Happy endings

Την γλυκούλα μας την βρήκε ένα ζευγάρι τουρίστες μόνη της σε ένα βουνό στην Εύβοια. Ήταν στην μέση του πουθενά, και την πήραν μαζί του γιατί όπως μας είπαν "εκεί θα πέθαινε".

Οι άνθρωποι έκαναν διακοπές στην Ελλάδα με βαν, και η μικρή Στέλλα ταξίδεψε μαζί τους για τρεις ημέρες, μέχρι που την έφεραν σε εμάς. 

Είναι ένα μωρό απίστευτα γλυκό, με δύο πανέμορφα, υγρά και πολύ εκφραστικά μάτια. Κοιμάται ήρεμη στο κρέιτ της και δεν απαιτεί την προσοχή, από την πρώτη ημέρα πήγε βόλτα με λουρί στο κτήμα, και πέρασε πολλές ώρες μαζί μας χωρίς να ενοχλήσει καθόλου. 

Είναι πάρα πολύ κοινωνική, είναι απίστευτα ανθρωποκεντρική και τρυφερή, και είναι ένα σκυλάκι που θέλει να συνεργαστεί και να συμβιώσει με τους ανθρώπους. 

Έχουμε γνωρίσει άπεια κουτάβια, τα έχουμε μεγαλώσει και να έχουμε αναθρέψει, αλλά αυτή είναι από τα κουτάβια που μας κατέκτησαν από την πρώτη στιγμή με την λεπτότητα των τρόπων της, την τρυφερότητά της και την γλυκύτητά της. 

Την Βότκα όταν την πρωτοβλέπεις, νομίζεις πως είναι κάποιο κουτάβι, τεράρων πέντε μηνών. Όμως δεν ειναι κουτάβι!!

Είναι ενα ενήλικο σκυλάκι, μικρόσωμο, αδύνατο και χαορτωμένο. 

Είναι γλυκύτατη και ανθρωποκεντική, και όταν όλα τα υπόλοιπα σκυλιά χαίρονται, χοροπηδάνε και τρέχουν πάνω κάτω, αυτή με το που μπάινεις μέσα στο προαύλιο, κάθεται ακριβώς μπροστά σου και σε κοιτάει στα μάτια. 

Όσο ευγενική είναι με τους ανθρώπους, τόσο ευγενική είναι και με τα υπόλοιπα σκυλιά. Παίζει μαζί τους αλλά ευγενικά, τραβάει το παιχνίδι αλλά ποτέ δεν το διεκδικεί, και συνυπάρχει τέλεια. 

Ήρθε ζυγίζοντας 12 κιλά, όντας μόλις τρεισίμησι μηνών - και ήταν και αδύνατος! Ένα κουτάβι γίγας, που το είδαμε και πέσαμε ξεροί. 

Βρέθηκε με σπασμένο το πίσω που πόδι, και ο καημένος πονούσε και ήταν λίγο μουτρωμένος. Αρχικά νομίζαμε ότι το φριζαρισμένο μαλλί και το γουρλωμένο μάτι ήταν από το στρες του και τον πόνο, αλλά ΌΧΙ!

Το μάτι του Πέτρου είναι γουρλωτό έτσι! Επειδή έτσι θέλει!! Επίσης το μαλλί του είναι προέκταση της προσωπικότητάς του, και φυσικά και ούτε μας πέρασε από το μυαλό να τον χτενίσουμε ποτέ. Το αγόρι θέλει να έχει μοϊκάνα, ας την έχει. 

Ο Πέτρος μόλις ξεπέρασε το αγχος, τα νεύρα, και το πόδι του άρχισε να καλυτερεύει, άρχισε και αυτός να ανοίγεται. Όσο ήταν στο κτηνιατρείο, έβγαινε στον κήπο και περπατούσε και έτρεχε από πισω μας και χαιρόταν, και άμα του μιλούσες και πάρα πού γλυκά, έπεφτε κάτω και έκανε κυλίτσα. 

Έμαθε και σιγά σιγά το λουρί, το οποίο αρχικά το σιχαινόταν, αλλά μέτα το συνήθισε, και αφού κατάλαβε πως είναι κάτι καλό, άρχισε να βγαίνει και βόλτες, και αφού το πόδι του έγιανε, μετακόμισε στο καταφύγιο.

Όταν είναι μόνος του στην βόλτα, περπατάει ακριβώς πίσω σου, και αν γυρίσεις να τον κοιτάξεις, τότε κάνει πως δεν περπατάει πίσω σου, απλά έτυχε να είναι εκεί, γυρνάει το βλέμμα αλλού και σου λέει με τον τρόπο του να τον αγνοήσεις γιατί έτσι νιώθει καλύτερα. 

Ακόμα το πάιζει λίγο βαρύς και ασήκωτος με ανθρώπους που δεν γνωρίζει, όμως είναι γλυκύτατος, και αν του κάνεις την χάρη να μην τον πιέσεις και να μην το  στρεσάρεις, τότε αρχίζει και κάνει τις χαρές του και τις χαριτωμενιές του τις αστείες. 

