Reserved

Όταν είχε πρωτοέρθει με τα πέντε αδέρφια του ήταν πολύ φοβισμένος, όπως ήταν όλα τα μωρά. Επίσης ήταν ο πιο όμορφος. 

Μας κοιτούσε από μακριά με τα υπέροχα, καταπράσινα μάτια του και ήταν εκθαμβωτικός. 

Για ποιο λόγο έγινε αυτός ο πιο κοινωνικός από τα έξι κουτάβια δεν ξέρουμε. Να υπάρχει περίπτωση αυτό να το κάναμε εμείς χωρίς να θέλουμε, επειδή τον κοιτούσαμε πολύ και τον θεωρούσαμε τόσο όμορφο και τον θαυμάζαμε; Μπορεί. 

Εμείς γενικά διακρίσεις δεν κάνουμε, αλλά σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μας ξέφυγε, όχι οτι του έκανε κακό, ίσα ίσα. 

Ο Μαρτίνι είναι ένα κουταβι γλυκύτατο, χαρούμενο, τρυφερό, παιχνιδιάρικο και παραμένει φυσικά πανέμορφο. 

Όταν μπαίνεις μέσα στο κλουβι είναι ο πρώτος που θα πέσει επάνω σου και θα σου ζητήσει χάδια και προσοχή.

Το όνομά του το πήρε χωρίς να το καλοσκεφτούμε. Γενικά όλα τα μωρά τα βγάλαμε από ονόματα ποτών, για αυτόν ίσως διαλέξαμε το μαρτίνι από το χρωμα των ματιών του, που μας θύμιζε την πράσινη ελιά με την οποίοα σερβίρεται το dry martini, ποιός ξέρει. 

Ο Μαρτίνι είναι πλέον πλήρως εμβολιασμένος και είναι έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι. 

Όταν είχε πρωτοέρθει με τα πέντε αδέρφια του ήταν πολύ φοβισμένος, όπως ήταν όλα τα μωρά. Κρυβόταν σε μια γωνία και δεν πλησίαζε, μέχρι που βγάλαμε ένα παιχνίδι και άρχισε δειλά δειλά να το μασουλάει. 

Από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Φαίνεται και από τις φωτογραφίες και θα το καταλάβετε και όταν τον γνωρίσετε. 

Παίζει με τα παιχνίδια του σαν τρελός, παίζει με τα αδέρφια του, πέφτει στην αγκαλιά σου για χάδια και γενικά είναι ένα χαρούμενο, κοινωνικό κουτάβι που σε τίποτα δεν θυμίζει το φοβισμένο πλάσμα που ήταν όταν ήρθε. 

Ο Βίνο είναι γλυκό σκυλί. Γκυκό στην εμφάνιση και γλυκό και στον χαρακτήρα. Είναι σαν να είναι βελούδινος κάπως, στο τρίχωμα, στο πρόσωπο και στην προσωπικότητα. Ακόμα και τα χρώματά του είναι γλυκά, με το άρπρο και το ελάχιστο μαύρο στην μπυρη του να σβήνουν το ένα μέσα στο άλλο λες και τα έχει κάνει ζωγράφος.

Ο Βίνο είναι πλέον πλήρως εμβολιασμένος και είναι έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι. 

Το Μητσάκι γεννήθηκε στον δρόμο. Ήταν το μοναδικό κουτάβι που βρήκαμε, όταν πήγαμε να μαζέψουμε την μαμά του για στείρωση, για την δράση στειρώσεων που κάναμε στο καταφύγιο τον Οκτώβρη του 25. 

Για τις δύο ημερες που η μαμά ανάρρωνε από την στείρωση, το Μητσάκι έμεινε σε ένα κρέιτ μαζί μας στι γραφείο. Και έτσι όπως καθόταν στο κρείτ έμοιαζε μόνο του, πάρα πολύ μόνο του. 

Οπότε εμείς το βγάζαμε από το κρείτ ένας ένας κάθε λίγες ώρες και το κρατούσαμε αγκαλιά. Μια κοιμήθηκε αγκαλιά με τον έναν, μια με τον άλλον. Την τρίτη μέρα πήγαμε να το βάλουμε με την μαμά του και η καημένη του γρύλισε, και εμας μας έσπασε η καρδιά σε χίλια κομμάτια. 

Και το Μητσάκι επέστρεψε στο γραφείο μαζί μας, και τότε έμοιαζει ακόμα πιο μόνο του από ποτέ. 

Μητσάκι (που ΔΕΝ είναι από το Μητσος) το βγάλαμε από το επίθετο μιας από τις εθελόντριες στην αγακαλιά της οποίας κοιμήθηκε. Το λέγαμε έτσι χαϊδευτικά και του έμεινε. 

Εκείνο το σαββατοκύριακο εμβολιάστηκε, και μετά την δράση στειρώσεων πήγε σε φιλοξενία, όπου ζει με άλλα σκυλιά, κοιμάται σε μαλακό κρεβάτι, και απολαμβάνει την θαλπωρή που πρωτογεύτηκε εκεινο το τετραήμερο στο καταφύγιο. 

Μόλις ολοκληρώσει τον εμβολιασμό του του το Μητσάκι θα είναι έτοιμο για ένα παντοτινό σπίτι.