Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Όλο το νόημα που μπορεί να έχει η έκφραση "αγαθός γίγαντας" προσωποποιείται σε αυτό που είναι ο Άλκης και τα 40+ κιλά του. Ολόκληρο το είναι του συνοψίζεται σε αυτές τις δύο λέξεις. Είναι γίγαντας. Και είναι αγαθός.
Ειναι τόσο αγαθός που του την έπεσε μια αγέλη σκύλων και τον άφησε αιμόφυρτο στο δρόμο, να μοιάζει πεθαμένος. Αυτόν. Αυτόν που θα μπορούσε να βάλει κάτω μια αρκούδα. Δεν είναι ότι ο Άλκης δεν έχει δύναμη, είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτό.
Έχει μια ψυχή που μπορεί να χωρέσει στην αγκαλιά ενός μικρού παιδιού, και ας είναι εγκλωβισμένη σε ένα σώμα τεράστιο. Η ψυχή του φαίνεται στο βλέμμα του, που έχει μια παιδικότητα και μια θλίψη, και στο αχνό του χαμόγελο που σχηματίζεται στις άκρες των χειλιών του.
Πλέον έχει αναρρώσει από τα τραύματά του, και είναι μαζί μας. Βγαίνει στον προαυλισμό, και είναι σαν να μην έχει σκοπό, εκτός και αν εκεί υπάρχει άνθρωπος. Κάνεις ένα βήμα, κάνει και αυτός ένα. Αν περπατήσεις, περπατάει. Αν μείνεις σταθερός, μένει και αυτός, και αυτό το τεράστιο κεφάλι του το ακουμπάει πάνω σου, με σκοπό να το αφήσει εκεί όση ώρα πρόκειται να χαϊδεύεις.
Αν τύχει να απομακρυνθεί μισό μέτρο, τον φωνάζεις και έρχεται με τα πόδια του να κανουν ένα βήμα το πεντάλεπτο, και σχεδόν ακούς το πλαφ πλαφ που κάνουν οι πατούσες του στο έδαφος. Έρχεται σαν καλό παιδί, όπως όλα τα κάνει σαν καλό παιδί. Σαν να προσπαθεί να υπερτονίσει το πόσο καλός και καλόβολος και καλόψυχος είναι, για να υπερκαλύψει αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου όταν τον κοιτάς, και τις προκαταλήψεις που έχεις για σκυλιά σαν αυτόν.
Ψάχνει σπίτι και θα δοθεί ως μέλος οικογένειας, για να ζει μαζί με ανθρώπους, που τους λατρεύει.
Φιλοξενείται σε σπίτι, όπου ζε με άλλα τρία σκυλιά και τρία γατιά και είναι τέλειος. Τέλειος πραγματικά. Πάει την βόλτα οτυ πρωι βράδυ, τρώει το φαγητό του, συνήθως ξαπλωτός, και την περισσότερη ώρα κοιμάται στο κρεβάτι του. Δεν ενοχλεί κανέναν, είναι σαν να μην υπάρχει. Είναι ένα σκυλί που δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του, για τίποτα και για κανέναν, και ίσως το πιο αγαθό πλάσμα από όλα όσα έχουν περάσει από το καταφύγιο όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Καρλ βρέθηκε εγκαταλελειμένος σε ένα χωράφι μαζί με τα δύο αδέρφια του, όταν ήταν δύο μηνών. Ήταν τρία μπουμπούκια, το ένα πιο χαριτωμένο από το άλλο, που όταν ήταν όλα μαζί, έκαναν συναυλίες που ακουγοντουσαν από χιλιόμετρα μακριά, και όταν ήταν ο καθένας μόνος του το έπαιζαν μουγκοί.
Και κάπως έτσι ονομάσαμε τα τρία αυτά μωρά με ονόματα των Beach Boys.
