Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Είναι κοντός, και είναι και σοβαρός.
Τα ροζ χειλια το σε προδιαθέτουν να γελάσεις, αλλά και να γελάσεις αυτός θα σε κοιτάξει με το ύφος "γιατί γελάθ; Βλέπειθ κάτι περίεργο;;;"
Ο Μονζού είναι ένας μεσιέ - η λέξη Monzu είναι η ναπολιτάνικη εκδοχή του γαλλικού monsieur, και αποδίδεται ως τίτλος ευγενείας σε κάποιους πολύ εκλεκτούς μαστερ σεφ στην Νότιο Ιταλία.
Του αρέσει πολύ η βόλτα, και γενικά είναι ένας κύριος και πολύ καθαρός -κανονικός μεσιέ, καταλαβαίνετε. Παρά το μέγεθός του, είναι ένα σκυλί σοβαρό, ήρεμο και ευγενικό.
Την λένε Ρούλα, το οποίο βγαίνει από το Ζαχαρούλα, γιατί είναι γλυκιά σαν ζάχαρη.
Η Ρούλά ήρθε σε εμάς με τα δύο υπέροχα παιδιά της, τον Πουπέ και τον Μάρβελ. Τα μωρά πλέον έχουν απογαλακτιστεί, έχουν εμβολιαστεί, και πλέον θα πάρουν τον δικό τους δρόμο.
Και η Ρούλα, απαλάγμενη πλέον από τα βάρη της μητρότητας, μπορεί να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, και να ζήσει επιτέλους την ζωή που της αξίζει.
Είναι ένα πραγματικά γλυκύτατο σκυλάκι, που σε κοιτάει στα μάτια και σου κάνει τσαχπινιές -όχι υπερβολικές, γιατί η Ρούλα έχεο τρόπους και δεν είναι ούτε φορτική, ούτε ενοχλητική.
Είναι απλά γλυκιά.
Στην πρώτη του βόλτα με λουρί, την πρώτη πρώτη πρώτη, μόλις είχε ολοκληρώσει τον εμβολιασμό του, εγιναν τα εξής:
Αρχικά τον πήραμε αγκαλιά, όπως όλα τα κουτάβια, και περπατήσαμε σε ένα ασφαλές μέρος, μακριά από το καταφύγιο και τα γαυγίσματα. Εκεί τον ακουμπήσαμε κάτω, μαζι με άλλο ένα κουτάβι.
Άρχισε να περπαταέι στο λουρί σαν να περπατούσε πάντα σε λουρί. Πήγε πέρα δώθε, έτρεξε, τον αφήσαμε με πολύ μακρύ λουρί, και του φωνάζαμε ο ένας από την μια και ο άλλος από την άλλη, και έτρεχε μια στον ένα μια στον άλλο.
Μετά εμφανίστηκε ένας εθελοντής που δεν τον ήξερε, του μίλησε, ο Πκίτο έτρεξε σε αυτόν, χαϊδεύτηκε, μετά έτρεξε πάλι.
Μετά πήγα στο άλλο κουτάβι που είχαμε να παίξει. Μετά δεν του έφτασε και ήθελε να περπατήσει κι άλλο. Τον περπατήσαμε κι άλλο. Μετά έκανε τσίσα του! Στο λουρί! Πρώτη φορά που περπατούσε με λουρί και έκανε τσίσα του!
Μετά βρήκαμε ένα ξυλαράκι, του το πετάξαμε, έτρεξε να το πιάσει, το έπιασε, το τίναξε, το σκότωσε, μετά πιάσαμε εμείς την μία άκρη και αυτός από την άλλη έκανε και τραβήγματα.
Μετά δεν ήθελε να γυρίσει καν.
Αυτά. Και αυτά ολα περιγράφουν εξαιρετικά την προσωπικότητα του Ποκίτο.
Η γλυκούλα μας γεννήθηκε σε ένα βουνό της Ελληνική επαρχίας από μια αδέσποτη σκυλίτσα πολύ φοβική.
