Είναι δεν είναι τρία κιλά όλη κι όλη και όταν βρεθήκαμε έξω από κλουβί της στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης λυγίσαμε. Χειρότερο δεν υπήρχε. Ηταν η πρώτη που πήραμε από εκεί μέσα, και σηκώνοντας την μας βγήκε ένα χαμόγελο, έτσι από μόνο του. Και το χαμόγελο έμεινε.
Κάθε φορά που την κοιτάμε, και κάθε φορα που περνάμε χρόνο μαζί της, χαμογελάμε. Ακόμα και όταν ήταν αδύνατη και γεμάτη ψώρα, μέσα στην μιζέρια της, είχε μια τσαχπινιά. Την βγάλαμε Ειρήνη, και την φωνάζουμε το Ερηνάκι (με το μουσμουλί γοβάκι).
Έμεινε έτσι μικρή για ένα μήνα περίπου. Μόνο μαλλιά έβγαλε. Και ξαφνικά πάνω στον έναμιση μήνα, αφού έφαγε καλά και πήρε φροντίδα, άρχισε να μεγαλώνει. Και να μεγαλώνει κι άλλο. Μέχρι που έγινε όπως είναι σήμερα.
Την κοιτάμε σήμερα και είναι λες εκείνο το καχεκτικό πλάσμα που ξέραμε μήνες πριν να ήταν κάποιο άλλο ζώο. Αν δεν την είχαμε ζήσει και φροντίσει εμείς, και αν δεν την είχαμε δει να αλλάζει, δεν θα την αναγνωρίζαμε. Όμως με κάποιο περίεργο τρόπο, το Ερηνάκι είναι σαν να έχει μέσα του και τα δύο αυτά σκυλιά, το πρώτο και το δεύτερο, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με άλλα λόγια. Πρέπει κάποιος να την γνωρίσει για να το καταλάβει.
Είναι ένα σκυλάκι που είναι ταυτόχρονα γενναίο και ντροπαλό, είναι μικρό αλλά κάτι φορές είναι σαν να νιώθει τεράστιο, είναι γλυκύτατο και ταυτόχρονα μοιάζει μουτρωμένο. Αν δεν ήταν τόσο υποσιτισμενη στην αρχή της ζωής της, ίσως τώρα να ήταν διπλάσια σε μέγεθος, ίσως και όχι. Έχει σουλούπι μεγαλόσωμο σκυλου σε σώμα μινιόν, και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που την κάνουν μοναδική.
Έχει φιλοξενηθεί σε σπίτι για κάποιο καιρό, όπου ήταν πολύ γλυκιά και δέθηκε αμέσως με την οικογένεια που την φιλοξενούσε. Παρουσίασε μια δυσπιστία προς τους ξένους, και για αυτό χρειάζεται εκπαίδευση οπωσδήποτε, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται την παρουσία ξένων ανθρώπων που δεν γνωρίζει στον χώρο της.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία της