Ο Καρλ και τα αδέρφια του ήρθαν στο καταφύγιο, και λίγο καιρό μετά, αυτό μετακόμισε στι γυναικείες αγροτικές φυλακές Θήβας, όπου ξεκίνησε να ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμά μας, το οποίο τρέχει εδώ και κάποια χρόνια.
Εκεί ο Καρλ, με την βοήθεια του εκπαιδευτή και των κρατουμένων, μαθαίνει σιγά σιγά να ζει σε ένα σπίτι, μαζί με ανθρώπους, με άλλα δύο σκυλιά και μια γάτα, μαθαίνει κάποια βασικά πράγματα όπως το να μένει μόνος του, να πηγαίνει βόλτα με λουρί, και προετοιμάζεται για το παντοτινό του σπίτι.
Η Λάικα μεγάλωσε σε σπίτι, και έζησε εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Την οικογένειά της την έχασε ουσιαστικά, γιατί οι άνθρωποί της δεν μπορούσαν να την φροντίσουν άλλο.
Δεν έχει ζήσει σαν κυνηγόσκυλο, έχει ζήσει σαν κατοικίδιο, και έτσι, από κατοικίδιο, κατέληξε στο κλουβί.
Κάποιες φορές λένε πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, πριν κάνεις ένα βήμα μπροστά, και αυτό το πισωγύρισμα εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι για την Λάικα μια ευκαιρία να βρει την παντοτινή της οικογένεια, και να αρχίσει να ζει (ξανά) όπως της αξίζει.
Είναι ένα πλάσμα τρυφερό και καλό. Έτσι όπως είναι ψηλή, αδύνατη, και εντυπωσιακή, την βγάζεις βόλτα και είναι σαν να έχεις δίπλα σου μια ελαφίνα.
Δεν έχουμε πολλά παραπάνω να πούμε για αυτό το κορίτσι. Είναι πολύ καλή με τα αλλά σκυλιά, πολύ κοινωνική και αγαπησιάρα με τους ανθρώπους, και αδιάφορη με τις γάτες (από όσο ξέρουμε μέχρι τώρα τουλάχιστον). Σε ό,τι σπίτι και να πάει, θα το ομορφύνει γιατί ειναι σαν πίνακας ζωγραφικής (απλά κοιτάξτε γύρω τον χώρο σας και φανταστείτε την να κάθεται σε μια γωνιά. Δεν ομόρφυνε;).
Η μικρή βρέθηκε σε ένα καρόιτσι λαϊκής στο κέντρο της Αθήνας όταν ήταν 4 μηνών. Είχε μικροτσίπ που δεν ήταν καταχωρημένο. Το καροτσάκι τής λαϊκής μέσα στο οποίο βρέθηκε είναι ολοκαίνουριο και αχρησιμοποίητο, λες και αγοράστηκε μόνο για αυτό τον σκοπό.
Μέσα, εκτός από το κουτάβι, ήταν κουβέρτες, μια πάνα και τα παιχνίδια της, και δίπλα στο καρότσι ήταν και ένα ανοιγμένο πακέτο μιας πολύ καλής ξηράς τροφής για κουτάβια. Η ηλικία της και το γεγονός ότι εγκαταλειφθηκε τέλη Γενάρη μάς κάνουν να πιστεύουμε πως είναι ένα από τα άπειρα χριστουγεννιάτικα "δώρα" που αγοράζονται για ένα παιδάκι, για μια ηλικιωμένη μαμά που οι συγγενείς θεωρούν ότι χρειάζεται ένα "μικρό σκυλάκι για μέσα στο σπίτι για συντροφιά", για μια σύντροφο που πάντα ήθελε τσιουάουα, ή που νόμιζε ότι ήθελε.
Έτσι όπως δωρίστηκε με όλα της τα προικιά, έτσι και εγκαταλειφθηκε, γιατί η συμβίωση με ένα κουτάβι περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από χαριτωμένα αξεσουάρ, όσο μικροσκοπικό και ακριβό και να είναι το σκυλί. Η κατάστασή της φαίνεται για την ώρα σταθερή. Δεν δίνεται για υιοθεσία ακόμα.
