Happy endings

Αυτό που φαίνεται στα μάτια της, αυτό έχει και μέσα στην ψυχή της.

Κοιτάς τις φωτογραφίες της και σκέφτεσαι πως το σκυλί αυτό φαίνεται να είναι μια γλύκα, και στην συμπεριφορά και στον χαρακτήρα, και μόλις την γνωρίζεις συνειδητοποιείς μέσα σε λίγα λεπτά πως όντως έτσι είναι.

Είναι μια γλύκα, και για αυτό την βγάλαμε Κάντυ.

Είναι ένα κουτάβι πάρα πολύ καλόβολο, υπάκουο, που μαθαίνει απίστευτα γρήγορα τα πολύ απλά πράγματα που πρέπει να ξέρει ένας σκύλος, πώς να πάει βόλτα, πως να εμπιστευτεί, πώς να επικοινωνήσει.

Είναι ήπιας ενέργειας πάρα την ηλικία της, και αφού πάει την βόλτα της, γυρνάει στο γραφείο, μπαίνει μέσα στο κρέιτ και κοιμάται.

Η συστολή της και η ντροπαλότητά που έχει στον χαρακτήρα της δεν της γίνονται εμπόδια, αλλά είναι τα εφόδιά της για να διαχειρίζεται την ζωή, τις νέες καταστάσεις και το περιβάλλον γύρω της.

Πραγματικά θα την αγαπήσετε και θα την εκτιμήσετε με το που την γνωρίσετε. 

Όταν την προσοχή της την τραβάει κάτι ενδιαφέρον που προσπαθεί να καταλάβει, τα αεροπλανικά αυτιά της γίνονται τεράστια και σαν σωστά ραντάρ προσπαθούν να πιάσουν ήχους και σήματα τα οποία ο εγκέφαλός της θα αποκωδικοποιήσει. 

Όταν την πιάνει ντροπαλήτητα και όταν της μιάς γλυκά και με λίγη τρυφερή τσιρίδα - τόση ώστε να μην την τρομάξεις, τότε τα αυτιά της κατεβάινουν κάτω και προς τα πίσω, και το πρόσωπό της γίνεται υποτακτικό. 

Η Πηνελόπη είναι απίστευτα χαριτωμένη και γλυκιά. 

Ζούσε σε ένα χωράφι σε ένα χωριό που ήταν ιδιοκτησία ενός παππού, μαζι με ένα αρσενικό σκυλάκι, τον Απόλλωνα. Ο παππους μπήκε στο νοσοκομειο, και ένας εργάτης που δούλευε στο διπλανό χωράφι, άκουσε το κλάμα των σκυλιών και ειδοποίησε τους φιλόζωους της περιοχής. 

Η Πηνελόπη έχει ζήσει αρκετά απομονωμένη, και παρόλο που ελάχιστα πράγματα έχει μάθει από όσα ξέρει συνήθως ένα σκύλος κατοικίδιο, έχει κάνει ,εγάλη πρόοδο. Όχι μόνο έμαθε να περπατάει με λουρί, αλλά παρόλο που δεν νιωθει τελείως άνετα ακόμα στην βόλτα, μυρίζρι και περπατάει και πάει και τουαλέτα στην βόκτα της.

Είναι λίγο διστακτική με ανθρώπους που δεν γνωρίζει και όταν βρίσκεται σε μέρη άγνωστα, όμως μαθαίνει και εξελίσσεται. Είναι πολύ γλυκιά, είναι έξυπνη, και θα μάθει τα πάντα γιατί μπορεί και της αξίζει το καλύτερο σπίτι. 

Τον βγάλαμε Απόλλωνα γιατί του ταιριάζει ένα όνομα -φόρος τιμής στην ομορφιά του, και δεν θέλουμε να ακούσουμε τίποτα για προγναθισμό, ένα δόντι που εξέχει, πολύ στρογγυλό κεφάλι και γουρλωτά μάτια!

Λοιπόν, πέρα από την ομορφιά, το αγόρι έχει φυσικά και χαρακτήρα, τον οποίο ανακαλύπτουμε σιγά σιγά. 

Είναι σοβαρός, αλλά και ταυτόχρονα δεν είναι, σε εμπιστεύεται μέχρι που δεν σε εμπιστεύεται, και επίσης είναι λίγο διεκδικητικός με τα χάδια όταν είναι  παρόν και άλλο σκυλί, οπότε εάν είναι με συγκατοικήσει με άλλο σκύλο θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες και προσοχή ώστε να μην μπει ο σκύλος στην διαδικασία να διεκδικήσει κάτι.

Ζούσε σε ένα χωράφι σε ένα χωριό που ήταν ιδιοκτησία ενός παππού, μαζι με ένα θηλυκό σκυλάκι, την Πηνελόπη. Ο παππους μπήκε στο νοσοκομειο, και ένας εργάτης που δούλευε στο διπλανό χωράφι, άκουσε το κλάμα των σκυλιών και ειδοποίησε τους φιλόζωους της περιοχής. 

