Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η γλυκούλα μας ζούσε αδέσποτη σε ένα χωριό της Ελληνικής επαρχίας. Γέννησε τα μωρά της σε ένα αδιέξοδο, διπλα στην αυλή ενός σπιτιού, πίσω από κάτι καφάσια. Οι άνθρωποι εκεί την σεβάστηκαν, την τάιζαν και της επέτρεψαν να μεγαλώσει τα μωρά της με όσο περισσότερη ασφάλεια μπορούσε να της προσφέρει το μέρος εκείνο.
Τα μωρά της τα προστάτευε από αγνώστους και γαύγιζε προσπαθώντας να τους απομακρύνει από το να πλησιάσουν. Πιάστηκε από τον άνθρωπο που την τάιζε, και ήρθε σε εμάς μέχρι τα μωρά να απόγαλακτιστούν και εκεινη να στειρωθεί και να επνανενταχτεί.
Ενω στην αρχή νομίζαμε πως πρόκειται για ένα σκυλί φοβικό και όχι κοινωνικό, από την πρώτη στιγμή που βγήκε από το αμάξι, μας κούνησε την ουρά της. Δεν είναι καθολου φοβική, είναι ντροπαλή και λίγο διστακτική στην αρχή, όμως είναι ένα σκυλί απίστευτα τρυφερό, που τού αξίζει πραγματικά ένα σπίτι.
Η Βιολέτα σε βλέπει και λιώνει, την βγάζεις από το κλουβί και πέφτει ανάσκελα και κλαίει - ειναι ο τρόπος της να σε υποδεχτεί και να σου δείξει πόσο χαίρεται που θα την πας βόλτα.
'Εμαθε μέσα σε δύο εβδομάδες να βγαίνει βόλτα εκτός κτηνιατρείου, κάνει πάντα τουαλέτα έξω γιατί είναι πεντακάθαρη, και σιγά σιγά άρχισε να κουνάει και την ουρά της στην βόλτα χαρούμενα και να κυλιέται κάτω στο γρασίδι δείχνοντας την κοιλιά της. Όταν την παίρνουμε στο γραφείο κάθεται ήσυχα σε μια γωνία ή στο κρέιτ.
Είναι μια σκυλίτσα που μόλις κατάλαβε πως είναι ασφαλές να ανοιχτεί και να εμπιστευτεί, άνθισε σαν λουλούδι. Είναι σχετικά μικρόσωμη, απίστευτα καλοσυνάτη, και μια υπέροχη μαμά.
Πλέον τα κουτάβια της έχουν πάρει τον δρόμο τους, και η ίδια είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Λάμπει το Μαρινάκι. Λάμπει ολόκληρη από πάνω έως κάτω, το τρίχωμά της είναι τόσο καθαρό, στιλπνό και λείο που μοιάζει με ακριβό βελούδο που γυαλίζει στο φως.
Αλλά δεν λάμπει μόνο εξωτερικά, λάμπει και από μέσα της, από ένα φως στην ψυχή της που την κάνει να αστράφτει ολόκληρη.
Είναι υγιέστατη, κοινωνικότατη, απίστευτα χαρούμενη, τρυφερή, γλυκιά και υπέροχη.
Κυνηγόσκυλο ελληνικότατο, σαν αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε, μαύρη καφέ, με τα κλασικά καφέ φρύδια πάνω από τα μάτια της και δύο υπέροχα αυτιά κοτσίδες που χύνονται πλάι στο πρόσωπό της και την κάνουν να μοιάζει σαν ανέμελο κορίτσι που βγήκε να ανεμίσει τα μαλλιά της στην ύπαιθρο.
Ό,τι και να έχει περάσει ως κυνηγόσκυλο, τίποτα δεν της έχει αφήσει η εμπειρία της. Καμμία φοβία, κανένα θέμα, είναι σαν να βγήκε μόλις από ένα παραμύθι και είναι έτοιμη για μια ζωή ακόμα πιο παραμυθένια.
Η Μαρίνα είναι καταπληκτικό σκυλί πραγματικά, ισορροπημένο, υγιές και ευχάριστο.
Ένα βλέμμα του ρίχνεις και καταλάβαινες με τι σκύλο έχεις να κάνεις.
Τα μάτια του τα τεράστια, τα αμυγδαλωτά με το τέλειο eyeliner είναι πανέξυπνα και έτοιμα για δράση, και το σώμα του το μυώδες επίσης. Μπορεί να είναι σκυλί δέκα κιλών, αλλά είναι αθλητικός, ενεργητικός, δεν φοβάται τίποτα και είναι το ζώο που είναι ευτυχισμένο όταν εξασκεί το σώμα του και το μυαλό του.
Ο Σκούτερ είναι κάτι ανάμεσα σε Πίνσερ και Τζακ Ράσελ (μάλλον) και μέσα στο κεφάλι του αυτό το ιδιαίτερο το τριγωνικό, με τις γοητευτικές γωνίες και τα αεροπλανικά αυτιά υπάρχει ένα μυαλό τεράστιο.
Θα του αρέσει το βουνό, θα του αρέσει η θάλασσα, θα του αρέσει το agility, θα του αρέσει η εκπαίδευση, θα του αρέσει ό,τι κάνετε μαζί του και ό,τι του μάθετε.
Ο Moyw βρέθηκε με τα τρία αδέρφια του στην μέση του πουθενά, σε ένα βουνό στην βόρειο Ελλάδα.
Τα μωρά εγκαταλείφθηκαν εκεί στην καρδιά του χειμώνα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ουσιαστικά εγκαταλείφθηκάν για να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα, ή να γίνουν βορά για άγρια ζώα. Ήταν μια σταλιά μωρά, και σε ηλικία και σε μέγεθος.
Ήρθαν σε εμάς, όπου μεγάλωσαν με ασφάλεια, και πλέον σιγά σιγά, αφού εμβολιάστηκαν, έχουν αρχίσει να βγαίνουν έξω στον κόσμο.
Ο Σπότι βρέθηκε με τα τρία αδέρφια του στην μέση του πουθενά, σε ένα βουνό στην βόρειο Ελλάδα.
Τα μωρά εγκαταλείφθηκαν εκεί στην καρδιά του χειμώνα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ουσιαστικά εγκαταλείφθηκάν για να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα, ή να γίνουν βορά για άγρια ζώα. Ήταν μια σταλιά μωρά, και σε ηλικία και σε μέγεθος.
Ήρθαν σε εμάς, όπου μεγάλωσαν με ασφάλεια, και πλέον σιγά σιγά, αφού εμβολιάστηκαν, έχουν αρχίσει να βγαίνουν έξω στον κόσμο.
Τα τέσσερα μωρά μοιάζουν σαν τέσσερις σταγόνες νερό. Τον Σπότι τον ξεχωρίζουμε γιατί γύρω γύρω από το στόμα του οι τρίχες του είναι πιο μπεζ, λες και έχει φάει φυστικοβούτυρο και έχει πασαλειφτεί.
Είναι ένα μωρό αρκετά συνεσταλμένο, και έχει δύο υπέροχα, θλιμμένα, ολοστρόγγυλα μάτια.