Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Αν έχετε δει την Παριζιάνα, την ταινία του 69 με την Ρένα Βλαχοπουλου, όπου υποδύεται την μοδίστρα, θα θυμάστε την επική σκηνή "Σούζι τρως, και ψεύδεσαι και τρως".
Ε λοιπόν, η δική μας η Σούζι είναι αυτή η πελάτισσα, που φυσικά και τρώει όλο της το φαΐ, και αν μπορεί και το φαΐ των άλλων, και το δικό σου και του γείτονα, και ωστόσο έχει το στυλ του εγώ δεν τρώω, είμαι τσαχπίνα και αεράτη, και ωραία και μοιραία.
Την Σούζι την λατρεύουμε. Για το ύφος της, για το πρόσωπό της, για τα μάτια της, για τα μάγουλά της, για το τρίχωμά της, για τα πάχη τα καλή της τα λίπη την ομορφιά της, και βασικά την λατρεύουμε για τον υπέροχο χαρακτήρα της. ΕΊΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ.
Η Σούζι έχει τον χαρακτήρα που περιμένεις από όλα αυτά τα παχουλά, θηλυκά, ναζιάρικα σκυλιά. Έχει την τσαχπινιά, έχει τα σκέρτσα και τα νάζια, έχει το ύφος και έχει και το ήθος. Είναι πολύ κοινωνική και ανθρωποκεντρική, πάντα χαίρεται όταν σε βλέπει, και έχει την τάση να πηδήξει πάνω σου για χάδια, αλλά φυσικά και το κέντρο βάρους της την σπρώχνει προς τα πατώ, οπότε και πέφτει στο πάτωμα.
Όταν δεν της δίνεις προσοχή, κάθεται μέσα από το κλουβί και σε κοιτάει με το ύφος αυτό και εσύ λιώνεις. Λατρεύει εκτός από τους ανθρώπους και το φαγητό όπως καταλάβατε.
Ο υπέροχος ποπός της που τον κουνάει πέρα δώθε από την χαρά της θα μείνει πιθανότατα για πάντα άτριχος, καθώς η Σούζι πέρασε μια τεράστια περιπέτεια όπου κόντεψε να χάσει την ζωή της. Δαγκώθηκε από άλλα σκυλιά πάρα πολύ άσχημα και σε εμάς ήρθε με το δέρμα πίσω να λείπει όλο και με σηψαιμία.
Πέρασε πάρα πολύ καιρό στο κτηνιατρείο, έκανε απίστευτη υπομονή, ανάρρωσε και τώρα είναι έτοιμη για την νέα της ζωή. Δεν είναι νέα, όπως δεν ήταν νέα ούτε η Σούζι, η πελάτισσα της Ρενας Βλαχοπουλου, αλλά όπως ακριβώς εκείνη η Σούζι της ελληνικής ταινίας είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για τον εαυτό της, έτσι και η δική μας.
Η στάση ζωής της είναι: η ζωή είναι τέλεια, απολαύστε φαγητό και χάδια όσο μπορείτε. Είναι πραγματικά μοναδικό σκυλί, και θα το ερωτευτείτε με το που το δείτε.
Η Ζήνα παραδόθηκε σε εμάς από τον ιδιοκτήτη της. Είναι ένα υπέροχο Πόιντερ, με ένα καταπληκτικό, νευρώδες σώμα και ένα πανέμορφο, κατάμαυρο κεφάλι.
Είναι ένα σκυλί χαρούμενο, κοινωνικό και τρυφερό. Πορφανώς και έχει δουλέψει ως κυνηγόσκυλο και αυτό φαίνεται. Βγάζοντάς την βόλτα στο κτήμα, πάντα μας "δείχνει" τις κότες, μήπως και δε έχουμε καταλάβει πως είναι εκέι που είναι, και αν δεν δείξουμε ενδιαφέρον και προχωρήσουμε, προσωράει και αυτή, χωρίς να κολλήσει και να επιμείνει.
