Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Τα πιο μεγάλα και τα πιο εκφραστικά μάτια του καταφυγίου βρίσκονται σε ένα από τα πιο μικρά σκυλιά.
Η Σόφι είναι ένα κουτάβι όλο μάτια, με αυτά σου μιλάει και με αυτά σε κερδίζει και σε κάνει να θέλεις να την πάρεις στην αγκαλιά σου και να της προσφέρεις τα πάντα. Ό,τι θέλει και ακόμα περισσότερα.
Είναι απίστευτα τρυφερή, μεγαλωμένη με μπιμπερό και ΝΑΙ, όταν την πάρεις αγκαλιά κουρνιάζει εκεί και κοιμάται, επάνω σου.
Αφού ολοκκήρωσε τον εμβολιασμό της άρχισε να βγαίνει και βόλτες, και επαρόλο που έχει μέγεθος ενός μεσαίου παπουτσιού, όταν την κοιτάς δεν έχεις μάτια για κανέναν άλλον.
Είναι απίστευτα χαριτωμένο σκυλάκι, είναι λίγο διστακτική όταν έχει πολύ φασαρία και πολλά σκυλιά, και γενικά είναι ευαίσθητη και θέλει σωστή καθοδήγηση ώστε να έναβει λίγο η αυτοπεποίθησή της.
Συνεζίζουμε να την παίρνουμε στην αγκαλιά μας μια στο τόσο, γιατί ειναι αδύνατον να αντισταθούμε, αλλά πλέον έχουμε αρχίσει να της φερόμαστε σαν να είναι σκυλάκι και όχι σαν να είναι μωρό.
Μεγάλωσε με μπιμπερό, με πολλή αγάπη και πολλά χάδια, μαζι με την αδερφή της την Σόφι.
Αυτες οι δύο είναι τα κοσμήματα του καταφυγίου. Είναι ό,τι πιο λεπτεπίλεπτο και ότι πιο πολύτιμο έχουμε.
Η Έμιλυ είναι υπέροχο κορίτσι, λίγο πιο ανεξάρτητη από την αδερφή της και πιο παιχνιδιάρα. Παρά την ηλικία της, είναι πολύ επικοινωνιακή, φαίνεται και είναι πανέξυπνη, και έτοιμη να μάθει τα πάντα.
Αφού ολοκλήρωσε τα εμβόλιά της άρχισε να βγαίνει και βόλτες με λουρί, που της αρέσουν πολύ.
Είναι ένα σκυλάκι με αρκετή αυτοπεποίθηση, ειδικά σε σχέση με την αδερφή της την Σόφι είναι ποιο γενναία και παίρνει πιο εύκολα πρωτοβουλία. Είναι τρισχαριτωμένη, και όσο και να φαίνεται λούτρινη, είναι και θέλει να είναι ένα κανονικό σκυλί.
Σαν σοκολάτα υγέιας με σοκολάτα γάλακτος και λίγες σταγόνες σαντιγύ. Έτσι είναι τα χρώματά του, και μαζί μετα μουστάκια του και τα φρύδια του Γκριφόν, κάνουν τον Παρασκευά ένα όνειρο.
Είναι ένας πανέμορφος γκριφονάκος, κοινωνικός, γλυκός, έξυπνος.
Βρέθηκε κοντά στο εργοτάξιο "Στύρφακα" της ΓΕΚ TEΡNA, όπου οι εργαζόμενοι του ομίλου τον φρόντισαν και τον εμβολίασαν. Έμεινε για κάποιο καιρό σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο που φτιάχτηκε από την ΤΕΡΝΑ για αδέσποτα σαν αυτόν και από εκεί ήρθε στο καταφύγιό μας.
Παρόλη την αλλαγή περοβάλλοντος, ο Παρασκευάς προσαρμόστηκε γρήγορα και σχετικά άνετα. Είναι ένα σκυλί πανέμορφο, ειδικά με την εντυπωσιακή του χαίτη που τον κάνει να μοιάζει σαν λιοντάρι, και είναι και καλό σκυλί.
Μικροσκοπική, γλυκιά και με τρόπους, αυτή είναι η Βεατρίκη.
Με το λεπτεπίλεπτο μουτράκι της, τους λεπτούς της τρόπους και τα τεράστια, γουρλωτά της μάτια, μουάζει με ελάφι μινιόν.
Είναι μια σκυλίτσα κοινωνική και καλή, με αρκετή αυτοπεποίθηση, και με όρεξη για βόλτα και όρεξη να μάθει.
Είναι λίγο διστακτική σε νέα μέρη, ειδικά όταν είναι έξω στην πόλη με κίνηση και κόσκο, αλλά είναι λειτουργική, παέι την βόλτα της, και θα θέλει πολύ λίγο χρόνο να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον.
Είναι μικροσκοπικό και ώριμο σκυλάκι, μέτριας ενέργειας και πολύ συνεργάσιμη.
Βελούδινα πλάσματα σε λάθος χέρια μονίμως, και όταν φτάνουν να καταλήξουμε σε εμάς πάντα κάτι έχει σπάσει. Κάτι έχει σπάσει στο σώμα τους, ή στην ψυχή τους ή και στα δύο.