Το μόνο που έμαθε απότην μαμά της ως κουτάβι, ήταν πώς να είναι σκύλος μαζί με τους υπόλοιπους σκύλους. Κάνει παρέα με τα κουτάβια στο καταφύγιο, τα μιμείται, προσπαθεί να παίξει και αυτή σαν κουτάβι, και περνάει μαζί τους καλά.
Αυτό που δεν έμαθε ήταν πώς να είναι σκύλος όταν είναι μαζί με ανθρώπους. Όταν βλέπει άνθρωπο από μακρία, κοιτάει με ενδιαφέρον, και έρχεται στα κάγκελα αν είναι μέσα στο κλουβί της, γιατί όσο και να φοβάται έχει την κουταβίσια περιέργεια.
Όταν όμως την πλησιάζεις, η Πένυ κρύβεται.
Γενικά είναι πολύ διστακτική, και στο καταφύγιο, και έξω στην βόλτα. Εάν είναι παρέα με άλλο κουτάβι, ανοίγετια ελάχιστα, χωρίς να νιώθει άνετα, αλλα χωρίς να ψάχνει ένα μέρος να εξαφανιστεί.
Είναι ένα σκυλάκι που θα θέλει πολύ χρόνο να ανοιχτεί και αρκετή υπομονή. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ ένα κοινωνικό σκυλί που θα θέλει να γνωρίζει κόσμο στην βόλτα και που θα νιώθει άνετα σε πολυσύχναστα μέρη, θα γίνει όμως λειτουργική και χαρούμενη με υπομονή και σωστή εκπαίδευση.
Η μαμά της είναι μια σετερίνα τρίχρωμη και μικρόσωμη, και ο μπαμπάς της είναι σοκολάτα γάλακτος.
Και έτσι, η Τρούφα είναι κάτι ανάμεσα σε σέτερ και σε σοκολατούχο γλυκό που θέλεις να το φας.
Είναι ένα πανέμορφο κουτάβι, που με το μαλλί της το μεταξένιο και τα μελιά της μάτια ομορφαίνει τα πάντα γύρω της από όπου και να περνάει.
Βρέθηκε μαζί με την μαμά της στον δρόμο όταν ήταν μωρό, και μεγάλωσε μαζί της. Πλέον είναι έτοιμη να αρχίσει την δική της ζωή.
Είναι πολύ χαρούμενη όταν τρέχει και παίζει με τα άλλα σκυλάκια, είναι διακριτική, δεν ενοχλεί ποτέ ούτε είναι διεκδικητική με παιχνιδια και φαγητό, και γενικά είναι ένα κουτάβι χαρούμενο και ευχάριστο χωρίς να γίνεται ποτέ ενοχλητικό.
Η Τζούλι γεννήθηκε σε μια βώμικη αποθήκη. Η μαμά της η Φλέρυ βρέθηκε εκεί από εθελοντές. Μόλις είχε γεννήσει τρία κουταβάκια, και είχε ένα σχοινί δεμένο τοσο σφιχτά στην λαιμό της που της τον είχε κόψει και της είχε φτάσει σχεδόν στη καρωτίδα.
Όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε στο κτηνιατρείο, όπου η Φλέρυ φρόντισε τα μωρά της μέχρι να απογαλακτιστούν ενώ ταυτόχρονα έκανε θεραπεία για την πληγή στο λαιμό της.
Η Τζούλι και τα αδέρφια της μεγάλωσαν με πολλή αγάπη, και από την μαμά τους που ήταν υπέροχη και πολύ προστατευτική, και από εμάς και τα παιδιά στο κτηνιατρείο.
Αφού απογαλακτίστηκε, ήρθε στο καταφύγιο μαζί με τους δύο αδερφούς της.
Είναι ένα κουτάβι γλυκύτατο, πολύ κοινωνικό, με κοντά ποδαράκια και μια χαριτωμενιά απίστευτη.