Να έπαιζε και να έτρεχε ανέμελος με τα μαλλιά του τα πλούσια, τα απαλά να ανακατεύονται ανάμεσα σε δάχτυλα που τον πασπατεύουν, και το βλέμμα αυτό το θλιμμένο που σε καρφώνει να ήταν απλά ένα τέχνασμα για να σου κλέψει μια μπουκιά φαγητό, και ας μην πεινάει, γιατί τον ταΐζεις τα καλύτερα και τα ακριβότερα, και τον αγαπάς σαν να είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις.
Αυτή να ήταν η ζωή του, και όχι άλλη.
Να μην ζούσε ανεπιθύμητος στον δρόμο, να μην τον είχε διαλύσει εκείνο το αμάξι, που του τσάκισε τα κόκαλα και την ψυχή. Να μην ήταν ο σκύλος που δεν χωράει πουθενά, τόσο που ακόμα και στο κλουβί του κτηνιατρείου στριμώχνεται σε μια γωνιά, λες και προσπαθεί να γίνει μικρός, να μην πιάνει χώρο καθόλου.
Έχει χάσει ήδη το μπροστινό του αριστερό πόδι, και το πίσω δεξιά είναι κομματιασμένο. Προς το παρόν περπατάει στα δύο πόδια, ένα σκυλί είκοσι κιλά και. Αν η αποθεραπεία του πάει καλά, και αρχίσει να χρησιμοποιεί το πίσω του πόδι που χειρουργήθηκε πρόσφατα, θα είναι τρίποδος. Αν όχι, θα είναι δίποδος.
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι αυτή η θλίψη στα μάτια του τα κουταβίσια. Τον λέμε Τσάρλι, ένα όνομα που ταιριάζει στον σκύλο που φανταζόμαστε ότι μπορεί να γίνει μια μέρα. Ένα σκύλο ανέμελο και παρτσακλό που σε κάνει να γελάς με τις χαζομάρες του.
