Happy endings

Η Μάρθα χαίρεται κυρίως προς το πάτωμα, με το κέντρο βάρους της να είναι χαμηλό.

Οπότε χοροπηδάει προς τα κάτω, όχι προς τα πάνω, και στην πολύ μεγάλη χαρά πάει τόσο προς τα κάτω που πιάνει πάτωμα και εκεί συνήθως ξαπλώνει και γυρνάει ανάποδα.

Η βασική της κίνηση ματ είναι: ελαφρό τίναγμα κεφαλιού, οριζόντιο πηδηχτό ταπ ταπ των δύο μπροστινών ποδιών, και πέσιμο ανάσκελα. Εφαρμόζει την κίνηση με ανθρώπους, σκύλους, γάτες, όταν χτενίζεται, όταν χαίρεται και ακόμα και όταν τρώει.

Άλλες (βαρετές) πληροφορίες για αυτήν είναι οι εξής: είναι τέλεια στο λουρί, πηγαίνει βόλτα, είναι πάρα πολύ καθαρή, τα πάει τέλεια με σκύλους και με γάτες και θα γίνει το τέλειο κατοικίδιο.

Θα την βγάζετε βόλτα και θα γίνετε διάσημοι στην γειτονιά για όλους τους λόγους που βλέπετε στο βίντεο (πιο κάτω) και για διάφορους άλλους που φαντάζεστε.

Για τσοπάνα είναι πολύ κοντή.

Ήρθε μαζί μας μετά την 8η δράση στειρώσεων από ένα χωριό της Πρέβεζας όπου αφού της είχαν εξαφανίσει τα μωρά της τα οποία έψαχνε σαν τρελή, μας είπαν να τη πάρουμε από εκεί και να μην την γυρίσουμε. Αυτό κάναμε.

Μπήκε μόνη της στο αμάξι, έμεινε στο κρέιτ της ακούνητη και αμίλητη για ώρες χωρίς ούτε να διανοηθεί να λερώσει, και όταν αποφασίσαμε να την βγάλουμε από εκεί και να την πάμε μια βόλτα, είδαμε μπροστά μας να εκτυλίσσεται αυτό το θαύμα που είναι ο χαρακτήρας της Μάρθας. 

Βγήκε και άρχισε να χοροπηδάει και να πέφτει ανάσκελα και να δείχνει την κοιλιά της και την χορτάσαμε φιλιά στην μούρη και στα μάγουλα τα τσοπανοστρουμπουλά.

Η Μάρθα είναι ουσιαστικά ένα παιδί αγαθό και αγνό και αθώο

Βλέποντας την να παίζει με τα άλλα σκυλιά, ειδικά τα κουτάβια, φανταζόμαστε πόσο τέλεια μάνα θα είχε γίνει, αλλά δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε πολύ, γιατί δεν υπάρχει τίποτα απολύτως όσον αφορά την Μάρθα που να μας προξενεί την παραμικρή λύπηση.  Μας έχει πάρει τα μυαλά, και εμείς έχουμε δει και γνωρίσει χιλιάδες σκυλιά. Λίγα είναι σαν αυτήν.

Θα γίνει εξαιρετικό κατοικίδιο, και για αυτό είμαστε σίγουροι. 

ΒΙΝΤΕΟ (δείτε την αν δεν μας πιστεύετε)

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας Γερμανικός Ποιμενικός (ή κάτι τέτοιο) και ερωτεύτηκε σφόδρα ένα Κοκόνι (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων). Ο έρωτας τους ήταν καταδικασμένος, αλλά πριν τους χωρίσει η άδικη κοινωνία, πρόλαβαν να φέρουν τον καρπό του έρωτά τους στον κόσμο αυτό.

Τον Άλφι.

Αφού σας περιγράψαμε τον Άλφι εμφανισιακά, τώρα να σας πούμε και για τον χαρακτήρα του. Στις περισσότερες φωτογραφίες του θέλουμε να κολλήσουμε επάνω την ατάκα "They're coming" και δίπλα να βάλουν με ένα emoji εξωγήινο, και να τις κάνουμε αφίσες για ταινία επιστημονικής φαντασίας - καρτούν.

Έχει ένα βλέμμα γουρλωτό, καθώς κοιτάει γύρω γύρω, βλέποντας κάτι που δεν έχει ξαναδεί και του μοιάζει εξωγήινο, και κάνει τα μάτια του τεράστια (τόσο τεράστια που μοιάζουν δυσανάλογα με το σώμα που έχει κληρονομήσει από τον μπαμπά του το κοκόνι).

