Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Πότε δεν θα καταλάβουμε πώς γίνεται να εγκαταλείπεται οιοδήποτε ζώο, αλλά με κάποια συγκεκριμένα σκυλιά ειλικρινά μας ξεπερνάει η απουσία σκέψης, ενσυναίσθησης και ευθύνης που διακατέχει κάποιους ανθρώπους.
Η Δώρα βρέθηκε στον δρόμο, στην επαρχία. Οχτώ μηνών μωρό, Ντογκο Αρτζεντινο. Άλλο ένα θύμα είναι και αυτή των ανεξέλεγκτων γεννήσεων, με κουτάβια να πωλούνται σε όποιον να ναι, ίσα ίσα για να μπουν τα χρήματα στην τσέπη.
Επίσης θύμα της απίστευτης έλλειψης αντίληψης όσον αφορά τις ανάγκες των σκύλων, και μάλιστα της συγκεκριμένης ράτσας, έπεσε στα χέρια ανθρώπων που αγόρασαν ένα τόσο ιδιαίτερο σκυλί για να περηφανευτούν στους γείτονες πως πρόλαβαν το Ντογκο με το ένα μπλε μάτι, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Ακριβό σκυλί, φτηνή γνώση, το αποτέλεσμα ήταν πιθανότατα να μην μπορούσαν να ανταπεξελθουν στις ανάγκες της.
Η Δώρα είναι ένα χαρούμενο, χαζοβιόλικο κορίτσι. Φαίνεται από την συμπεριφορά της πως στο πρώτο στης σπίτι δεν έμαθε τίποτα ποτέ. Αγοράστηκε από ανθρώπους ανίκανους να της μάθουν το οτιδήποτε, και παρά την ηλικία της συμπεριφέρεται ακόμα σαν μωρό.
Ωστόσο είναι πανέξυπνη, είναι υπάκουη όταν καταλαβαίνει τι θέλεις από αυτή και της το εξηγείς με σωστό τρόπο, είναι πολύ δεκτική στο να μάθει, και δένεται και εμπιστεύεται γρήγορα τον άνθρωπο με τον οποίο συνεργάζεται.
Είναι στην εφηβεία ακόμα, και έχει χρόνο μέχρι την ενηλικίωση και την ωριμότητα να μεγαλώσει σωστά, να μάθει όσα πρέπει να ξέρει ένας σκύλος, και ιδιαίτερα ένας τόσο ιδιαίτερος σκύλος, και να ζήσει ευτυχισμένη. Είναι δυναμικό σκυλί, και ιδανικό θα είναι να είναι το μοναδικό κατοικίδιο στο σπίτι, εκτός αν υπάρχει μεγάλη εμπειρία και ο άλλος σκύλος της οικογένειας είναι επίσης εκπαιδευμένος.
Η υιοθεσία της προϋποθέτει πρόγραμμα βασικής εκπαίδευσης από την αρχή, με προετοιμασία πριν έρθει ο σκύλος στο σπίτι, και ο νέος ιδιότητας θα πρέπει να έχει στο νου του πως μόλις η Δώρα φτάσει στην ενηλικίωση, δηλαδή όταν είναι περίπου δύο χρόνων, θα πρέπει να κάνει και πάλι κάποια εκπαιδευτικά μαθήματα, τα οποία θα προσαρμοστούν στο ενήλικο Ντογκο Αρτζεντινο που θα είναι τότε. Τότε που δεν θα είναι πια παιδί.
Ο Κάσπερ, είτε το πιστεύετε είτε όχι, εγκαταλείφθηκε στον δρόμο όταν ήταν βρέφος. Ήρθε σε εμάς μαζί με τον αδερφό του, και τότε έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό.
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να τα ξεχωρίζουμε, όχι μόνο επειδή ο Κάσπερ έβγαλε μαλλιά, αλλά και επειδή πλέον αρχίσαμε να βλέπουμε στον κάθε ένα τον χαρακτήρα του.
Ο Κάσπερ είναι ένα χαρούμενο κουτάβι, που όταν σε βλέπει θέλει να πηδηξει επάνω του και να σου κάνει τις γνωστές κουταβίσιες χαρές, αλλά τελικά κάθεται, γιατί μια φορά έμαθε το κάτσε, και τώρα θεωρεί πως έτσι πρέπει να κάνουν τα καλά παιδιά. Είναι πολύ έξυπνος, πολύ όμορφος, και πολύ παιχνιδιάρης.
Λατρεύει να τρέχει να πιάνει το μπαλάκι του, και μετά να το μασουλάει και μετά να το αφήνει να έρχεται σε σένα, και να περιμένει να του το ξαναπετάξεις.