Ο Οδυσσέας βρέθηκε στο Καπανδρίτι με το πίσω αριστερό του πόδι αγκυλωμένο από παλιό κάταγμα, να κυκλοφορεί μόνος του αναζητώντας μην ξέροντας ούτε αυτός τι. Αυτό που τα σκυλιά αυτά αναζητούν είναι συνήθως κάτι που δεν είχαν έτσι κι αλλιώς ποτέ. Έχει ακρωτηριαστεί και πλέον θα είναι τρίποδος.
Όταν πήγαμε να τον μαζέψουμε ήταν σε πανικό, πονούσε και γαύγιζε, και μας είχαν πει πως είναι επιθετικός. Το σκυλί αυτό δεν έχει ίχνος επιθετικότητας. Αυτό που έχει είναι βελούδινο τρίχωμα και βελούδινη ψυχή.
Είναι ένας σκύλος όνειρο. Πιο βελούδινο από το δικό του τρίχωμά δεν υπάρχει, πιο εντυπωσιακά αυτιά επίσης δεν υπάρχουν, και όταν έρχεται και σου χαϊδεύεται θέλεις να του ζαρώσεις κι άλλο το πρόσωπο, που είναι φτιαγμένο λες και από ζυμάρι, και να τον πλάσεις ξανά από την αρχή.
Είναι πολύ φιλικό και αγαθό σκυλί, που τα πάει τέλεια και με τα υπόλοιπα σκυλιά και με τους ανθρώπους. Εμπιστεύεται, ακολουθεί, χαίρεται και παίζει και είναι επίσης και πάρα πολύ χαδιάρης. Τα υπέροχα αεροπλανικά αυτιά του τον κάνουν να μοιάζει σαν να είναι έτοιμος να πετάξει, το λεπτό, αθλητικό του σώμα και το βελούδινο τρίχωμά του τον κάνουν να ξεχωρίζει, αλλά πιο πολύ ξεχωρίζει επειδή είναι ένα πάρα πολύ καλό σκυλί.
Ξέρετε να τραγούδι παλιό, ο Τζώνης ο μπόγιας; (στίχοι, μουσική Γκάτσος/Χατζιδάκις, όχι για να μην νομίζετε ότι είναι τίποτα τυχαίο).
Αυτό του τραγουδάμε, οι στίχοι πάνε κάπως έτσι: "Ο Τζώνης είμ’ ο μπόγιας χάιχο χάιχο τους φίλους μου έχω σφάξει χάιχο χάιχο"
Και έτσι όπως πάει το χάιχο το ρυθμικό, έτσι πάνε και τα πόδια του τα βαριά κι ασηκωτα. Περπάτημα μάγκα, προγούλι εννοείται και βλέμμα σοβαρό τύπου δεν σηκώνω πολλά - έτσι είναι ο Τζόνι.
Είναι κουτάβι σοβαρό και ώριμο, που ακόμα και όταν παίζει, είναι σαν να προσπαθεί να σου κάνει την χάρη επειδή ξέρεις πως είναι κουταβι και περιμένεις να δεις να κάνει και κάτι κουταβίσιο βρε αδερφέ.
Παίζει και έχει το ύφος "τέλος πάντων, ας το κάνω και αυτό μέχρι να μεγαλώσω". Το ύφος του όταν περπατάει αργά και βαριεστημένα είναι λες και πήγε στο καφενείο και δεν τον κεράσαν ούζο, δεν του'δωσαν κρασί (επίσης στίχοι από το τραγούδι) και τώρα έχει παρεξηγηθεί.
Μέσα σε όλα αυτά, ταυτόχρονα είναι ΚΑΙ τρυφερός. Έρχεται με αυτό το ύφος και κάθεται και τον χαϊδεύεις, και ρίχνει το βάρος του πάνω σου και σε γοητεύει γιατί σκέφτεσαι "πωπω κοίτα, ο Τζόνι ο βαρύς, έχει αυτή την ευαίσθητη πλευρά που την έδειξε σήμερα μόνο σε μένα". Εντάξει, όσα και να γράφουμε δεν τελειώνουν ποτέ.
Ο Τζόνι είναι μωρό, αλλά είναι μωρό ώριμο. Δεν έχουμε δει πιο ώριμο κουτάβι. Βλέπεις από τώρα αυτό το κάτι που έχει από τσοπανόσκυλο, φτιαγμένο για να κάθεται σοβαρό και να γεμίζει τον χώρο με την παρουσία του. Μόνο η παρουσία του φτάνει.
Πάει βόλτα - πήγε από την πρώτη μέρα που του περάσαμε λουρί λες και ήξερε, πάει τουαλέτα στην βόλτα λες και είναι αυτονόητο ότι αυτό θα έκανε, μπορεί και να παίξει με παιχνίδια αλλά συνήθως από καθιστός γιατί βαριέται, και όταν τον βάλεις στο κρέιτ ξαπλώνει και κοιμάται και τέλος.
Δεν έχουμε ακούσει ούτε μια φορά την φωνή του. Δεν γκρίνιαξε ποτέ σαν κουτάβι, δεν έκανε βλακείες και συνεχίζει να μην κάνει. Ίσως να είναι και ιδανικό κουτάβι για κάποιον που φοβάται την δουλειά που χρειάζονται τα κουτάβια και δεν έχει ούτε την εμπειρία ούτε την όρεξη να ασχοληθεί με τις τρέλες αυτής της ηλικίας.