Ο Τόμπι είναι παιδί. Σαν παιδί χαρούμενο νιώθει, σαν παιδί χαρούμενο φέρεται, και σαν παιδί χαρούμενο χαίρεται.
Αν σας αρέσουν τα χαρούμενα, αθώα, αγνά σκυλιά που δίνουν την εντύπωση ότι δεν θα γεράσουν ποτέ, ακόμα και να ζήσουν είκοσι χρόνια, αυτός είναι ο ιδανικός.
Θα είναι πάντα πρόθυμος, θα είναι πάντα ενθουσιασμένος με ό,τι κάνετε μαζί, θα σας κάνει να χαμογελάτε και να σκέφτεστε "μακάρι να ήμουν και γω σκύλος και τα πράγματα να ήταν τόσο απλά στο μυαλό μου".
Χαίρεται με την παρέα, χαίρεται με τους ανθρώπους, χαίρεται με την βόλτα, έχει ένα χαμόγελο μικρού παιδιού και μια καρδιά αγνή.
Όταν ασχοούμαστε μαζί του στο καταφύγιο είναι τρισευτυχισμένος. Κάνει καμμιά φορά λίγο χτένισμα, το καλοκαίρι κάνει και ένα μπάνιο ίσα για να δροσιστεί, και μετά κάνει και στέγνωμα με πετσέτα (συνοδευόμενο από χάδι τύπου "συγγνώμη για την ταλαιπωρία) και όλα αυτά τα κάνει όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, έτσι απλά επειδή θέλουμε να ασχοληθούμε μαζί του λιγο παραπάνω.
Στα ενδιάμεσα όλων αυτών κάνει τις μια δυο εντολές που ξέρει, λίγο το κάτσε που το κάνει τέλεια, και λίγο επαναφορά που επίσης την κάνει τέλεια, τουλάχιστον μέσα στο καταφύγιο (ακούει το όνομα του, έρχεται όλο χαρά και παίρνει λιχουδιά).
Ο Τόμπι είναι το σκυλάκι που σε κάνει να γελάς, που σε κάνει να θέλεις να παίξεις μαζί του, το σκυλάκι που σε κάνει να ξεχνάς ό,τι δυσάρεστο και να σου συμβαίνει, και να απολαμβάνεις απλά την χαρά της ζωής.
Είναι το σκυλί βούτυρο, που σε αφήνει να τον τσαλακωσεις, να τον σηκώσεις αγκαλιά, να τον πασπατευεις. Έχει μια απίστευτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, λες και είναι όλοι φίλοι του από το σχολείο και λες και η ζωή είναι ένα αιώνιο σαββατοκύριακο. Λατρεύει την βόλτα, λατρεύει την ανθρώπινη συντροφιά και λατρεύει την ζωή.
Είναι σαν να μην έχει περάσει από πάνω του τίποτα δυσάρεστο, ούτε κυνοκομείο, ούτε πείνα, ούτε πόνος. Τίποτα. Λες και δεν υπάρχει κάτι στον κόσμο αυτό που να μπορεί να του στερήσει την χαρά που έχει μέσα του.
Ήταν ένα από τα κουτάβια που πήραμε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης . Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον αρχικά, αλλά ο μικρός δεν ήταν κουτάβι.
Ο Τόμπι είναι ήταν νεαρό σκυάκι, περίπου ενός έτους, και οταν πρωτοήρθε ήταν τόσο μικρός και χαριτωμένος που έμοιαζε με κουτάβι 3 μηνών. Τα πίσω του πόδια έμοιαζαν τότε θεόστραβα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να τρέχει και να παίζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Το ένα του πόδι είχε παιό κάταγμα το οποίο πλέον δεν ήταν χειρουργήσιμο, με αποτέλεσμα το κόκαλο να έχει δέσει στραβά και το πόδι να είναι πιο κοντό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και τα δύο του πόδια να δίνουν την εικόνα ότι είναι στραβά.
Ο Τόμπι πρέπει να κάνει μέτρια άσκηση για να μην πονάει, και επειδή είναι σκύλος πού ανθρωποκεντρικός, μπορεί να πηγαίνει μέτριες βόλτες και να εκτονώνεται ήπια μαζί με τον ιδιοκτήτη για κάποια λεπτά την ημέρα. Του αρέσει πολύ να δουλεύει και με το μυαλό του, και αυτό μπορεί να τον κρατήσει χαρούμενο χωρίς να χρειαζεται να τρέχει και να παίζει.
Παίρνει κάποια συμπληρώματα για τις αρθρώσεις του και αν τα πόδια του κουραστούν παίρνει κάποιες φορές και ένα αντιφλεγμονώδες.
Μας πληγώνει που αυτό το σκυλί που είναι πραγματικά η χαρά της ζωής ζει με πόνους από κουτάβι, αλλά ο πόνος ποτέ δεν κατάφερε να του κλέψει την χαρά του και το χαμόγεό του, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Είναι πραγματικά ένα πολύ συντροφικό σκυλί, που θα σας αγαπήσει και θα το αγαπήσετε. Θα σας χαρίζει καθημερινά χαμόγελα και θα σας δώσει την ψυ΄χη του αν του δώσετε την αποκειστηκότητα και την αγάπη που έχει τοσο ανάγκη.
