Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Τα κουτάβια γίγαντες, παρότι κουτάβια, έχουν, έχουν κάτι που σε κάνει να βλέπεις τον σκύλο που πρόκειται να γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Ακόμα και όταν παίζουν σαν κουτάβια, και όταν χαίρονται σαν κουτάβια, μέσα στην ατσουμπαλότητα και τα παραπατήματα και την κουταβίλα που δεν χορταίνεται, μέσα τους έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται αυτός ο τεράστιος σκύλος που θα γίνουν, με τα χοντρά πόδια και το μεγάλο σώμα και την συμπεριφορά αυτή που κάνει τα μεγαλόσωμα σκυλιά να μοιάζουν κάπως με ανθρώπους.
Η Barilla είναι κουτάβι, και σαν κουτάβι παίζει, αλλά σαν κλασικό κουτάβι γίγαντας, είναι πιο ήσυχη από αυτό που περιμένεις για ένα μωρό στην ηλικία της. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είναι και τρυφερή, και σαν να μην έφτανε ούτε αυτό είναι και πανέμορφη.
"Εμφανίστηκε" ξαφνικά σε ένα χωριό μια μέρα, μαζί με τον αδερφό του.
Τεσσάρων μηνών μωρό, αδύνατο και κατσιασμενο, ξαπλωνε μέσα στην μέση του κεντρικού δρόμου λες και ήταν το πιο άνετο μέρος του κόσμου. Και γιατί να μην είναι άνετο; Αφού είναι στο χωριό, ανάμεσα σε ανθρώπους.
Έτσι σκέφτονται οι σκύλοι να ξέρετε. Εκεί ένιωθε ασφάλεια, εκεί ξαπλωνε, μπροστά στις καφετέριες. Πήγαινε με αυτό το βλέμμα, αυτά τα μάτια, αυτό το ύφος και αυτή την μουσούδα, και κουνούσε ουρά σε κάθε περαστικό. Ξεχαρβαλωθηκε να χαιρετάει το μωρό, και η χαρά του κόπηκε σταδιακα, γιατί για την ευγένεια και την καλοσύνη του δεν ανταμειφθηκε αλλά τιμωρήθηκε.
Μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες κατάλαβε πως για να επιβιώσει δεν πρέπει να φαίνεται, αλλά να κρύβεται. Άρχισε ψάχνει μέρη χωρίς ανθρώπους για να νιώσει ασφάλεια. Πόσο άδικο και πόσο σκληρό είναι να βρωμίσει έτσι την αδολη εμπιστοσύνη ενός μωρού, ενός μωρού που γεννήθηκε για να αγαπάει τους ανθρώπους.
Ο Ντάνκαν έχει μια ψυχή όλο αγάπη, και είναι από τα σκυλιά που η αγάπη αυτή φαίνεται στο πρόσωπο και στο σώμα τους και δεν κρύβεται με τίποτα. Έφυγε από το μέρος όπου εγκαταλειφθηκε πριν η καθαρή ψυχή του βρωμίσει, και πλέον νομίζει πως τα ουστ και οι κλωτσιές ήταν ένα λάθος. Τα ξέχασε.
Τον λατρεύουμε. Τον λατρεύουμε τόσο που δεν θέλουμε να μείνει μαζί μας πολύ ακόμα, θέλουμε να φύγει και να πάει στην οικογένειά του.
Οτιδήποτε και να θέλετε να κάνετε, ο Σκρατς θα σας ακολουθήσει, και θα το κάνει με αγνή και απλή σκυλίσια χαρά. Είναι ένα αγνό, χαρούμενο, καλό σκυλί.
Το κεφάλι του χωράει μέσα σε μιάμιση χούφτα παιδική, το σώμα του είναι νευρώδες και τσαχπίνικο, το τρίχωμά του βελούδινο και η καρδιά του επίσης.
Είναι ένα σκυλάκι με το οποίο έχουμε γελάσει πολύ, σε διάφορες φάσεις, γιατί η χαρά του αυτή σε συνδυασμό με το γουρλωτο του μάτι και την τσαχπινιά του σε κάνουν να θέλεις να γελάσεις. Είναι λίγο σαν καρτούν.
Αλλα είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ τρυφερό και καλόβολο πλάσμα, που θέλει και έχει όλα τα εφόδια είναι επικοινωνιακός, συνεργάσιμος και πάνω από όλα πιστός σύντροφος και φίλος.
Ο Σκρατς αγαπάει, εμπιστεύεται και πιστεύει τους πάντες και τα πάντα. Στο λιλιπούτειο σώμα του κρύβεται μια μεγάλη καρδιά, και θα είναι πολύ ευτυχισμένος αν την καρδιά του αυτή την τεράστια, την αφιερώσει μια μέρα στην δική του οικογένεια.
