Ανάμεσα σε όλα τα σκυλιά του καταφυγίου ήταν και η Ηλέκτρα, το κλασικό ελληνικό αδέσποτο. Με αυτά τα χρώματα τα απροσδιόριστα, λίγο μαύρο, και λίγο καφεγκρί, και λίγο σαν άσπρο αλλά όχι άσπρο ακριβώς, με τα αυτιά τα μεσαία, το μέγεθος το μεσαίο, το τρίχωμά το μεσαίο, με τα θλιμμένα μάτια και αυτές τις μπεζ πιτσίλες για φρύδια, τις τόσο κλασικές, τις τόσο ελληνικές. Σκυλιά σαν την Ηλέκτρα είναι σκυλιά που σπάνια τραβάνε τα βλέμματα. Είναι λες και έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε στον δρόμο, λες και δεν μπορούμε να τα φανταστούμε σε ένα σπίτι. Για τέτοια σκυλιά έρχεται συνήθως ένα μόνο αίτημα υιοθεσίας όσα χρόνια και να τα προωθούμε, και αυτό το αίτημα συνήθως είναι από το παντοτινό τους σπίτι. Μια μέρα ήρθε ένα νεαρό παιδί στο καταφύγιο και είπε "μ'αρεσουν αυτά τα σκυλιά που μοιάζουν ότι είναι τελείως του δρόμου". Γνώρισε την Ηλέκτρα, και είπε θέλω αυτήν. Και κάπως έτσι η Ηλέκτρα του δρόμου, έγινε η Ηλέκτρα του σπιτιού. Και εκεί ανήκει, και αυτή και όλα τα σκυλιά σαν αυτήν. Σε σπίτια, και όχι στον δρόμο. Καλή ζωή κοριτσάκι μας, και καλή τύχη σε όλα τα σκυλιά σαν εσένα εκεί έξω.