Πιο χαρούμενο πλάσμα από αυτό δεν υπάρχει.
Είναι αγοράκι νεαρό, και το μισό του σώμα είναι εντελώς στραβό, με την σπονδυλική στήλη να ξεκινάει ευθεία και από την μέση και κάτω να στραβώνει εντελώς, και τα πίσω του πόδια να πατάνε και να μην πατάνε στο έδαφος, και έχει μια χαρά απερίγραπτη κάθε ώρα και στιγμή.
Περπατάει στραβά, τρέχει στραβά, στέκεται στραβά και όλα αυτά τα κάνει λες και καθε στιγμή είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Το φωνάζεις και φεύγει σαν πύραυλος να έρθει για χάδια, το κρατάς αγκαλιά και λιώνει από ευτυχία.
Μέχρι και στο κυνοκομείο Σπάρτης, όταν το πήραμε και το σκαναραμε και το βάλαμε στο κρειτ να το μεταφέρουμε χαιρόταν.
Είναι τόσο άκακο πλάσμα που δεν περιγράφεται ο χαρακτήρας του με λόγια. Απλά δεν περιγράφεται. Έχει περάσει τα πάνδεινα, και παρόλο που βλέπεις την ταλαιπωρία κάθε στιγμή στο σώμα του, είναι αδύνατον να την δεις στην ψυχή του
