Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η γλυκούλα μας γεννήθηκε σε ένα βουνό της Ελληνική επαρχίας από μια αδέσποτη σκυλίτσα πολύ φοβική.
Το μόνο που έμαθε απότην μαμά της ως κουτάβι, ήταν πώς να είναι σκύλος μαζί με τους υπόλοιπους σκύλους. Κάνει παρέα με τα κουτάβια στο καταφύγιο, τα μιμείται, προσπαθεί να παίξει και αυτή σαν κουτάβι, και περνάει μαζί τους καλά.
Αυτό που δεν έμαθε ήταν πώς να είναι σκύλος όταν είναι μαζί με ανθρώπους. Όταν βλέπει άνθρωπο από μακρία, κοιτάει με ενδιαφέρον, και έρχεται στα κάγκελα αν είναι μέσα στο κλουβί της, γιατί όσο και να φοβάται έχει την κουταβίσια περιέργεια.
Όταν όμως την πλησιάζεις, η Πένυ κρύβεται.
Γενικά είναι πολύ διστακτική, και στο καταφύγιο, και έξω στην βόλτα. Εάν είναι παρέα με άλλο κουτάβι, ανοίγετια ελάχιστα, χωρίς να νιώθει άνετα, αλλα χωρίς να ψάχνει ένα μέρος να εξαφανιστεί.
Είναι ένα σκυλάκι που θα θέλει πολύ χρόνο να ανοιχτεί και αρκετή υπομονή. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ ένα κοινωνικό σκυλί που θα θέλει να γνωρίζει κόσμο στην βόλτα και που θα νιώθει άνετα σε πολυσύχναστα μέρη, θα γίνει όμως λειτουργική και χαρούμενη με υπομονή και σωστή εκπαίδευση.
Η μαμά της είναι μια σετερίνα τρίχρωμη και μικρόσωμη, και ο μπαμπάς της είναι σοκολάτα γάλακτος.
Και έτσι, η Τρούφα είναι κάτι ανάμεσα σε σέτερ και σε σοκολατούχο γλυκό που θέλεις να το φας.
Είναι ένα πανέμορφο κουτάβι, που με το μαλλί της το μεταξένιο και τα μελιά της μάτια ομορφαίνει τα πάντα γύρω της από όπου και να περνάει.
Βρέθηκε μαζί με την μαμά της στον δρόμο όταν ήταν μωρό, και μεγάλωσε μαζί της. Πλέον είναι έτοιμη να αρχίσει την δική της ζωή.
Είναι πολύ χαρούμενη όταν τρέχει και παίζει με τα άλλα σκυλάκια, είναι διακριτική, δεν ενοχλεί ποτέ ούτε είναι διεκδικητική με παιχνιδια και φαγητό, και γενικά είναι ένα κουτάβι χαρούμενο και ευχάριστο χωρίς να γίνεται ποτέ ενοχλητικό.
Την γλυκούλα μας την βρήκε ένα ζευγάρι τουρίστες μόνη της σε ένα βουνό στην Εύβοια. Ήταν στην μέση του πουθενά, και την πήραν μαζί του γιατί όπως μας είπαν "εκεί θα πέθαινε".
Οι άνθρωποι έκαναν διακοπές στην Ελλάδα με βαν, και η μικρή Στέλλα ταξίδεψε μαζί τους για τρεις ημέρες, μέχρι που την έφεραν σε εμάς.
Είναι ένα μωρό απίστευτα γλυκό, με δύο πανέμορφα, υγρά και πολύ εκφραστικά μάτια. Κοιμάται ήρεμη στο κρέιτ της και δεν απαιτεί την προσοχή, από την πρώτη ημέρα πήγε βόλτα με λουρί στο κτήμα, και πέρασε πολλές ώρες μαζί μας χωρίς να ενοχλήσει καθόλου.
Είναι πάρα πολύ κοινωνική, είναι απίστευτα ανθρωποκεντρική και τρυφερή, και είναι ένα σκυλάκι που θέλει να συνεργαστεί και να συμβιώσει με τους ανθρώπους.
Έχουμε γνωρίσει άπεια κουτάβια, τα έχουμε μεγαλώσει και να έχουμε αναθρέψει, αλλά αυτή είναι από τα κουτάβια που μας κατέκτησαν από την πρώτη στιγμή με την λεπτότητα των τρόπων της, την τρυφερότητά της και την γλυκύτητά της.
