Ήταν αυτό το κοριτσάκι εκεί στο δημοτικό καταφύγιο τής Σπάρτης, μαζί με τα υπόλοιπα σκυλιά που κυκλοφορούσαν ελεύθερα μπροστα, αδύνατο, με δερματικα, λυπημένο, ήσυχο και αμίλητο, αλλά εκεί.
Κάθε στιγμή, και όταν κοιτούσαμε από έξω, και όταν μπήκαμε μέσα, ήταν εκεί. Κοιτούσε μια όσους έπαιρναν τα άλλα σκυλιά από τα κλουβιά, μια όσους καθάριζαν, μια όσους τα έβγαζαν έξω. Σαν να προσπαθούσε να συμμετέχει χωρίς να ενοχλεί, να είναι απλά παρούσα, να καταλάβει τι γίνεται. Ήταν τόσο παρούσα που την έχουμε σε άπειρες φωτογραφίες και άπειρα βίντεο από εκείνη την ημέρα. Είχαμε ήδη πάρει τα περισσότερα σκυλιά, όταν στο τέλος πήραμε και αυτή.
Ήταν από τα τελευταία σκυλιά που βγήκαν από εκεί μέσα εκείνη την ημέρα, είδε τον χώρο που ήξερε να αλλάζει γύρω της σε λίγες ώρες, και μερικές φορές αναρωτιομαστε τι να σκεφτόταν όσο μας έβλεπε να πηγαινοερχόμαστε, πριν καταλάβει πως δεν θα μείνει απλά θεατής, αλλά θα φύγει και αυτή με τους άλλους.
Η Μέλι δεν είναι ότι τώρα απλά ανάρρωσε, ότι πάχυνε και ότι ομόρφυνε. Είναι ότι είναι το πιο γλυκό, καλόβολο και τρυφερό πλάσμα του κόσμου, και πιο ταιριαστό όνομα δεν υπάρχει για αυτήν. Αλήθεια. Έχει μια ευγένεια και μια γλυκύτητα στους τρόπους της, που είναι σπάνια, και είναι ένα πλάσμα εύκολο. Εύκολο να το αγαπήσεις, εύκολο να συνυπάρξεις μαζί του, εύκολο να συνεννοηθείς και να συγκατοικήσεις.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία της
