Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η γιαγιά με το κορδόνι, έτσι την λέγαμε στην αρχή για να την ξεχωρίσουμε. Για καιρό την φωνάζαμε με διαφορετικά ονόματα ο καθένας, μέχρι που καταλήξαμε στο Βάγια.
Είναι ηλικιωμένη. Τόσο ηλικιωμένη που η μουσούδα της είναι κάτασπρη, και ήταν σε ένα κλουβί στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης μαζί με τουλάχιστον 11 κουτάβια. Την βρήκαμε μέσα σε ένα σπιτάκι, να προσπαθεί να προστατευθεί. Και από τι να πρωτοπροστατευθεί η κακόμοιρα σε αυτή την ηλικία, από την βρώμα; από τον πανικό; από την φασαρία;
Φανταστείτε λίγο πόση φασαρία, πόση αναστάτωση, πόσο θόρυβο συνεχόμενο κάνουν έντεκα κουτάβια σε ένα κλουβί, και φανταστείτε πόσο ανυπόφορο είναι αυτό για ένα ηλικιωμένο πλάσμα, που συν τοις άλλοις είναι και νηστικό ποιος ξέρει πόσες ημέρες. Η γιαγιά είναι από αυτά τα σκυλιά που έχουν μια ηρεμία και μια στωικότητα.
Ίσως είναι η ηλικία, ίσως είναι απλά ο χαρακτήρας της. Φαίνεται πανέμορφη όταν την κοιτάμε έτσι από μακριά, σχεδόν σε κάνει να νομίζεις πως τώρα που γέρασε είναι πιο όμορφη από ότι ήταν στα νιάτα της.
Ο Τόμπι είναι παιδί. Σαν παιδί χαρούμενο νιώθει, σαν παιδί χαρούμενο φέρεται, και σαν παιδί χαρούμενο χαίρεται.
Αν σας αρέσουν τα χαρούμενα, αθώα, αγνά σκυλιά που δίνουν την εντύπωση ότι δεν θα γεράσουν ποτέ, ακόμα και να ζήσουν είκοσι χρόνια, αυτός είναι ο ιδανικός.
Θα είναι πάντα πρόθυμος, θα είναι πάντα ενθουσιασμένος με ό,τι κάνετε μαζί, θα σας κάνει να χαμογελάτε και να σκέφτεστε "μακάρι να ήμουν και γω σκύλος και τα πράγματα να ήταν τόσο απλά στο μυαλό μου".
Χαίρεται με την παρέα, χαίρεται με τους ανθρώπους, χαίρεται με την βόλτα, έχει ένα χαμόγελο μικρού παιδιού και μια καρδιά αγνή.
Όταν ασχοούμαστε μαζί του στο καταφύγιο είναι τρισευτυχισμένος. Κάνει καμμιά φορά λίγο χτένισμα, το καλοκαίρι κάνει και ένα μπάνιο ίσα για να δροσιστεί, και μετά κάνει και στέγνωμα με πετσέτα (συνοδευόμενο από χάδι τύπου "συγγνώμη για την ταλαιπωρία) και όλα αυτά τα κάνει όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, έτσι απλά επειδή θέλουμε να ασχοληθούμε μαζί του λιγο παραπάνω.
Στα ενδιάμεσα όλων αυτών κάνει τις μια δυο εντολές που ξέρει, λίγο το κάτσε που το κάνει τέλεια, και λίγο επαναφορά που επίσης την κάνει τέλεια, τουλάχιστον μέσα στο καταφύγιο (ακούει το όνομα του, έρχεται όλο χαρά και παίρνει λιχουδιά).
Ο Τόμπι είναι το σκυλάκι που σε κάνει να γελάς, που σε κάνει να θέλεις να παίξεις μαζί του, το σκυλάκι που σε κάνει να ξεχνάς ό,τι δυσάρεστο και να σου συμβαίνει, και να απολαμβάνεις απλά την χαρά της ζωής.
Είναι το σκυλί βούτυρο, που σε αφήνει να τον τσαλακωσεις, να τον σηκώσεις αγκαλιά, να τον πασπατευεις. Έχει μια απίστευτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, λες και είναι όλοι φίλοι του από το σχολείο και λες και η ζωή είναι ένα αιώνιο σαββατοκύριακο. Λατρεύει την βόλτα, λατρεύει την ανθρώπινη συντροφιά και λατρεύει την ζωή.