Ο Άλφι είχε στην αρχή αυτό το βλέμμα συχνά, γιατί υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν είχε ξαναδεί. Σιγά σιγά άρχισε να μαθαίνει τον κόσμο, και σιγά σιγά άσρχισε να ανοίγεται. ήδη από τις αρχές, όταν ένιωθε άνετα και χαλαρά, έβγαινε από μέσα του μια τσαχπινιά πολύ χαριτωμένη και πολύ αστεία, και έκανε κάτι νάζια δικά του με μια χαρά παιδική αλλά και λίγο ντροπαλή.

Η εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους τον έκανε να ανπιχτεί γρήγορα, και να εμπιστευτεί τους ανθρώπους πως ό,τι θέλπυν να του μάθουν, είναι για καλό του. Ήθελε να ανήκει, και αυτό φανόταν στις μικροκινήσεις του, στην τσαχπινιά του και στο σώμα του.

Τώρα πλέον είναι χαρούμενος, και είναι και πάρα πολύ αστείος μέσα σε αυτή την χαρά την δική. Τρέχει και πετάει, με τα κοντά του πόδια να είναι πάνω από το έδαφος, παίζει με τις φίλες του σαν τρελός, λες και είναι κουτάβι, και έρχεται και πέφετι στην αγκαλιά σου για χάδια. Είναι καταπληκτικός.

Πολύ χαριτωμένος και πολύ γλυκός. 

Το καλύτερο παιδί του κόσμου λέγεται Ρένος.

Κάθεται σαν κύριος στον γιατρό γιατί έχει τρόπους, και ας μην του έμαθε κάνεις ποτέ τίποτα (ή ίσως ακριβώς για αυτό) και παίζει σαν κουτάβι αγαθό και χαρούμενο. Επίσης ξαπλώνει κάτω και του χαϊδεύεις την κοιλιά του την κουταβίασια και αυτός χαίρεται που είσαι εκεί και που τον αγαπάς και τον φροντίζεις.

Στην δράση στειρώσεων τον Απρίλιο του 22 για τους δήμους Ζηρού, Πρέβεζας και Πάργας ήρθε για στείρωση και όταν πήγαμε να τον επανεντάξουμε έτρεχε από πίσω μας λες και ήταν δικό μας σκυλί και δεν καταλάβαινε γιατί φεύγουμε χωρίς αυτόν.

Η επανένταξη πάντα μας κάνει την καρδιά χίλια κομμάτια, και ειδικά για κάποια σκυλιά είναι απλώς αδύνατη. Τον ξαναβάλαμε στο αμάξι και τον πήραμε μαζί μας. Ένα μωρό μόλις οχτώ μηνών ήταν, και ένα μωρό που αγαπάει και εμπιστεύεται τόσο τους ανθρώπους δεν μπορεί να μείνει στον δρόμο. 

Έχει όλα τα προσόντα για να γίνει το τέλειο σκυλί. Το σκυλί που θα περπαταέι δίπλα σου στο λουρί λες και μόνο εσύ και αυτός υπάρχετε στον κόσμο, το σκυλί που θα το παίρνεις μαζί σου για καφέ και θα κάθεται στο πλάι σου σαν κύριος, ήσυχος και αμίλητος, το σκυλί που δεν θα βγάζει κιχ στον γιατρό, στο αμάξι, σε επισκέψεις. 

Ακόμα και όταν η ομάδα του στο καταφύγιο προαυλίζεται, και είκοσι περίπου σκυλιά τρέχουν πάνω κάτω ή πηδάνε πάνω σου για χάδια, ο Ρένος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ σκύλος που έρχεται και κάθεται δίπλα σου, σαν καλό παιδί, λες και αυτό ξέρει ότι πρέπει να κάνει. 

Είτε φωτογραφίζεις, είτε ασχολείσαι με άλλα σκυλιά, είτε απλά κάθεσαι και πίνεις καφέ και κοιτάς την θέα, ο Ρένος κάθεται εκει μαζί σου, γιατί είναι ο σκύλος πους στο μυαλό του υπάρχει έμφυτο ένα πράγμα, πως οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπός μου, εγώ θα τον συντροφεύω, γιατί αυτό πρέπει να κάνω. 

Είναι ακόμα μικρός, και όσο τέλειος και να είναι, κάποιες φορές αναγκαστικά θα χαζοκουταβίζει, θα περπαταέι άτσαλα στο λουρί αν είναι ενθουσιασμένος, και θα χάνεται σε διάφορα πράγματα που του αποσπούν την προσοχή. Αφού εκτονωθεί σωστά και καλά μετά θα κάθεται ήρεμος και ευτυχισμένος δίπλα σας. 

Θα γίνει ένας υπέροχος ενήλικος σκύλος όταν ωριμάσει, προς το παρόν είναι υπέροχος έφηβος. 

Την καλή μας την γνωρίσαμε στην Ήπειρο, στην 8η δραση στειρώσεων.

