Έτσι όπως είσαι στον χώρο του εργοταξίου, κάπου ανάμεσα στην καντίνα και τα γραφεία, ξαφνικά εμφανίζεται ένα κάτασπρο σκυλί, αδύνατο, με μια εντυπωσιακή φουντωτή ουρά και περπάτημα ελαφρύ αλλά γρήγορο.
Τον βλέπεις να περνάει από μπροστά σου μια στιγμή και την επόμενη δεν τον βλέπεις. Συνήθως του αρέσει να κάθεται κάτω από τα αμάξια, ειδικά το μεσημέρι. Κάθεται και κοιτάει.
Αν τον ξέρεις και σε ξέρει, και τον προλάβεις καθώς περπατάει για να πάει κάπου - πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι πάει κάπου με σκοπό - σταματάει και κάθεται να τον χαϊδέψεις.
Νιώθεις σαν να έχεις πιάσει τον άνεμο στα χέρια σου, σαν να κρατάς δανδελίωνα - αυτά τα αγριόχορτα που το λουλούδι τους το λέγαμε κλέφτη όταν ήμασταν μικρά, και το φυσούσαμε απαλά και οι άσπροι σπόροι του πετούσαν και εξαφανίζονταν στον αέρα.
Έτσι και αυτός, μια που τον χαϊδεύεις και και που χάνεται μέσα από τα χέρια σου σαν εκείνο το άσπρο λουλούδι.
Οι εργαζόμενοι που τον φροντίζουν τον λένε αλεπού, γιατί μοιάζει πράγματι με αλεπού, όχι τις δικές μας τις καφέ αλλά με τις κάτασπρες αλεπούδες που ζουν στα χιόνια.
Εμφανίστηκε σε ένα εργοτάξιο της Τέρνα, όπως εμφανίζονται όλα τα αδέσποτα, και φροντίζεται και αυτός καθώς και άλλα σκυλιά από τους εργαζομένους και από την εταιρία.
Τον χώρο εκεί τον θεωρεί σπίτι του, όμως το σπίτι του είναι προσωρινό και οι άνθρωποι που τον φροντίζουν δεν θα είναι εκεί για πάντα.
Ο Φοξ ψάχνει ένα παντοτινό σπίτι από όπου δεν θα χρειαστεί να μετακινηθεί ποτέ, όπου θα υπάρχει σταθερότητα, ηρεμία, και άνθρωποι δικοί του, ολόδικοί του. Είναι γεννημένος το 2020, εμβολιασμένος και στειρωμένος.