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής.
Η Λίτσα είναι μια κυνηγοσκυλίτσα κλασική Ελληνική, με τα μακριά αστεία αυτιά, την λεπτή μούρη και αυτόν τον μαύρο καφέ συνδυασμό στην γούνα της, χαρακτηριστικό των κυνηγόσκυλων της Ελλάδας.
Με σκυλιά σαν την Λίτσα πήγαιναν για κυνηγοί οι παππούδες μας, και ακόμα πάνε. Γενιές και γενιές τέτοιων σκύλων έχουν ζήσει εδώ, έχουν δουλέψει, έχουν ζήσει δεμένα σε βαρέλια και παραπηγματα. Και ακόμα έτσι ζουν τα περισσότερα από αυτά τα σκυλιά.
Μια τέτοια ζωή ίσως θα περίμενε και το Λιτσάκι. Θα μεγάλωνε έτσι, θα δούλευε, θα γερνούσε, και ίσως κάποια να στιγμή να ερχόταν στα χέρια μας γριά πια, άρρωστη, και φοβισμένη. Τ
ο πόσο τυχερή είναι δεν το ξέρει, που ξέφυγε από μια τέτοια ζωή, και ήρθε σε εμάς μόλις πέντε μηνών, φρέσκια, χαρούμενη, και όσο τρελή πρέπει να είναι για την ηλικία της, όσο ανέμελη πρέπει. Είναι ένα κουτάβι αγαπησιάρικο και χαριτωμένο, δεν εχει καμμια έγνοια, κανένα δισταγμό, κανένα αποτύπωμα από την ζωή για την οποία προοριζόταν.
Αν σας αρέσουν τα αυτιά, αλλά σας αρέσουν και τα μουστάκια, και έχετε φανταστεί το ιδανικό σκυλί να έχει ένα συνδυασμό και των δύο αλλά νομίζετε πως δεν υπάρχει, ε υπάρχει.
Η Μονίκ (γαλλιστι Monique) δεν είναι Γαλλίδα, αλλά Σπαρτιάτισσα, και ό,τι και να της συνέβη στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης δεν πέρασε από πάνω της καθόλου, δεν την άγγιξε, δεν την βρώμισε.
Είναι μια σκυλίτσα νεότατη και απίστευτα γλυκιά, που την χαϊδεύεις και σε κοιταει στα μάτια ενώ τα άτσαλα μουστάκια και τα φρύδια της λαμπυρίζουν διαφορετικά, ανάλογα με το φως.
Έχει μια φρεσκάδα δική της, είναι καλό, γλυκό σκυλάκι, χαρούμενο και τρυφερό. Είναι το σκυλάκι που θέλεις να είναι δίπλα σου, που θέλεις να του ανακατεύεις τα μουστάκια και να του λες συνέχεια "τι όμορφη που είσαι Μονίκ. Και τι καλή. Και πόσο σε αγαπάω"
Γύρω στον Φεβρουάριο είχε έρθει σε μας μια μικροσκοπική σκυλίτσα, η Νταίζη, μαζί με τα τρία μωρά της, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη.
Και τα τρία ήταν σαν ψεύτικα, πραγματικά σαν ψεύτικα, και μεγαλώνοντας συνέχισαν να μοιάζουν ψεύτικα, και πάνω στην ηλικία που άρχισαν να μοιάζουν με σκυλάκια και όχι με κούκλες, τα δύο από αυτά υιοθετήθηκαν.
Έμεινε πίσω ο ένας από τους τρεις, Ντιούη (και η μαμά). Από τους τρεις ήταν πάντα αυτός που έμοιαζε πιο πολύ με παπάκι, με την μύτη του λίγο πιο ανασηκωμένη να σχηματίζει μια ανάποδη καμπύλη ανάμεσα στην άκρη της μουσούδας και το μέτωπο.
Και από τους τρεις, ήταν αυτός που πάντα κοιτούσε τον φακό, από μωρό. Κοιτούσε με προσήλωση, λες και ήξερε πως αυτό έπρεπε να κάνει.
Ο Ντιούη σήμερα είναι ένα γλυκύτατο κουτάβι, που τρέχει να σε προϋπαντήσει με το που εμφανίζεσαι στο καταφύγιο, που χαίρεται και που παίζει και που όταν κρατάς λιχουδιά, κάθεται σούζα, σαν καλό παιδί, και κοιτάει, με αυτό το βλέμμα που κοίταγε πάντα, του καλού παιδιού.
Είναι τόσο φρέσκος και τόσο δροσερός, που δεν ταιριάζει στο καταφύγιο, και θα θέλαμε πολύ να πάει και αυτός στο σπίτι του. Το παπάκι μας ψάχνει σπίτι