Την Βότκα όταν την πρωτοβλέπεις, νομίζεις πως είναι κάποιο κουτάβι, τεράρων πέντε μηνών. Όμως δεν ειναι κουτάβι!!
Είναι ενα ενήλικο σκυλάκι, μικρόσωμο, αδύνατο και χαορτωμένο.
Είναι γλυκύτατη και ανθρωποκεντική, και όταν όλα τα υπόλοιπα σκυλιά χαίρονται, χοροπηδάνε και τρέχουν πάνω κάτω, αυτή με το που μπάινεις μέσα στο προαύλιο, κάθεται ακριβώς μπροστά σου και σε κοιτάει στα μάτια.
Όσο ευγενική είναι με τους ανθρώπους, τόσο ευγενική είναι και με τα υπόλοιπα σκυλιά. Παίζει μαζί τους αλλά ευγενικά, τραβάει το παιχνίδι αλλά ποτέ δεν το διεκδικεί, και συνυπάρχει τέλεια.
Ήρθε ζυγίζοντας 12 κιλά, όντας μόλις τρεισίμησι μηνών - και ήταν και αδύνατος! Ένα κουτάβι γίγας, που το είδαμε και πέσαμε ξεροί.
Βρέθηκε με σπασμένο το πίσω που πόδι, και ο καημένος πονούσε και ήταν λίγο μουτρωμένος. Αρχικά νομίζαμε ότι το φριζαρισμένο μαλλί και το γουρλωμένο μάτι ήταν από το στρες του και τον πόνο, αλλά ΌΧΙ!
Το μάτι του Πέτρου είναι γουρλωτό έτσι! Επειδή έτσι θέλει!! Επίσης το μαλλί του είναι προέκταση της προσωπικότητάς του, και φυσικά και ούτε μας πέρασε από το μυαλό να τον χτενίσουμε ποτέ. Το αγόρι θέλει να έχει μοϊκάνα, ας την έχει.
Ο Πέτρος μόλις ξεπέρασε το αγχος, τα νεύρα, και το πόδι του άρχισε να καλυτερεύει, άρχισε και αυτός να ανοίγεται. Όσο ήταν στο κτηνιατρείο, έβγαινε στον κήπο και περπατούσε και έτρεχε από πισω μας και χαιρόταν, και άμα του μιλούσες και πάρα πού γλυκά, έπεφτε κάτω και έκανε κυλίτσα.
Έμαθε και σιγά σιγά το λουρί, το οποίο αρχικά το σιχαινόταν, αλλά μέτα το συνήθισε, και αφού κατάλαβε πως είναι κάτι καλό, άρχισε να βγαίνει και βόλτες, και αφού το πόδι του έγιανε, μετακόμισε στο καταφύγιο.
Όταν είναι μόνος του στην βόλτα, περπατάει ακριβώς πίσω σου, και αν γυρίσεις να τον κοιτάξεις, τότε κάνει πως δεν περπατάει πίσω σου, απλά έτυχε να είναι εκεί, γυρνάει το βλέμμα αλλού και σου λέει με τον τρόπο του να τον αγνοήσεις γιατί έτσι νιώθει καλύτερα.
Ακόμα το πάιζει λίγο βαρύς και ασήκωτος με ανθρώπους που δεν γνωρίζει, όμως είναι γλυκύτατος, και αν του κάνεις την χάρη να μην τον πιέσεις και να μην το στρεσάρεις, τότε αρχίζει και κάνει τις χαρές του και τις χαριτωμενιές του τις αστείες.
Όταν είναι παρέα με άλλο σκυλί, είτε στην βόλτα είτε στο γραφείο, τότε ανοίγεται ακόμα περισσότερο και χαίρεται και είναι πολύ αστείος.
Το μωρό αυτό με το φριζαρισμένο μαλλί το πανκ και το μάτι το μοναδικό και το γουρλωμένο είναι ένα παιδί πολύ ιδιαίτερο. Ο δισταγμός του και η δυσπιστία του σε συνδυασμό με τα νάζια και την χαρά του σε κάνουν να θες να ασχολείσαι μαζι του, και κάνουν τον χρόνο που περνάς πλάι του πολύ ευχάριστο.