Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Δεν χορταίνονται τα κουτάβια, και ειδικά όταν είναι σαν τον Γουίνι δεν χορταίνονται με τίποτα.
Ο μικρός βρέθηκε μέσα στον χειμώνα, κάτω από ένα αμάξι, όταν ήταν μέγεθος μεγάλης μπουκιάς. Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως πέρα από το μέγεθος του.
Είναι απίστευτα παιχνιδιαρικο μωρό, που θέλει να παίζει μαζί σου, όχι μόνος του. Όσο πετάς το μπαλάκι, θα τρέχει να το πιάνει, όσο τραβάς το παιχνίδι, θα τραβάει από την άλλη, αν τρέξεις θα σε ακολουθήσει, αν τον φωνάξεις να έρθει, αν κάτσεις κάτω θα έρθει για χάδια και θα τριφτει και θα ξαπλώσει ανάσκελα και θα παραδοθεί.
Είναι γλυκύτατος, κοινωνικός, και πανέξυπνος. Πραγματικά πανέξυπνος, ικανός και έτοιμος να μάθει τα πάντα. Και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
Από τα σπάνια σκυλιά με χαρακτήρα πατσαβουροαρκουδου. Τι; Ρωτήσατε το είναι αυτό ακριβώς; Να σας εξηγήσουμε.
Λοιπόν, το σκυλί με πατσαβουροαρκουδοχαρακτηρα είναι το εξής: καταρχάς πρέπει να μοιάζει οπτικά με αρκούδι. Το χρώμα μπορεί να κυμαίνεται, αλλά προτιμάται το μαύρο και το καφέ, και το τρίχωμα πρέπει να είναι κανονικό μαλλί, που μοιάζει συνήθως αχτενιστο. Όχι πάρα πολύ μακρύ γιατί μετά μοιάζει με άλλο ζώο.
Το βλέμμα τού σκύλου πρέπει να είναι αφηρημένα χαζοβιόλικο και αγαθό, να νιώθεις δηλαδή καθώς σε κοιτάει, πως σε κοιτάει ένα λουτρινο αρκουδάκι, από αυτά που τους πατάς την κοιλιά και παίζουν μουσική.
Η ηλικία θα πρέπει να είναι σχετικά νεαρή, γιατί από αυτήν εξαρτάται και το τελευταίο αλλά σημαντικότερο χαρακτηριστικό τού πατσαβουροαρκουδοσκυλου, το οποίο είναι: απόλυτη άγνοια ύπαρξης αρνητικών ερεθισματων και/η συναισθημάτων, και διάθεση παράδοσης σε χάδια ατελείωτα, κυλισματα στο πάτωμα ή στο χώμα ή στο γρασίδι ή στην αμμο ή όπου να ναι.
Το πατσαβουροαρκουδοσκυλο είναι το σκυλί που σου δημιουργεί μια ακατανίκητη επιθυμία να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να το ζουμπηξεις και να το ζουληξεις και να κυλιστεις μαζί του όπου να ναι, λες και είσαι και συ παιδί, σαν αυτό. Όσο περισσότερα χόρτα, φύλλα και πέταλα ανακατεύονται με τα μαλλιά του, τόσο πιο τέλειο μοιάζει.
Όλα τα παραπάνω είναι η Τόνια. Είναι δεν είναι εννιά μηνών, και πρέπει να την γνωρίσετε από κοντά για να καταλάβετε τι λέμε, πρέπει να κυλιστειτε μαζί της στο γρασίδι, πρέπει να της ανακατέψετε τα μαλλιά, πρέπει την αφήσετε να σας κάνει πάλι παιδιά. Μόλις την γνωρίσετε, δεν θα μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτήν.
Σαν ένα μπουμπούκι που φοβάται να ανθίσει είναι η Χρυσάνθη. Ένα μπουμπούκι που κρύβει μέσα του το πιο όμορφο λουλούδι, ένα λουλούδι γλυκό, τρυφερό και βελούδινο.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, φοβισμένη και δειλή, λες και δεν ήξερε τι της επιτρέπεται να κάνει και τι όχι.
