλιστράει πέφτει το σώμα του πάει από δω κι από κει λες και δεν έχει κόκαλα καθόλου. Αν τον γνωρίσετε θα νομίσετε πως το σκυλί αυτό δεν κοιμάται ποτέ. Όμως τον έχουμε δει να κοιμάται. Κουλουριαζεται και κοιμάται ξερός, λες και εξουθενωθηκε από τα πέντε πράγματα που έκανε μέσα στην ημέρα, τα οποία όμως τα έκανε ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΆΝΩ. Τ
α έζησε, τα φχαριστηθηκε, τα χόρτασε. Ο Ρίο είναι σκύλος δύο ταχυτήτων. Στην γρήγορη δεν είναι εύκολος και δεν είναι για όλους. Είναι για ανθρώπους με χρόνο, υπομονή, και κατανόηση. Στη αργή ταχύτητα, είναι ένας ζουμερός χαλβάς που λιώνει με το άγγιγμα. Μπορεί να γίνει ο καλύτερός σας φίλος.
Είναι ένα σκυλί που χρειάζεται εκπαίδευση ώστε να καταλάβει το εξής βασικό πράγμα: "χαλάρωσε παιδάκι μου, ο ήλιος θα ξημερώσει και αύριο, δεν είναι σήμερα η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα προλάβεις να τα κάνεις όλα, χαλάρωσε". Αυτό μαθαίνεται με εκπαίδευση, υπομονή, σωστή εκτόνωση και συνέπεια. Μόνο
Τον βγάλαμε Ρίο, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, που σημαίνει ποτάμι στα ισπανικά. Μετά ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μια αργεντίνικη σχολή, το Ρίο Αβιέρτο (Río Abierto, ανοιχτό ποτάμι) που είναι ουσιαστικά μια μέθοδος έκφρασης μέσα από κίνηση και χορό, η οποία φανερώνει καινούργιες κινήσεις για το σώμα μας, ενεργοποιώντας μυς και αρθρώσεις που δεν θα χρησιμοποιούσαμε κανονικά.
Με πολύ απλά λογια το Ρίο Αβιέρτο σου λέει "κινήσου και χόρεψε χωρίς να σκέφτεσαι πως φαίνεσαι και τι εικόνα παρουσιάσεις στους άλλους. Κινήσου και χόρεψε όπως νιώθεις, όχι όπως νομίζεις ότι πρέπει να νιώθεις". Ε πιο πολύ πολύ δεν θα μπορούσε να του ταιριάζει το όνομα.
Ο Ρίο κινείται, με πόδια, ουρά και μαλλιά να ξεχύνονται από δω κι από κει, φαινομενικά χωρίς κανένα ρυθμό, αλλά με την συνέπεια τού να είναι πάντα ο εαυτός του, και να εκφράζει αυτό που νιώθει. Είναι απίστευτα όμορφος, και είναι κουτάβι. Θα τρέξει, θα πηδηξει, θα σε τρελάνει, και μετά θα κάτσει έτσι ακίνητος και θα σε κοιτάει με αυτό το βλέμμα το σοφό και το ταυτόχρονα αφελές.
Είναι ένα σκυλί που νομίζεις ότι δεν μπορεί να μάθει τίποτα, αλλά που μαθαίνει τα πάντα. Είναι πολύ ανθρωποκεντρικό πλάσμα, με μια δίψα για ζωή, για επαφή, και για εμπειρίες.
Έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε σπίτι, ως αγαπημένο κατοικίδιο και μέλος οικογένειας, μέχρι που η ιδιοκτήτριά της αρρώστησε και η Ρόζα κατέληξε στο διπλανό οικόπεδο, να ζει έξω και να ταΐζεται από την γειτονιά. Γέμισε τσίβες και όγκους στους μαστούς, και όταν επιτέλους ήρθε σε εμάς ήταν πλέον σε φριχτή κατάσταση.
Είναι πολύ σκληρό για ένα σκυλί που έχει ζήσει μέσα σε σπίτι, να καταλήγει έτσι. Και αυτή η συγκεκριμένη είναι ένα απίστευτα καλόβολο πλάσμα, πολύ γλυκιά, και πολύ κοινωνική με ανθρώπους και με ζώα, που θα μπορούσε να έχει βρει ένα άλλο σπίτι πολύ εύκολα, πριν καταλήξει στο οικόπεδο.
Είναι αρκετά μεγάλη σε ηλικία, και ας μοιάζει μικρή, αλλά όχι τόσο μεγάλη ώστε να μην μπορεί να αρχίσει ξανά την ζωή της από την αρχή. Η Ρόζα είναι ένα γλυκύτατο σκυλάκι, ήρεμο, ήσυχο και καλόβολο. Έχει μια γλύκα δικιά της, διακριτική και μαζεμένη. Αγαπάει τα χάδια, χωρίς να τα απαιτεί, και θέλει να υπάρχει εκεί δίπλα σου, χωρίς να επιβάλλει την παρουσία της. Αυτό που φαίνεται στα μάτια της ότι είναι, αυτό είναι.
