Ακόμα και όταν ήταν αλυσοδεμένος στην άκρη του δημοτικού κυνοκομείου Σπάρτης, ολομόναχος και αδύνατος, είχε κάτι το αγέρωχο. Τον κοιτούσαμε από μια τρύπα στο πλέγμα και για μια στιγμή, ήταν σαν να υπήρχε μόνο αυτός στον κόσμο.
Ο Άγγελος ήρθε πολύ αδύνατος και πολύ μπερδεμένος. Όταν πρωτοήρθε σε εμάς προσπαθούσε τις πρώτες ημέρες να βγει από το κλουβί με κάθε τρόπο, δεν τον χώραγε ο τόπος, αλλά ούτε μέσα ούτε έξω. Έβγαινε και γύριζε γύρω γύρω, δεν καθόταν σε μια μεριά με τίποτα.
Μετά πέρασε σε μια άλλη φάση, όπου η πόρτα τού κλουβιού άνοιγε και αυτός δεν έβγαινε έξω για κανένα λόγο. Καθόταν μέσα, με ανοιχτή την πόρτα, και απλά αραζε. Έτσι. Χωρίς να φοβάται κάτι, χωρίς να αντιδρά άσχημα, απλά δεν έβγαινε. Μετά άλλαξε πάλι. Άρχισε να βγαίνει, να κάνει μισή βόλτα γύρω γύρω και μετά να κάθεται ή ξαπλώνει στην μέση τού προαυλίου και να μην κουνιέται με τίποτα λες και ήταν σε ένα κόσμο δικό του εντελώς, ή λες και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που ένιωθε ήρεμος, που ήξερε τι να περιμένει.
Άλλαξε άλλη μια φορά, και πλέον αυτός ο Αγγελος που βλέπουμε σήμερα πιστεύουμε πως είναι ο πραγματικός. Ίσως βρήκε τον εαυτό του ξανά, ίσως τον βρήκε για πρώτη φορά, δεν ξέρουμε. Είναι ένα σκυλί ήπιων τόνων, ήρεμο, κουλ, και πολύ τρυφερό. Ευχαριστιεται την βόλτα του, νιώθει πολύ άνετα μέσα στο κλουβί του, όπου κάποιες φορές πάει και κάθεται μόνος του απλά για να αράξει, και αγαπάει τα χάδια, τα οποία τα δέχεται με μια ηρεμία και μια γαλήνη στο σώμα και στο βλέμμα του. Μας αρέσει αυτό το ψηλόλιγνο, ευγενές σκυλί.
Έχει κάτι εντελώς δικό του, και μια εξέλιξη επίσης δική του. Σαν να επηρεάζεται από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται τόσο έμμεσα, που δεν είσαι σίγουρος αν η συμπεριφορά του έχει αλλάξει εξαιτίας τους, ή αν η συμπεριφορά του έχει αλλάξει επειδή το αποφάσισε πραγματικά ο ίδιος, μόνος του, γιατί έτσι ήθελε. Δείχνει να είναι από τα σκυλιά που νιώθουν καλά. Καλά με τον εαυτό τους, καλά με την παρουσία άλλων σκύλων και ανθρώπων, καλά με την ζωή.