Όταν είναι παρέα με άλλο σκυλί, είτε στην βόλτα είτε στο γραφείο, τότε ανοίγεται ακόμα περισσότερο και χαίρεται και είναι πολύ αστείος. 

Το μωρό αυτό με το φριζαρισμένο μαλλί το πανκ και το μάτι το μοναδικό και το γουρλωμένο είναι ένα παιδί πολύ ιδιαίτερο. Ο δισταγμός του και η δυσπιστία του σε συνδυασμό με τα νάζια και την χαρά του σε κάνουν να θες να ασχολείσαι μαζι του, και κάνουν τον χρόνο που περνάς πλάι του πολύ ευχάριστο. 

Η γλυκούλα μας ζούσε αδέσποτη σε ένα χωριό της Ελληνικής επαρχίας. Γέννησε τα μωρά της σε ένα αδιέξοδο, διπλα στην αυλή ενός σπιτιού, πίσω από κάτι καφάσια. Οι άνθρωποι εκεί την σεβάστηκαν, την τάιζαν και της επέτρεψαν να μεγαλώσει τα μωρά της με όσο περισσότερη ασφάλεια μπορούσε να της προσφέρει το μέρος εκείνο. 

Τα μωρά της τα προστάτευε από αγνώστους και γαύγιζε προσπαθώντας να τους απομακρύνει από το να πλησιάσουν. Πιάστηκε από τον άνθρωπο που την τάιζε, και ήρθε σε εμάς μέχρι τα μωρά να απόγαλακτιστούν και εκεινη να στειρωθεί και να επνανενταχτεί. 

Ενω στην αρχή νομίζαμε πως πρόκειται για ένα σκυλί φοβικό και όχι κοινωνικό, από την πρώτη στιγμή που βγήκε από το αμάξι, μας κούνησε την ουρά της. Δεν είναι καθολου φοβική, είναι ντροπαλή και λίγο διστακτική στην αρχή, όμως είναι ένα σκυλί απίστευτα τρυφερό, που τού αξίζει πραγματικά ένα σπίτι. 

Η Βιολέτα σε βλέπει και λιώνει, την βγάζεις από το κλουβί και πέφτει ανάσκελα και κλαίει - ειναι ο τρόπος της να σε υποδεχτεί και να σου δείξει πόσο χαίρεται που θα την πας βόλτα. 

'Εμαθε μέσα σε δύο εβδομάδες να βγαίνει βόλτα εκτός κτηνιατρείου, κάνει πάντα τουαλέτα έξω γιατί είναι πεντακάθαρη, και σιγά σιγά άρχισε να κουνάει και την ουρά της στην βόλτα χαρούμενα και να κυλιέται κάτω στο γρασίδι δείχνοντας την κοιλιά της. Όταν την παίρνουμε στο γραφείο κάθεται ήσυχα σε μια γωνία ή στο κρέιτ.

Είναι μια σκυλίτσα που μόλις κατάλαβε πως είναι ασφαλές να ανοιχτεί και να εμπιστευτεί, άνθισε σαν λουλούδι. Είναι σχετικά μικρόσωμη, απίστευτα καλοσυνάτη, και μια υπέροχη μαμά. 

Πλέον τα κουτάβια της έχουν πάρει τον δρόμο τους, και η ίδια είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι. 

ΒΙΝΤΕΟ

Λάμπει το Μαρινάκι. Λάμπει ολόκληρη από πάνω έως κάτω, το τρίχωμά της είναι τόσο καθαρό, στιλπνό και λείο που μοιάζει με ακριβό βελούδο που γυαλίζει στο φως.

Αλλά δεν λάμπει μόνο εξωτερικά, λάμπει και από μέσα της, από ένα φως στην ψυχή της που την κάνει να αστράφτει ολόκληρη.

Είναι υγιέστατη, κοινωνικότατη, απίστευτα χαρούμενη, τρυφερή, γλυκιά και υπέροχη.

Κυνηγόσκυλο ελληνικότατο, σαν αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε, μαύρη καφέ, με τα κλασικά καφέ φρύδια πάνω από τα μάτια της και δύο υπέροχα αυτιά κοτσίδες που χύνονται πλάι στο πρόσωπό της και την κάνουν να μοιάζει σαν ανέμελο κορίτσι που βγήκε να ανεμίσει τα μαλλιά της στην ύπαιθρο.

Ό,τι και να έχει περάσει ως κυνηγόσκυλο, τίποτα δεν της έχει αφήσει η εμπειρία της. Καμμία φοβία, κανένα θέμα, είναι σαν να βγήκε μόλις από ένα παραμύθι και είναι έτοιμη για μια ζωή ακόμα πιο παραμυθένια.

Η Μαρίνα είναι καταπληκτικό σκυλί πραγματικά, ισορροπημένο, υγιές και ευχάριστο.