Είναι πολύ φροντισμένη και δεν έχει ζήσει μια άσχημη ζωή. Μας ήρθε υγιέστατη, πλήρως εμβολιασμένη, αποπαρασιτωμένη, με το βιβλιάριό της.
Είναι ένα πολύ καλό σκυλί, όπως είναι όλα τα Πόιντερ, καλόβολα, αθώα και τρυφερά. Της δίνεται τώρα η ευκαιρία να ζήσει μια ζωή σαν κατοικίδιο, και πιστεύουμε πως στην νέα της ζωή θα είναι πολύ ευτυχισμένη.
Ως κυνηγοσκυλο θα χρειάζαται καλή και σωστή εκτόνωση ωστε να είναι χαρούμενη και ισοροπημένη.
Η Μόνικα γεννήθηκε στον δρόμο, σε ένα από τα πιο κρύα χωριά της ορεινής Αρκαδία, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Η μαμά τους, η Τίλντα, έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τα μωρά της ζεστά και χορτασμένα, σε ένα απίστευτα αφιλόξενο μέρος.
Το ένα από τα μωρά εξαφανίστηκε, και η μαμά με την Μόνικα και την αδερφή της την Μίλβα ήρθαν στην Αθήνα μαζί μας. Τα μωρά μεγάλωσαν με την μαμά τους, απογαλακτίστηκαν, και πλέον είναι έτοιμα για το παντοτινό τους σπίτι.
Η Μόνικα είναι ένα σκυλάκι που έχει πάρει αρκετά από την διστακτικότητα της μαμάς της, αλλά έχει πάρει και την τρυφερότητα και την καλοσύνη της.
Φοβάται λίγο στην αρχή, αλλά πλησιάζει δειλά και τρυφερά, και όταν κάνεις επαφή μαζί της απόλαμβάνει και αυτή και εσύ.
Η Μίλβα γεννήθηκε στον δρόμο, σε ένα από τα πιο κρύα χωριά της ορεινής Αρκαδία, μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Η μαμά τους, η Τίλντα, έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τα μωρά της ζεστά και χορτασμένα, σε ένα απίστευτα αφιλόξενο μέρος.
Το ένα από τα μωρά εξαφανίστηκε, και η μαμά με την Μίλβα και την αδερφή της την Μόνικα ήρθαν στην Αθήνα μαζί μας. Τα μωρά μεγάλωσαν με την μαμά τους, απογαλακτίστηκαν, και πλέον είναι έτοιμα για το παντοτινό τους σπίτι.
Η Μίλβα είναι ένα σκυλάκι που έχει πάρει αρκετά από την διστακτικότητα της μαμάς της, αλλά έχει πάρει και την τρυφερότητα και την καλοσύνη της.
Μπορεί να φαίνεται λίγο διστακτική στην αρχή, αλλά αυτή θα πάρει πρώτη πρωτοβουλία, αυτή θα πλησιάσει, αυτή θα κάνει τα νάζια και τις χαριτωμενιές τις κουταβίσιες.
Σαν απόκοσμο είναι το σκυλί αυτό. Σαν από άλλη εποχή, σαν από άλλο κόσμο, έναν κόσμο πιο ευγενή, πιο αέρινο, πιο ονειρικό.
Η Σαντιγί είναι σαν να έχει γεννηθεί σε μια οικογένεια ευγενών, όπου γενιές και γενιές καλών τρόπων πέρασαν και στα νεότερα μέλη, χωρίς να τους έχει μάθει κάποιος κάτι πρακτικά. Η ευγένεια, αυτή η παλιάς κοπής ευγένεια των παραμυθιών είναι σαν να της βγαίνει από μέσα της γεννετικά, σαν από φυσικού της.
Παρόλο που είναι μεγαλόσωμο σκυλί, είναι λεπτεπίλεπτη στους τρόπους, και μια απίστευτα διακριτική παρουσία.
