Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Σαν ένα μπουμπούκι που φοβάται να ανθίσει είναι η Χρυσάνθη. Ένα μπουμπούκι που κρύβει μέσα του το πιο όμορφο λουλούδι, ένα λουλούδι γλυκό, τρυφερό και βελούδινο.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, φοβισμένη και δειλή, λες και δεν ήξερε τι της επιτρέπεται να κάνει και τι όχι.
Της αρέσει τόσο η ανθρώπινη επαφή, που ξεπερνάει τον δισταγμό της και έρχεται για ένα χάδι. Ακολουθεί πίστα στην βόλτα της, και όταν εξναι χαλαρή, σκάει και ένα χαμόγελο από αυτά που σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου.
Είναι ένα κυνηγοσκυλάκι μικρόσωμο και κοντό, που θα ανοιχτεί εύκολα, και όταν ανοιχτεί θα γίνει αστεία και χαριτωμένη - πιο χαριτωμένη από ότι είναι τώρα.
Πιο χαρούμενο πλάσμα από αυτό δεν υπάρχει.
Είναι αγοράκι νεαρό, και το μισό του σώμα είναι εντελώς στραβό, με την σπονδυλική στήλη να ξεκινάει ευθεία και από την μέση και κάτω να στραβώνει εντελώς, και τα πίσω του πόδια να πατάνε και να μην πατάνε στο έδαφος, και έχει μια χαρά απερίγραπτη κάθε ώρα και στιγμή.
Περπατάει στραβά, τρέχει στραβά, στέκεται στραβά και όλα αυτά τα κάνει λες και καθε στιγμή είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Το φωνάζεις και φεύγει σαν πύραυλος να έρθει για χάδια, το κρατάς αγκαλιά και λιώνει από ευτυχία.
Μέχρι και στο κυνοκομείο Σπάρτης, όταν το πήραμε και το σκαναραμε και το βάλαμε στο κρειτ να το μεταφέρουμε χαιρόταν.
Είναι τόσο άκακο πλάσμα που δεν περιγράφεται ο χαρακτήρας του με λόγια. Απλά δεν περιγράφεται. Έχει περάσει τα πάνδεινα, και παρόλο που βλέπεις την ταλαιπωρία κάθε στιγμή στο σώμα του, είναι αδύνατον να την δεις στην ψυχή του
Ο Κάρολος είναι ΚΑΛΌ ΣΚΥΛΊ. Αυτό.
Είναι καλός, με όλη την σημασία που μπορεί να έχει η λέξη όταν μιλάμε για ένα σκύλο. Σε αφήνει να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να του κάνει πέρα δώθε τα αυτιά, τον πασπατευεις και χαμογελάει και χαίρεται και παίζει και είναι ΚΑΛΌΣ.
Είναι καλός με τα άλλα σκυλιά, είναι καλός με τους ανθρώπους, είναι καλός στο καταφύγιο και θα είναι πάρα πολύ καλός και σε ένα σπίτι.
Τι άλλο να πούμε τωρα; Αγχωνομαστε γιατί σκυλιά σαν αυτόν δεν τραβάνε συνήθως την προσοχή, δεν τραβάνε τα βλέμματα, και μένουν στο καταφύγιο παραπάνω από όσο πρέπει, ενώ ανήκουν σε μια οικογένεια. Να αυτά σκεφτόμαστε όταν τον κοιτάμε, και του ζητάμε συγγνώμη και ευχόμαστε τα διαψευστούμε.
Αχ. Λοιπόν αυτός είναι ο Σίφου και είναι: γλυκύτατος, φιλικός, τρυφερός, ήρεμος, χαμογελαστός και ουσιαστικά τέλειος.
Αυτά τα αυτιά, με αυτά τα μουστάκια που πετάνε από δω κι απο κει, τα μάτια τα ολοστρόγγυλα, και το χρώμα το χρυσό της γούνας του, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του τον υπέροχο, τον κάνουν απλά τέλειο.
Τον κοιτάς και θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να ξαναγράψεις τους τελευταίους μήνες της ζωής του, να μην έχει χάσει το πόδι του, να μην έχει πονέσει, να μην έχει κλάψει.
Δεν ταιριάζει σε αυτό το σκυλί να πονάει και να κλαίει, δεν τού ταιριάζει να είναι σε καταφύγιο, δεν τού ταιριάζει να έχει υπάρξει ανεπιθύμητος.
Τού ταιριάζει να ζει σαν πρίγκηπας, και παρόλο που μας φτιάχνει την ημέρα να τον βλέπουμε και να τον έχουμε κοντά μας, θέλουμε να φύγει από εδώ.
Ο Σίφου είναι τρίποδος, και ψάχνει σπίτι.
Στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, μέσα σε ένα από τα κλουβιά, ανάμεσα σε δεκάδες κουτάβια και μικρόσωμα σκυλάκια, ήτανε και αυτή.
Μαζί της ήταν και ένα αρσενικό κουτάβι, πολύ όμοιο με αυτή, ο Εντι. Κρίνοντας από την σχέση μεταξύ τους, πιθανότατα είναι αδέρφια, και τους δώσαμε τα ονόματά τους από τις ύαινες στο lion King.
Η Μπονσάι όταν ήρθε σε εμάς ήταν περίπου δέκα μηνών, και από τότε δεν έχει μεγαλώσει σε μέγεθος σχεδόν καθόλου. Μοιάζει με λυκόσκυλο μινιόν, έχει τα χαρακτηριστικά αλλά δεν έχει το μέγεθος, και το πιο εντυπωσιακό πράγμα επάνω της δεν είναι άλλο από το χρώμα της.
Έχει αυτό το τρίχωμα το σπάνιο, μια αποχώρηση τού ζαχαρί, που ανάλογα με το πως το χτυπάει το φως, άλλες φορές μοιάζει με ανοιχτό γκρι, άλλες φορές με μπεζ.
Είναι απίστευτα χαρούμενη, κοινωνική και φιλική. Μια σκυλίτσα που χαίρεται, που επικοινωνεί, που της αρέσουν τα χάδια και η επαφή. Σε κοιτάει και πέφτει πάνω σου για χάδια λες και σε περίμενε μια ζωή, λες και σε ξέρει.
Έχει πλέον δυναμώσει, έχει αναρρώσει από τα δερματικά προβλήματα που είχε, και είναι έτοιμη για ένα παντοτινό σπίτι.
Κάτι μέσα της πρέπει να είναι πολύ αγνό και πολύ φρέσκο, τόσο που κατάφερε να καλύψει την ασχήμια και την βρώμα μέσα στην οποία ζούσε στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, ώστε η ίδια να βγει από εκεί αλώβητη και πιο δροσερή από ποτέ.
Η Τιραμισού, μαζί με την αδερφή της (την Στρατσιατελα), έζησαν ως κουτάβια σε ένα φριχτό περιβάλλον, και βγήκαν από εκεί πουπουλενιες, λες και τίποτα δεν τις είχε αγγίξει.
Μέχρι να τους δώσαμε ονόματα, τις λέγαμε τα κοκονάκια, γιατί πέρα από μικροσκοπικες είναι και τσαχπινιές. Η αδερφή της υιοθετήθηκε, η Τιραμισού όχι ακόμα.
Είναι γεννημένη τον Σεπτέμβρη του 21, είναι γλυκιά σαν τιραμισού και τρυφερή σαν τιραμισού, τόσο που οτνα τρέχει χύνεται και όταν την χαϊδεύεις λιώνει.