Είναι διεκδικητικος με τα παιχνίδια του απέναντι στον αδερφό του, γι αυτό εάν υπάρχει και άλλο σκυλί στο σπίτι, θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες και σωστή οριοθέτηση, ώστε ο Κάσπερ να μην νιώθει πως πρέπει να προστατέψει κάτι δικό του και να μην γίνουν τσακωμοί.
Ο Φράνκι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, εγκαταλείφθηκε στον δρόμο όταν ήταν βρέφος. Ήρθε σε εμάς μαζί με τον αδερφό του, και τότε έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό.
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να τα ξεχωρίζουμε, όχι μόνο επειδή του ενός τα μαλλιά μάκρυναν ενώ του άλλου όχι, αλλά και επειδή πλέον αρχίσαμε να βλέπουμε στον κάθε ένα τον χαρακτήρα του.
Ο Φράνκι είναι ένα χαρούμενο κουτάβι, που όταν σε βλέπει θέλει να πηδηξει επάνω του και να σου κάνει τις γνωστές κουταβίσιες χαρές, και το κάνει. Και χαίρεται και ξαναχαίρεται, και είναι εντελώς αγαθός και εντελώς κούταβος.
Σιγά σιγά μαθαίνει το κάτσε, και μαθαίνει και άλλα πράγματα που θα τον βοηθήσουν να γίνει ένα τέλειο κατοικίδιο.
Λατρεύει να παίζει με τα παιχνίδια του, να κυνηγάει το μπαλάκι του και να το μασουλάει σε μια γωνιά, και όταν ο αδερφός του, που είναι πιο διεκδικητικος τον τραμπουκίζει καμμία φορά για να του πάρει το μπαλάκι, ο Φράνκι δεν καταλαβαίνει τι έγινε και απλά φεύγει ψάχνοντας άλλο παιχνίδι.
Είναι γλυκύτατο και καλόψυχη κουτάβι, αγαθό όσο δεν πάει και όμορφο όσο δεν γίνεται.
Εγκαταλείφθηκε μια μέρα στις άκρες ενός χωριού, στο κεντρικό δρόμο δίπλα στο νεκροταφείο. Για τις επόμενες εβδομάδες γύριζε αλαφιασμένη ψάχνοντας ένα μέρος να νιώσει ελάχιστη ασφάλεια. Κρυβόταν ανάμεσα σε θάμνους και έβγαινε μόνο το βράδυ.
Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι που μένουν περιφερειακά στο χωριό την είχαν δει έστω μια φορά, να τρέχει αλαφιασμένη για να τους αποφύγει, και όλοι μιλούσαν για το Μαλινουά που κάποιος ήρθε και παράτησε εκεί.
Τρομαγμένη από ανθρώπους και τρομαγμένη και από άλλα σκυλιά, κατάφερε επιτέλους να σταθεροποιηθεί σε μια από τις γειτονιές όπου την τάιζαν, και τελικά πιάστηκε για να στειρωθεί με πάρα πολλή προσπάθεια και με την βοήθεια των ανθρώπων της γειτονιάς.
Είχε τσιπ ακαταχώρητο - άλλη μια γέννα, άλλο ένα κουτάβι μοσχοπουλημένο, άλλη μια λάθος επιλογή που κάποιος βαρέθηκε γρήγορα γιατί το σκυλί του βγήκε πιο έξυπνο από τον ίδιο και δεν ήξερε να το διαχειριστεί.
Το κορίτσι λοιπόν αυτό που γυρνούσε σαν φοβικο αγρίμι επί βδομάδες ολόκληρες, δεν είναι καθόλου φοβικο αγρίμι. Είναι ένα ζώο που πέρασε απίστευτο άγχος, και σε συνδυασμό με το στρες που έχουν τα σκυλιά της συγκεκριμένης ράτσας γενικά, ο μόνος τρόπος που βρήκε για να μπορέσει να διαχειριστεί αυτό που της συνέβη ήταν να τρέχει, να αποφεύγει, και να κρύβεται.
Τα παιδιά στο κτηνιατρείο όπου ανάρρωσε μετά την στείρωση την ονόμασαν Λουκία, και ήταν οι πρώτοι που την λάτρεψαν. Και τους λάτρεψε και αυτή.
Όταν βγήκε πρώτη φορά βόκτα με λουρί, την πρώτη φορά που έκανε το τετράγωνο, ήταν φοβισμένη και μπερδεμένη. Την δεύτερη ήταν πιο συνεργάσιμη και σίγουρη, την τρίτη φορά έφαγε και λιχουδιές και έκανε και τις εντολές που ξέρει και που τις έχουν γίνει δεύτερή φύση.
Η Λουκία έχει περάσει από εκπαίδευση και φαίνεται. Σε τι σημείο έχει φτάσει η εκπαίδευσή της και πώς έχει μάθει να εκτονώνεται αλλά και να σβήνει στην καθημερινότητά της δεν ξέρουμε. Εμείς μαζί της θα ξεκινήσουμε από την αρχή, ξέροντας πως έχει ήδη καλές βάσεις.