Είναι σαν να μην έχει περάσει από πάνω του τίποτα δυσάρεστο, ούτε κυνοκομείο, ούτε πείνα, ούτε πόνος. Τίποτα. Λες και δεν υπάρχει κάτι στον κόσμο αυτό που να μπορεί να του στερήσει την χαρά που έχει μέσα του.
Ήταν ένα από τα κουτάβια που πήραμε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης . Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον αρχικά, αλλά ο μικρός δεν ήταν κουτάβι.
Ο Τόμπι είναι ήταν νεαρό σκυάκι, περίπου ενός έτους, και οταν πρωτοήρθε ήταν τόσο μικρός και χαριτωμένος που έμοιαζε με κουτάβι 3 μηνών. Τα πίσω του πόδια έμοιαζαν τότε θεόστραβα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να τρέχει και να παίζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Το ένα του πόδι είχε παιό κάταγμα το οποίο πλέον δεν ήταν χειρουργήσιμο, με αποτέλεσμα το κόκαλο να έχει δέσει στραβά και το πόδι να είναι πιο κοντό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και τα δύο του πόδια να δίνουν την εικόνα ότι είναι στραβά.
Ο Τόμπι πρέπει να κάνει μέτρια άσκηση για να μην πονάει, και επειδή είναι σκύλος πού ανθρωποκεντρικός, μπορεί να πηγαίνει μέτριες βόλτες και να εκτονώνεται ήπια μαζί με τον ιδιοκτήτη για κάποια λεπτά την ημέρα. Του αρέσει πολύ να δουλεύει και με το μυαλό του, και αυτό μπορεί να τον κρατήσει χαρούμενο χωρίς να χρειαζεται να τρέχει και να παίζει.
Παίρνει κάποια συμπληρώματα για τις αρθρώσεις του και αν τα πόδια του κουραστούν παίρνει κάποιες φορές και ένα αντιφλεγμονώδες.
Μας πληγώνει που αυτό το σκυλί που είναι πραγματικά η χαρά της ζωής ζει με πόνους από κουτάβι, αλλά ο πόνος ποτέ δεν κατάφερε να του κλέψει την χαρά του και το χαμόγεό του, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Είναι πραγματικά ένα πολύ συντροφικό σκυλί, που θα σας αγαπήσει και θα το αγαπήσετε. Θα σας χαρίζει καθημερινά χαμόγελα και θα σας δώσει την ψυ΄χη του αν του δώσετε την αποκειστηκότητα και την αγάπη που έχει τοσο ανάγκη.
Ήταν αυτό το κοριτσάκι εκεί στο δημοτικό καταφύγιο τής Σπάρτης, μαζί με τα υπόλοιπα σκυλιά που κυκλοφορούσαν ελεύθερα μπροστα, αδύνατο, με δερματικα, λυπημένο, ήσυχο και αμίλητο, αλλά εκεί.
Κάθε στιγμή, και όταν κοιτούσαμε από έξω, και όταν μπήκαμε μέσα, ήταν εκεί. Κοιτούσε μια όσους έπαιρναν τα άλλα σκυλιά από τα κλουβιά, μια όσους καθάριζαν, μια όσους τα έβγαζαν έξω. Σαν να προσπαθούσε να συμμετέχει χωρίς να ενοχλεί, να είναι απλά παρούσα, να καταλάβει τι γίνεται. Ήταν τόσο παρούσα που την έχουμε σε άπειρες φωτογραφίες και άπειρα βίντεο από εκείνη την ημέρα. Είχαμε ήδη πάρει τα περισσότερα σκυλιά, όταν στο τέλος πήραμε και αυτή.
Ήταν από τα τελευταία σκυλιά που βγήκαν από εκεί μέσα εκείνη την ημέρα, είδε τον χώρο που ήξερε να αλλάζει γύρω της σε λίγες ώρες, και μερικές φορές αναρωτιομαστε τι να σκεφτόταν όσο μας έβλεπε να πηγαινοερχόμαστε, πριν καταλάβει πως δεν θα μείνει απλά θεατής, αλλά θα φύγει και αυτή με τους άλλους.