Ήρθε για στείρωση από τον δρόμο όπου ζούσε. Ένα σκυλάκι μια σταλιά, από αυτά που θέλεις να τα πάρεις αγκαλιά και να τα αφήσεις να ζήσουν εκεί για πάντα.

Μέρες έμεινε μέσα στο κρειτ και δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν μιλούσε, δεν ενοχλούσε, δεν δήλωσε την παρουσία της με τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε με αυτά τα τεράστια, υγρά ματιά της.

Ανοίγαμε την πόρτα για να καθαρίσουμε το κρειτ, και πήγαινε στην άλλη άκρη, να μην μας ενοχλήσει καθόλου, λες και ήθελε να εξαφανιστεί. Ακόμα και όταν της βάζαμε φαγητό, έτρωγε αργά και σχεδόν κρυφά, σαν να μην ήθελε να κάνει θόρυβο.

Την πονέσαμε πολύ.

Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα, και από την πρώτη σχεδόν μέρα άρχισε να ανοίγεται.

Πλησιάζει δειλά δειλά, και σχεδόν σκυφτα, λες και το χέρι που την πλησιάζει φοβάται ότι θα της κάνει κακό, αλλά ταυτόχρονα θέλει να πιστέψει ότι θα της προσφέρει λίγη αγάπη.

Η Ελεονώρα δεν είναι φοβικη, είναι απλά φοβισμένη. Όσο ανοίγεται, τόσο φαίνεται η γλυκύτητά της και η καλοσύνη της.

Είναι εμβολαισμένη, στειρωμένη και υγιής.

Το νούμερο 2 από την δράση στειρώσεων στην Φιλιππιάδα, η Λόλι Ποπ. Το δεύτερο σκυλί που καταγράψαμε, όταν ήρθε σε ένα κρέιτ μαζί με άλλο ένα "κουτάβι", την Γουίτνεϊ. Κουτάβια τις είχαμε γράψει και τις δύο γιατί ήταν μια σταλιά, αλλά τελικά ήταν δύο ενήλικα σκυλάκια περίπου ενός έτους. Τις βγάζαμε από το κρέιτ καμμια φορά και πήγαιναν πέρα δώθε χορεύοντας από την χαρά τους σαν ξεχαρβαλωμένες. Η Λόλι Ποπ ήρθε χαρούμενη, παρέμεινε χαρούμενη στο καταφύγιο, και από εκεί πήρε την χαρά της και την πήγε στο παντοτινό της σπίτι. Σήμερα την λένε Χλόη. Η Χλόη μέχρι τον Απρίλιο κυκλοφορούσε στον δρόμο αδέσποτη. Απίστευτα σκυλιά σαν αυτήν κυκλοφορούν αδέσποτα στους δρόμους, και είναι αδιανόητο πραγματικά.

*** Η Γουίτνεϊ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.

_________________

Την πρώτη πρώτη μέρα στην δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, ήρθαν μαζί σε ένα κρειτ τα πρώτα σκυλιά. Το νούμερο ένα και το νούμερο δύο. Νούμερο δύο ήταν η Λόλι Ποπ, νούμερο ένα αυτή. Η Γουίτνεϊ.

Μας έκαναν ποδαρικό λοιπόν, και από την πρώτη μέρα χόρευαν μέσα στο κρειτ και λικνίζονταν, και αφού φυσικά αποφασίσαμε να τις κρατήσουμε, έμειναν μαζί μας μια εβδομάδα, οπότε αρχίσαμε και να τις βγάζουμε από το κρειτ.

Και έβγαιναν και λικνίζονταν και χόρευαν πέρα δώθε, και έκαναν κάτι χαρές που όσοι κούραση και να είχαμε την ξεχνούσαμε.

Όταν πρωτοείδαμε την Γουίτνεϊ, την γράψαμε "κουτάβι μαύρο". Μέσα στον πανικό και βλέποντας το μέγεθος, θεωρήσαμε ότι τόση χαρά σε συνδυασμό με ένα τόσο μικρό σώμα, μόνο κουτάβι μπορούσε να είναι. Ε δεν ήταν.

Η ήταν ήδη ενάμιση έτους. Ολόκληρο σκυλάκι. Μας έκανε όλη την εβδομάδα της δράσης πιο ευχάριστη και πιο εύκολη, μόνο με την χαρά της, και αυτή την δροσιά και την φρεσκάδα την έφερε και στο καταφύγιο.

Το σκυλάκι είναι ένα καταπληκτικό, χαρούμενο, τρυφερό και αθώο πλάσμα. Ό,τι προβλήματα έχεις τα ξεχνάς και χάνεσαι μαζί της σε ένα χορό παιδικό, ευχαριστώντας το σύμπαν που σε έφερε να ζεις και που σε έκανε να την γνωρίσεις.

Είναι εμβολιασμενη στειρωμένη και υγιής και έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.