Ήρθε για στείρωση μια μέρα και έμεινε σε εμάς. Δεν μπορούσαμε να επανεντάξουμε αυτό το σκυλί, μας σκίστηκε η καρδιά όταν σκεφτήκαμε πως θα βγει στον δρόμο.
Καταρχάς είναι μικρούλης, και σε ηλικία και σε μέγεθος. Μας φαίνεται μια σταλιά. Αφού τις πρώτες μέρες πριν μάθει λουρί τον παίρναμε αγκαλιά για να τον μετακινήσουμε και μας φαινόταν πως ζύγιζε ένα τίποτα.
Επίσης είναι καταπληκτικό σκυλάκι. Είχε έρθει για στείρωση και ήταν τόσο ευτυχισμένος που ήταν ανάμεσα σε ανθρώπους, μας έκανε κοιλιές, τον χαϊδεύαμε, χαιρόταν, ήταν υπέροχος. Πώς να του πεις πως αυτό ήταν, γιατί αυτές τις μέρες μόνο, τώρα φύγε.
Είναι καταπληκτικός με άλλα σκυλιά, είναι ακόμα νεαρός και δεν ξέρουμε αν αυτό θα αλλάξει με την ενηλικίωση, αλλά πρις το παρόν είναι και αυτός σαν ένα από τα κουτάβια μας.
Είναι τρυφερός και γλυκός, με δύο υπέροχα αυτιά, σαν ημίαιμο Πιτ πουλάκι μοιάζει, αν και αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ψυχή του που είναι φτιαγμένη από αγάπη.
Είναι πολύ ανασφαλής, και ενώ διψάει η ψυχή του για ανθρώπινη συντροφιά και για χάδια, δεν πλησιάζει κάποιον που δεν ξέρει εύκολα. Προτιμάει τα παιδιά από τους ενήλικες, και λατρεύει μόνο τον Αντώνη, τον έναν φροντιστή μας.
Τον βλέπει και πέφτει κάτω ανάσκελα και τον γλύφει και τον κοιτάει στα μάτια. Κόμπο μπορεί να τον δέσει ο Αντώνης άμα θέλει, τόσο πολύ εμπιστοσύνη του έχει το σκυλί αυτό.
Και όταν βγαίνει στο προαύλιο, είναι μονίμως δίπλα στον Αντώνη, πίσω από τον Αντώνη, κάτω από τα πόδια του Αντώνη. Ο Αντώνης πλένει πιάτα, ο Ντίζελ είναι ένα μέτρο από τον νιπτήρα, ο Αντώνης είναι στην αποθήκη, ο Ντίζελ είναι ακριβώς απέξω.
Το σκυλί αυτό δεν ξέρουμε πώς έχει ζήσει και γιατί δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση. Έχει όμως μια καρδιά αγνή καλά πιστή, και πολλά χρόνια μπροστά του για να καταλάβει πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή. Σε ένα σπίτι με ένα δικό του άνθρωπο θα θριαμβεύσει.