Η Μέλι δεν είναι ότι τώρα απλά ανάρρωσε, ότι πάχυνε και ότι ομόρφυνε. Είναι ότι είναι το πιο γλυκό, καλόβολο και τρυφερό πλάσμα του κόσμου, και πιο ταιριαστό όνομα δεν υπάρχει για αυτήν. Αλήθεια. Έχει μια ευγένεια και μια γλυκύτητα στους τρόπους της, που είναι σπάνια, και είναι ένα πλάσμα εύκολο. Εύκολο να το αγαπήσεις, εύκολο να συνυπάρξεις μαζί του, εύκολο να συνεννοηθείς και να συγκατοικήσεις.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία της
Άλμα στα λατινικά σημαίνει ψυχή, και πραγματικά σκυλί με τόση ψυχική δύναμη δεν έχουμε ξανασυναντησει.
Η Άλμα είναι ηλικιωμένη, και έζησε δεμένη στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης τέσσερα χρόνια. Οταν μπήκαμε μέσα, την βρήκαμε κουρνιασμένη μέσα στο σπιτάκι της, λες και είχε παραιτηθεί από την ζωή.
Παρά την ασιτία και την προχωρημένη ηλικία της, η Άλμα ήταν υγιής, με εξαίρεση έναν τεράστιο όγκο κάτω από τον λαιμό της, που είχε φτάσει να έχει μέγεθος διπλάσιο από το κεφάλι της. Με ένα συνδυασμό κορτιζόνης και αντιβίωση ο όγκος μειώθηκε στο ένα τρίτο, και τελικά χειρουργήθηκε και αφαιρέθηκε επιτυχώς. Τελικά δεν ήταν κακοήθεια, αλλά είχε προκληθεί από ξένο σώμα (ένα δόντι, το οποίο αφαιρέθηκε μαζί με μεγάλη ποσότητα ιστού και πύον)
Της είχαμε υποσχεθεί να κάνουμε τα πάντα για αυτήν, ώστε να ζήσει όσα χρόνια της απομένουν με αξιοπρέπεια, και αυτό κάναμε. Μετά από πολύμηνη νοσηλεία, η Άλμα επέστρεψε στο καταφύγιο, απαλλαγμένμη από τον όγκο, και από το παρελθόν της,
Έχει τα πιο όμορφα ματιά του κόσμου και είναι ένα απίστευτα τρυφερο, γλυκό και καλόβολο πλάσμα, που προσαρμόζεται στα πάντα, με μια ηρεμία και μια πραότητα.
Πλέον βρίσκεται σε φιλοξενία, και απολαμβάνει την αγάπη και την θαλπωρή που της είχε λείψει τόσο.
Ο Απόλλο ήταν στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, μέσα σε ένα κλουβιά με άλλα ενήλικα σκυλιά και πολλά κουτάβια με συμπτώματα τύφου.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και μπήκε κατευθείαν σε απομόνωση στο κτηνιατρείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα κουτάβια από το κλουβί εκείνο. Μόνο δύο από αυτά ανάρρωσαν, ο Απολλο και η Άρτεμις.
Πλέον έχει πάρει εξιτήριο, και δεν σταματάει να χαίρεται, να παίζει και να αναπληρώνει κάθε στιγμή την χαμένη του παιδική ηλικία, που χαραμιστηκε στο φριχτό κυνοκομείο Σπάρτης και στο αναρρωτηριο. Είναι ένα γλυκύτατο, χαρούμενο, κοινωνικό αγόρι. Ένα κουτάβι τρισχαριτωμένο και και ευτυχισμένο.
Προς το παρόν είναι διαθέσιμος μόνο για εικονική υιοθεσία.
Η Άρτεμις ήταν στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, μέσα σε ένα κλουβιά με άλλα ενήλικα σκυλιά και πολλά κουτάβια με συμπτώματα τύφου.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και μπήκε κατευθείαν σε απομόνωση στο κτηνιατρείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα κουτάβια από το κλουβί εκείνο. Μόνο δύο από αυτά ανάρρωσαν, αυτή και ο Απόλλο.
Πλέον έχει πάρει εξιτήριο, και δεν σταματάει να χαίρεται, να παίζει και να αναπληρώνει κάθε στιγμή την χαμένη της παιδική ηλικία, που χαραμιστηκε στο φριχτό κυνοκομείο Σπάρτης και στο αναρρωτηριο. Είναι ένα γλυκύτατο, χαρούμενο, κοινωνικό κορίτσι. Ένα κουτάβι τρισχαριτωμένο και ευτυχισμένο.
Προς το παρόν είναι διαθέσιμη μόνο για εικονική υιοθεσία.