Φιλοξενήθηκε από εθελοντή μας, και πλέον έχει υιοθετηθεί.
Σαν βελούδινος είναι, με ένα τρίχωμα που είναι λες και είναι φτιαγμένο για να το χαϊδεύεις. Και αυτό θέλει. Να τον χαϊδεύεις, να σε νιώθει κοντά του, δίπλα του. Να νιώθει αγάπη.
Ο Φόρεστ είναι ένα σκυλί κοινωνικό, καλό, τρυφερό και γλυκό.
Και έτσι όπως έχει αυτό το μουτρωμένο μουσούδι, σε κάνει να θέλεις να τον πάρεις αγκαλιά και να τον ρωτήσεις τι έγινε και ποιος τον πλήγωσε, και μήπως τα άλλα σκυλιά δεν τον παίζουν και αν θέλει να το συζητήσει.
Σκυλιά σαν αυτόν, τον Φόρεστ, είναι δυστυχώς καταδικασμένα να ζουν έξω σε ένα σκυλόσπιτο, χειμώνα καλοκαίρι, και όσα έρχονται σε εμάς, η κακοπέραση πάνω στο σώμα τους κάνει μπαμ. Είναι πάντα με πληγές, με έλκη, και σκληρύνσεις. Αυτός δεν πρόλαβε να γίνει έτσι.
Είναι νεότατος ακόμα, και είναι ακόμα μαλακός και φρέσκος και απαλός. Και έτσι θέλουμε να παραμείνει. Ψάχνει το παντοτινό του σπίτι, και κάπου να ακουμπήσει την καρδιά του την τεράστια.
Δεν ξέρουμε πως να περιγράψουμε την αλλαγή του. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι και η ψυχή του. Δεν χαμογελούσε ποτέ στς αρχές.
Δεν συμμετείχε σε τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε, και δεν ήταν μόνο επειδή δεν ένιωθε καλά. Ήταν σαν να μην είχε μάθει τόσα χρόνια ποιος είναι. Ποιος είναι ο εαυτός του, τι τον ευχαριστεί, τι τον εκνευρίζει, τι τον κινητοποιεί.
Άρχισε σιγά σιγά να συμμετέχει. Μετά άρχισε να πηγαίνει βόλτα και να το ευχαριστιέται πολύ. Μετά άρχισε να χαμογελάει. Να χαίρεται. Να χαίρεται πολύ.
Τώρα είναι από αυτά τα σκυλιά που σε βλέπει και τρέχει πάνω σου για χάδια, και σου δίνει φιλιά στην μούρη και σσ σε σπρώχνει με όλο του το σώμα, μη και μείνει μια σπιθαμή που δεν αγγίξεις.
Στις άκρες των αυτιών του λείπει λίγο τρίχωμα και εκει αχνοφαίνεται ακόμα το παρελθόν του. Μόνο εκεί και πουθενά αλλού. Ο Μάριο είναι ένα απίστευτα γλυκό και τρυφερό σκυλί. Έχει περάσει πολλά, και έχει ξεχάσει πολλά, και μπροστά έχει πολλα ακόμα να ζήσει.
Είναι κοντός, με κοντά στραβά πόδια (υπέροχο προτέρημα) και το πιο καταπληκτικό χαμόγελο του κόσμου. Είναι σαν να χαμογελάει από την ψυχή του. Σαν να είχε μαζεμένα πολλά χαμόγελα να δώσει και τώρα δεν χορτάινει να τα μοιράζει από δω κι από κει.
Λατρεύει τις λιχουδιές, και μπορεί να κάνει τα πάντα για το φαγητό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κλέψει φαγητό αν το βρει εύκαιρο, αλλά επίσης σημαίνει ότι μπορεί να μάθει τα πάντα, αν το φαγητό το χρησιμοποιήσεις σωστά, ως εργαλείο εκπαίδευσης.