Ο Απόλλωνας έχει ζήσει αρκετά απομονωμένος, και οταν πρωτοήρθε ήξερε ελάχιστα πράγματα και ήταν αρκετά στρεσαρισμένος. Έμαθε όμως πολύ γρήγορα να διαχειρίζεται ότι δεν ξέρει, έμαθε να περπατάει με λουρί, στο οποίο είναι κάθε μέρα και πιο άνετος, μυρίζει, εξερευνά και πάει τουαλέτα. 

Παρόλο που φαίνεται διστακτικός, είναι ένα σκυλί που έχει αυτοπεποίθηση, απλά δεν είχε μέχρι τώρα την ευκαιρία να ζήσει σαν κατοικίδιο. Μπορεί να μάθει τα πάντα, και όταν πάει στο παντοτινό του σπίτι τίποτε επάνω του δεν θα δείχνει το παρελθόν του.

Είναι κοντός, και είναι και σοβαρός. 

Τα ροζ χειλια το σε προδιαθέτουν να γελάσεις, αλλά και να γελάσεις αυτός θα σε κοιτάξει με το ύφος "γιατί γελάθ; Βλέπειθ κάτι περίεργο;;;"

Ο Μονζού είναι ένας μεσιέ - η λέξη Monzu είναι η ναπολιτάνικη εκδοχή του γαλλικού monsieur, και αποδίδεται ως τίτλος ευγενείας σε κάποιους πολύ εκλεκτούς μαστερ σεφ στην Νότιο Ιταλία. 

Του αρέσει πολύ η βόλτα, και γενικά είναι ένας κύριος και πολύ καθαρός -κανονικός μεσιέ, καταλαβαίνετε. Παρά το μέγεθός του, είναι ένα σκυλί σοβαρό, ήρεμο και ευγενικό. 

Την λένε Ρούλα, το οποίο βγαίνει από το Ζαχαρούλα, γιατί είναι γλυκιά σαν ζάχαρη. 

Η Ρούλά ήρθε σε εμάς με τα δύο υπέροχα παιδιά της, τον Πουπέ και τον Μάρβελ. Τα μωρά πλέον έχουν απογαλακτιστεί, έχουν εμβολιαστεί, και πλέον θα πάρουν τον δικό τους δρόμο. 

Και η Ρούλα, απαλάγμενη πλέον από τα βάρη της μητρότητας, μπορεί να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, και να ζήσει επιτέλους την ζωή που της αξίζει. 

Είναι ένα πραγματικά γλυκύτατο σκυλάκι, που σε κοιτάει στα μάτια και σου κάνει τσαχπινιές -όχι υπερβολικές, γιατί η Ρούλα έχεο τρόπους και δεν είναι ούτε φορτική, ούτε ενοχλητική. 

Είναι απλά γλυκιά. 

Στην πρώτη του βόλτα με λουρί, την πρώτη πρώτη πρώτη, μόλις είχε ολοκληρώσει τον εμβολιασμό του, εγιναν τα εξής:

Αρχικά τον πήραμε αγκαλιά, όπως όλα τα κουτάβια, και περπατήσαμε σε ένα ασφαλές μέρος, μακριά από το καταφύγιο και τα γαυγίσματα. Εκεί τον ακουμπήσαμε κάτω, μαζι με άλλο ένα κουτάβι. 

Άρχισε να περπαταέι στο λουρί σαν να περπατούσε πάντα σε λουρί. Πήγε πέρα δώθε, έτρεξε, τον αφήσαμε με πολύ μακρύ λουρί, και του φωνάζαμε ο ένας από την μια και ο άλλος από την άλλη, και έτρεχε μια στον ένα μια στον άλλο. 

Μετά εμφανίστηκε ένας εθελοντής που δεν τον ήξερε, του μίλησε, ο Πκίτο έτρεξε σε αυτόν, χαϊδεύτηκε, μετά έτρεξε πάλι. 

Μετά πήγα στο άλλο κουτάβι που είχαμε να παίξει. Μετά δεν του έφτασε και ήθελε να περπατήσει κι άλλο. Τον περπατήσαμε κι άλλο. Μετά έκανε τσίσα του! Στο λουρί! Πρώτη φορά που περπατούσε με λουρί και έκανε τσίσα του!

Μετά βρήκαμε ένα ξυλαράκι, του το πετάξαμε, έτρεξε να το πιάσει, το έπιασε, το τίναξε, το σκότωσε, μετά πιάσαμε εμείς την μία άκρη και αυτός από την άλλη έκανε και τραβήγματα. 

Μετά δεν ήθελε να γυρίσει καν. 

Αυτά. Και αυτά ολα περιγράφουν εξαιρετικά την προσωπικότητα του Ποκίτο.