Της αρέσει τόσο η ανθρώπινη επαφή, που ξεπερνάει τον δισταγμό της και έρχεται για ένα χάδι. Ακολουθεί πίστα στην βόλτα της, και όταν εξναι χαλαρή, σκάει και ένα χαμόγελο από αυτά που σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου.
Είναι ένα κυνηγοσκυλάκι μικρόσωμο και κοντό, που θα ανοιχτεί εύκολα, και όταν ανοιχτεί θα γίνει αστεία και χαριτωμένη - πιο χαριτωμένη από ότι είναι τώρα.
Πιο χαρούμενο πλάσμα από αυτό δεν υπάρχει.
Είναι αγοράκι νεαρό, και το μισό του σώμα είναι εντελώς στραβό, με την σπονδυλική στήλη να ξεκινάει ευθεία και από την μέση και κάτω να στραβώνει εντελώς, και τα πίσω του πόδια να πατάνε και να μην πατάνε στο έδαφος, και έχει μια χαρά απερίγραπτη κάθε ώρα και στιγμή.
Περπατάει στραβά, τρέχει στραβά, στέκεται στραβά και όλα αυτά τα κάνει λες και καθε στιγμή είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Το φωνάζεις και φεύγει σαν πύραυλος να έρθει για χάδια, το κρατάς αγκαλιά και λιώνει από ευτυχία.
Μέχρι και στο κυνοκομείο Σπάρτης, όταν το πήραμε και το σκαναραμε και το βάλαμε στο κρειτ να το μεταφέρουμε χαιρόταν.
Είναι τόσο άκακο πλάσμα που δεν περιγράφεται ο χαρακτήρας του με λόγια. Απλά δεν περιγράφεται. Έχει περάσει τα πάνδεινα, και παρόλο που βλέπεις την ταλαιπωρία κάθε στιγμή στο σώμα του, είναι αδύνατον να την δεις στην ψυχή του
Ο Κάρολος είναι ΚΑΛΌ ΣΚΥΛΊ. Αυτό.
Είναι καλός, με όλη την σημασία που μπορεί να έχει η λέξη όταν μιλάμε για ένα σκύλο. Σε αφήνει να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να του κάνει πέρα δώθε τα αυτιά, τον πασπατευεις και χαμογελάει και χαίρεται και παίζει και είναι ΚΑΛΌΣ.
Είναι καλός με τα άλλα σκυλιά, είναι καλός με τους ανθρώπους, είναι καλός στο καταφύγιο και θα είναι πάρα πολύ καλός και σε ένα σπίτι.
Τι άλλο να πούμε τωρα; Αγχωνομαστε γιατί σκυλιά σαν αυτόν δεν τραβάνε συνήθως την προσοχή, δεν τραβάνε τα βλέμματα, και μένουν στο καταφύγιο παραπάνω από όσο πρέπει, ενώ ανήκουν σε μια οικογένεια. Να αυτά σκεφτόμαστε όταν τον κοιτάμε, και του ζητάμε συγγνώμη και ευχόμαστε τα διαψευστούμε.
Αχ. Λοιπόν αυτός είναι ο Σίφου και είναι: γλυκύτατος, φιλικός, τρυφερός, ήρεμος, χαμογελαστός και ουσιαστικά τέλειος.
Αυτά τα αυτιά, με αυτά τα μουστάκια που πετάνε από δω κι απο κει, τα μάτια τα ολοστρόγγυλα, και το χρώμα το χρυσό της γούνας του, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του τον υπέροχο, τον κάνουν απλά τέλειο.
Τον κοιτάς και θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να ξαναγράψεις τους τελευταίους μήνες της ζωής του, να μην έχει χάσει το πόδι του, να μην έχει πονέσει, να μην έχει κλάψει.
Δεν ταιριάζει σε αυτό το σκυλί να πονάει και να κλαίει, δεν τού ταιριάζει να είναι σε καταφύγιο, δεν τού ταιριάζει να έχει υπάρξει ανεπιθύμητος.
Τού ταιριάζει να ζει σαν πρίγκηπας, και παρόλο που μας φτιάχνει την ημέρα να τον βλέπουμε και να τον έχουμε κοντά μας, θέλουμε να φύγει από εδώ.
Ο Σίφου είναι τρίποδος, και ψάχνει σπίτι.