Αυτό που εμείς βλέπουμε ως όμορφο, για την φύση είναι προφανώς τυχαίο. Ένας από τους άπειρους συνδυασμούς χρωμάτων που υπάρχουν, έτυχε σε αυτό το κουτάβι να μοιάζουν ιδανικοί.

Έτυχε τα χρώματα να είναι εντελώς συμμετρικα, έτυχε το πορτοκαλί να είναι "πολύ πορτοκαλί", σαν ψεύτικο, το άσπρο να είναι κατασπρο σαν χιόνι, και το σκούρο καφέ σαν ο ζωγράφος να ήθελε να δώσει μερικές πινελιές γήινες.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Μπέιλι είναι ΚΑΙ απαλος σαν βαμβάκι. Θέλεις να χώσεις το πρόσωπο σου στην γούνα του, να μείνεις εκεί και να εισπνέεις μωρουδιλα, κουταβιλα.

Πέρα από όλα αυτά, είναι ένα κουτάβι σαν όλα τα κουτάβια, και έχει τις ίδιες ανάγκες που έχουν όλα τα σκυλιά. Ψάχνει σπίτι να το ομορφύνει, και να το γεμίσει με ασπροκόκκινες βελούδινες τούφες.