Δεν ξέρουμε πως να περιγράψουμε την αλλαγή του. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι και η ψυχή του. Δεν χαμογελούσε ποτέ στς αρχές.
Δεν συμμετείχε σε τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε, και δεν ήταν μόνο επειδή δεν ένιωθε καλά. Ήταν σαν να μην είχε μάθει τόσα χρόνια ποιος είναι. Ποιος είναι ο εαυτός του, τι τον ευχαριστεί, τι τον εκνευρίζει, τι τον κινητοποιεί.
Άρχισε σιγά σιγά να συμμετέχει. Μετά άρχισε να πηγαίνει βόλτα και να το ευχαριστιέται πολύ. Μετά άρχισε να χαμογελάει. Να χαίρεται. Να χαίρεται πολύ.
Τώρα είναι από αυτά τα σκυλιά που σε βλέπει και τρέχει πάνω σου για χάδια, και σου δίνει φιλιά στην μούρη και σσ σε σπρώχνει με όλο του το σώμα, μη και μείνει μια σπιθαμή που δεν αγγίξεις.
Στις άκρες των αυτιών του λείπει λίγο τρίχωμα και εκει αχνοφαίνεται ακόμα το παρελθόν του. Μόνο εκεί και πουθενά αλλού. Ο Μάριο είναι ένα απίστευτα γλυκό και τρυφερό σκυλί. Έχει περάσει πολλά, και έχει ξεχάσει πολλά, και μπροστά έχει πολλα ακόμα να ζήσει.
Είναι κοντός, με κοντά στραβά πόδια (υπέροχο προτέρημα) και το πιο καταπληκτικό χαμόγελο του κόσμου. Είναι σαν να χαμογελάει από την ψυχή του. Σαν να είχε μαζεμένα πολλά χαμόγελα να δώσει και τώρα δεν χορτάινει να τα μοιράζει από δω κι από κει.
Λατρεύει τις λιχουδιές, και μπορεί να κάνει τα πάντα για το φαγητό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κλέψει φαγητό αν το βρει εύκαιρο, αλλά επίσης σημαίνει ότι μπορεί να μάθει τα πάντα, αν το φαγητό το χρησιμοποιήσεις σωστά, ως εργαλείο εκπαίδευσης.