Θα χαρεί, θα έρθει για χάδια, αλλά δεν θα απαιτήσει τίποτα ποτέ. Θα σε πλησιάσει αργά και διακριτικά, σαν αεράκι, μόνο αν την φωνάξεις, και θα σε αφήσει να της χαϊδέψεις το υπέροχο, απόκοσμο πρόσωπό της. Θα είναι σαν να χαϊδεύεις ένα σύννεφο.
Όσο τα υπόλοιπα σκυλιά τρέχουν και παίζουν, αυτή κάθεται σαν κυρία κάπου σε μια γωνιά, κοιτώντας γύρω με ηρεμία και με ένα τρόπο που την κάνει να μοιάζει σοφή.
Μοιάζει να είναι πολύ καλή για ένα καταφύγιο, χωρίς όμως να είναι σνομπ.
Ήρθε σε εμάς από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, πολύ αδυνατισμένη και παραμελειμένη, και της αξιζει το καλύτερο σπίτι.
Είναι υγιέστατη.
Αν σας αρέσουν τα μαλλιαρά αρκουδόσκυλα, και τα χαζεύετε στον δρόμο ενώ φαντάζεστε τι τέλειο θα ήταν αν έβγαιναν σε μίνι, ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ!
Ο Στίβι έχει την όψη αρκουδας -σκύλου, αλλά έχει μέγεθος αυτό που φτάνει και δεν φτάνει το τραπεζάκι του σαλονιού. Έχευ δύο γουρλωτά μάτια που δεν τα ξεγουρλώνει ούτε όταν τρέχει, και έχει και σκέρτσο, και έχει και νάζι.
Είναι πάρα που αστείος, και όταν είναι χαρούμενος, που είναι σχεδόν πάντα, είναι ακόμα πιο αστείος.
Τον γνωρίσαμε στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, όπου μας έκανε πολλά ναζια και τσαλίμια, και το έπαιζε πάντα δύσκολος πριν έρθει για χάδια - και τα σκυλιά που το παίζουν δύσκολα "και καλά" και κάνουν αυτά τα χορευτικά τα "δεν θα με πιάσεις/ κοίτα πως έρχομαι τόσο κομτά ώστε ίσα ίσα να μην με φτάνεις" μας τρελαίνουν.
Νομίζαμε για καιρό ότι ήταν κορίτσι, γιατί έχει χαρακτήρα κοριτισού (τα νάζια αυτά είναι πολύ πιο χαρακτηριστικά σε θηλυκά σκυλιά). Και τον φωνάζαμε χαϊδευτικά "πεταλουδίτσα", γιατί έτσι χόρευε γύρω μας, σαν πεταλούδα που δεν μπορείς να πιασεις αλλά που όμως ΘΕΛΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ"
Όταν καταλάβαμε ότι είναι αγόρι δεν μπορουσαμε να ξεπεράσουμε την πεταλουδίτσα ως όνομα και ως αίσθηση, και τον βγάλαμε Στίβι, από τον Στιβ ΜακΚουίν στην ταινία "Ο Πεταλούδας". ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΟΤΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ.
Γιατί λέει, στην ταινία, ο Πεταλούδας ο πρωταγωνιστής, φυλακίζεται άδικα ισόβια για φόνο που δεν έπραξε σε μια φυλακή με πολύ σκληρές συνθήκες, και αποφασισμένος να κερδίσει την ελευθερία του, συμμαχεί με ένα άλλο κρατούμενο και σχεδιάζουν την απόδρασή τους.
Έτσι λοιπον και ο δικός μας Στίβι, ο Πεταλουδίτσας μας, που φυλακίστηκε αδίκως στο κυνοκομείο Τρίπολης, συμμάχησε με εμάς και σχεδίασε την απόδρασή του, η οποία άργησε μεν, αλλά ήρθε!
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, λατρεύει να τρέχει και να πιάνει το μπαλάκι του, και ψάχνει ένα σπίτι στο οποίο θα υπάρχει χιούμορ και όρεξη για παιχνίδι.