Η Λίλη είναι σαν ένα λουλούδι που έχει ανθίσει και δεν το ξέρει. Νομίζει ότι είναι ακόμα μπουμπούκι κλειστό, και ότι έτσι δεν την βλέπει κανείς.

Μόλις συνειδητοποιήσει ότι τα πέταλά της και τα χρώματά της και τα αρώματά της τα βλέπεις και τα θαυμάζεις, είναι σαν να λέει "μη με θαυμάζετε ακόμα, δεν είμαι έτοιμη, σας παρακαλώ".

Ωστόσο αν την θαυμάσεις διακριτικά και τρυφερά, σιγά σιγά το δέχεται, και έτσι όπως της λες τι ωραία που είναι, είναι σαν να απαντάει "καλή είναι εντάξει, ας μην το κάνουμε θέμα τώρα".

Έτσι είναι όταν είναι σε εξωτερικό χώρο τουλάχιστον. Ένα κοριτσάκι ντροπαλό. Όταν δεν είναι έξω αλλά μέσα, μεταμορφώνεται σε ένα κοινωνικό, τρελό κουτάβι που πέφτει πάνω σου και χαίρεται και παίζει. Και ειδικά αν έχει άλλο ένα κουτάβι για συντροφιά, παίζει σαν τρελή, με τα αυτιά της να πηγαίνουν πέρα δώθε.

Ο λόγος που είναι άλλη έξω, και άλλη μέσα, είναι πιθανότατα ότι δεν βλέπει καλά, και έτσι όταν βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο νιώθει περισσότερη ανασφάλεια. Μια δυσμορφία στη κόρη του ματιού της, την κάνει να μοιάζει άλλες φορές αλλήθωρη, άλλες σχεδόν τυφλή, και σίγουρα τις περισσότερες φορές την κάνει να μοιάζει λίγο αστεία, έτσι όπως προσπαθεί να εστιάσει στην λιχουδιά την οποία μυρίζει αλλά δεν βλέπει πάντα.

Είναι μια σκυλίτσα που δεν έχει μέσα της ίχνος κακιάς, όπως όλα τα κυνηγοσκυλάκια σαν αυτήν.

Είναι νεότατη.

Της λείπει προς το παρόν μια ισορροπία αυτοπεποίθησης, ώστε να μπορέσει να συνδυάσει το ποια είναι στον έξω κόσμο, με το ποια είναι μέσα σε ένα σπίτι, της περισσεύουν αυτιά, και μέλλον. Πολύ μέλλον μπροστά της για να ζήσει όπως δεν φαντάζεται ακόμα ότι μπορεί να ζήσει ένας σκύλος σαν αυτήν.

Είναι εμβολιασμένη, στειρωμένη και υγιής