Είναι πανέξυπνη, όπως είναι όλα αυτά τα σκυλιά, έχει δύο λαμπερά μάτια και ένα μυαλό ξυράφι, το οποίο τώρα που ξεκίνησε πάλι να δουλεύει και δεν το κυριεύει ο φόβος, την βοηθάει να βρει και πάλι τον εαυτό της.
Είναι πολύ μικρόσωμη, είναι πάρα πολύ νεαρή, και ψάχνει ένα νέο σπίτι και μια οικογένεια που θα έχει την όρεξη, τον χρόνο και τις γνώσεις να ασχοληθεί μαζί της σωστά.
Δεν είναι ένα σκυλί που μπορεί κάποιος να υιοθετήσει παρορμητικά, δεν ειναι ένα σκυλί για ανθρώπους που δεν έχουν βασικές γνώσεις και εμπειρία, και σίγουρα δεν είναι ένα σκυλί που θα είναι ικανοποιημένο με δύο βόλτες στο τετράγωνο. Θα πρέπει να δουλεύει το σώμα της και το μυαλό της καθημερινά και όσο πρέπει - όχι λιγότερο αλλά ούτε και περισσότερο, όπως επίσης και θα πρέπει να μάθει να ηρεμεί όταν πρέπει.
Για να την γνωρίσετε συμπληρώστε την φόρμα υιοθεσίας και θα σας καλέσουμε εμείς
Της τραγουδάμε το "Αααααννα, δεν ήμουνα εγώ γι'αεροπλάααααανα" και της σηκώνουμε τα αυτιά απαλά και χαζεύουμε την τσαχπινιά της.
Μοιάζει με Σπρίνγκερ Σπάνιελ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ούτε αυτή εγκαταλείφθηκε με τα χαρτιά της και τα πεντικγρι της. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι έχει δύο τρία ράμματα στον λαιμό της, στο πλάι, εκεί ακριβώς όπου συνήθως τοποθετείται μικροτσίπ.
Αν κάποιος της το έβγαλε και την εγκατέλειψε δεν το γνωρίζουμε, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τώρα την έχουμε εμείς, και την ευχαριστιόμαστε όσο δεν πάει!
Είναι κοντή, είναι τσαχπίνα, είναι γλυκιά και ταυτόχρονα αστεία, και έχει και μια ντροπή και μια συστολή που σε ξεγελάει, γιατί εκεί που την βλέπεις χαλαρή και υποτίθεται ντροπαλή, ξαφνικά κάνει ένα τσακ και πηδάει πάνω σε μια μάντρα. Και μετά είναι πάλι και καλά ντροπαλή.
Η Άννα βρέθηκε αδέσποτη, και ο δρόμος δεν ήταν για αυτήν. Για αυτή είναι μια οικογένεια που θα την αγαπήσει, και που θα της προσφέρει την ζωή που της αξίζει.
Η Λαρίσα (που βρέθηκε στην Λάρισσα) είναι ένα από τα πιο όμορφα σετερακια που έχουμε δει.
Δεν έχει την ομορφιά που σε κάνει να λες "αμάν ρε παιδιά τι πίνακας ζωγραφικής είναι αυτός;" αλλά την ομορφιά που σε γαληνεύει χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί, όπως συμβαίνει όταν δίπλα σου υπάρχει κάτι όμορφο.
Όταν την πρωτογνωρίσετε ίσως σας φανεί τρελοκομείο, αλλά αυτό θα κρατήσει μόνο πέντε λεπτά, όσο της παίρνει να ξεδωσει και να δείξει πόσο ενθουσιασμένη είναι που σε είδε.
Μετά χαλαρώνει και γίνεται το πιο τρυφερό σκυλί του κόσμου, το πιο απαλό, το πιο τέλειο.
Είναι απίστευτα αγαπησιάρα, και λατρεύει να τρέχει και να πιάνει το μπαλάκι της, το οποίο το μεταφέρει στο στόμα της για ώρα, το αφήνει κάποια στιγμή, της το ξαναπετάς και αυτή ξανατρέχει και το ξαναπιάνει.
Δεν παίζει με μανία, παίζει με χάρη και με τρόπους, και δεν είναι διεκδικητικη με τα παιχνίδια της - απλά συνήθως πιάνει πρώτη το μπαλάκι επειδή είναι η καλύτερη!
Είναι ένα μικρόσωμο Σέτερ, με υπέροχο χαρακτήρα. Έχει στο πίσω της πόδι ένα παλιό κάταγμα που έδεσε στραβά, και όταν κουράζεται το πόδι της κάποιες φορές το κρατάει