Είναι ενήλικη και μοιάζει πάντα κουτάβι. Ό,τι και να κάνει, ό,τι πόζα και να πάρει, είτε κάθεται σαν καλό κορίτσι να πάρει λιχουδιά, είτε περπαταέι, είτε τρέχει, είτε είναι σοβαρή, είτε χαμογελάει, η Άριελ έχει τη φρεσκάδα του κουταβιού, στο βλέμμα, στο τρίχωμα, και κυρίως στην ψυχή.
Είναι μια σκυλίτσα χαρούμενη, γλυκύτατη συνεργάσιμη και απίστευτα καλή. Είναι ένα πλάσμα με αγνή ψυχή και καλή καρδιά.
Θα πάει βόλτα μαζί σας, θα κα΄τσει δίπλα σας, θα κάτσει μαζί σας, θα σας κοιτάξει στα μάτια, θα σας αγαπήσει και θα σας εμπιστευτεί. Τα πάει καλά με τους σκύλους, με τους ανθρώπους και με τον κόσμο και την ζωή. Χαίρεται με τα απλά πράγματα, και με την χαρά της αυτή κάνει τα απλά πράγματα, να μοιάζουν τα πιο σημαντικά, που ίσως και να είναι.
Αχ αυτή όταν είχε πρωτοέρθει ήταν λίγο ντροπαλή και φοβισμένη, και ενώ θέλαμε ΤΌΣΟ πολύ να αρχίζουμε να της ανακατεύουμε τα μουστάκια και τα φρύδια και να την τσαλακώσουμε ολόκληρη από πάνω μέχρι κάτω, κρατιόμασταν με νύχια και με δόντια. Έπρεπε να μας πλησιάσει αυτή.
Και ήθελε να πλησιάσει, και ταυτόχρονα δεν ήταν σίγουρη. Μέσα από τα μουστάκια και τα φρύδια και τα μούσια διέκρινες αυτό το "θέλω αλλά δεν ξέρω αν θέλω, κάτσε να το σκεφτώ".
Η Τορτίγια από την πρώτη ημέρα που ήρθε έχει κάνει τεράστια άλματα. Πλέον μπορείς να της τσαλακώσεις την μούρη, να της κάνεις κομμώσεις αστείες στα μαλλιά, μπορείς να την πας βόλτα και ας μην σε ξέρει, και μπορείς να την ευχαριστηθείς. Όσο καλύτερα σε γνωρίζει, τόσο θα ανοίγεται και τόσο θα αφήνεται.
Είναι ένα σκυλί καλό και γλυκό, και λίγο διστακτικό στην αρχή. Και αυτή η διστακτικότητά της, και η χαμηλή αυτοπεποίθησή της, την κάνουν να είναι αόρατη σε ένα καταφύγιο όπου είναι ίσως τοπίο εντυπωσιακό σκυλί που κυκλοφορεί.
Κάτω από τα μαλλιά της και τα μουστάκια της, κρύβονται πολλά επίπεδα σκυλίσιας προσωπικότητας που θα τα ανακαλύψετε ένα ένα όταν την πάρετε σπίτι σας και την κάνετε δική σας.
Είναι εμβολιασμένη, στειρωμένη και υγιής.
Λες και δεν έφτανε η υπέροχη τριχρωμία, με τις τόπους τόπους πιτσίλες πάνω στο λευκό τρίχωμα, και τα αυτία που χύνονται δεξιά και αριστερά λες και είναι δύο μάυρες κοτσίδες ξέπλεκες, έχει αυτή την διχρωμία στο ένα μάτι, που τον κάνει μοναδικό.
Ο Μάρλευ λοιπόν, μέ το ένα μάτι σκόυρο καφέ και το άλλο μάτι μισό γαλάζιο και μισό καφέ (ναι γίνεται και αυτό), είναι ένα σέττερ από τα κοντά, τα μικροσκοπικά. Περπατάει και χύνεται και αυτός και τα μαλλιά του δεξιά και αριστερά, είναι απίστευτα χαρούμενος και απίστευτα καλός.
Είναι ένα σέττερ όπως όλα τα σέττερ, καλόβολο, λίγο χαζοβιόλικο, και πάρα πολύ τρυφερό. Σώθηκε από τον δρόμο όταν ήταν ακόμα νεότατος, και ότι και να έχει περάσει στην προηγούμενη ζωή του, ή δεν το θυμάται, ή δεν τον απασχολεί καθόλου μα καθόλου μα καθόλου. Είναι έτοιμος να ζήσει την ζωή του, αυτή την ζωή που τού αξίζει.