Η Λάικα μεγάλωσε σε σπίτι, και έζησε εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Την οικογένειά της την έχασε ουσιαστικά, γιατί οι άνθρωποί της δεν μπορούσαν να την φροντίσουν άλλο.

Δεν έχει ζήσει σαν κυνηγόσκυλο, έχει ζήσει σαν κατοικίδιο, και έτσι, από κατοικίδιο, κατέληξε στο κλουβί.

Κάποιες φορές λένε πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, πριν κάνεις ένα βήμα μπροστά, και αυτό το πισωγύρισμα εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι για την Λάικα μια ευκαιρία να βρει την παντοτινή της οικογένεια, και να αρχίσει να ζει (ξανά) όπως της αξίζει.

Είναι ένα πλάσμα τρυφερό και καλό. Έτσι όπως είναι ψηλή, αδύνατη, και εντυπωσιακή, την βγάζεις βόλτα και είναι σαν να έχεις δίπλα σου μια ελαφίνα.

Δεν έχουμε πολλά παραπάνω να πούμε για αυτό το κορίτσι. Είναι πολύ καλή με τα αλλά σκυλιά, πολύ κοινωνική και αγαπησιάρα με τους ανθρώπους, και αδιάφορη με τις γάτες (από όσο ξέρουμε μέχρι τώρα τουλάχιστον). Σε ό,τι σπίτι και να πάει, θα το ομορφύνει γιατί ειναι σαν πίνακας ζωγραφικής (απλά κοιτάξτε γύρω τον χώρο σας και φανταστείτε την να κάθεται σε μια γωνιά. Δεν ομόρφυνε;).