Όλα τα στερεότυπα για τους σκύλους, όλα τα λάθη που κάνουμε, όλη η κακιά μας και όλη η ανηθικότητά μας απέναντι τους θα μπορούσε να συνοψιστεί στην δική της και μόνο ιστορία.
Στην δράση στειρώσεων που κάναμε τον Απρίλιο του 23 για τους δήμους Ζηρού, Πρέβεζας και Πάργας, φτάσαμε σε ένα χωριό όπου ζούσε αυτή. Με κολάρο στον λαιμό, αλλά χωρίς να ανήκει σε κανένα. Αδέσποτη.
Είχε γεννήσει πρόσφατα, και τα μωρά της είχαν "εξαφανιστεί". Τα έψαχνε παντού. Γυρνούσε γύρω γύρω μυρίζοντας, ψάχνοντας, σε απόγνωση.
Μας ενημέρωσαν επίσης ότι είναι "επιθετική", να μην την πλησιάσουμε, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να την πλησιάσουμε, να την πιάσουμε, να την στειρώσουμε και να την αφήσουμε "αλλού", γιατί εκεί ήταν ανεπιθύμητη και επικίνδυνη.
Τελικά μπήκε μόνη της στο αμάξι, τελικά έμεινε στο κρειτ ακίνητη και αμίλητη, και τελικά αποφασίσαμε την δεύτερη μέρα να την βγάλουμε μια βόλτα γιατί στο κρειτ της δεν είχε λερώσει.
Και βγήκε και άρχισε να χοροπηδάει και να πέφτει ανάσκελα και να δείχνει την κοιλιά της και την χορτάσαμε φιλιά στην μούρη και στα μάγουλα τα τσοπανοστρουμπουλά, και είναι ουσιαστικά ένα παιδί αγαθό και αγνό και αθώο, και ακόμα την φιλάμε κάθε μέρα, γιατί ήρθε μαζί μας στην Αθήνα. Η Μάρθα είναι σχεδόν έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Ό,τι κακό της έκαναν οι άνθρωποι το έχει ήδη ξεχάσει. Ουσιαστικά δεν το κατάλαβε ποτέ. Το κακό που της συνέβη δεν το έχει συνδυάσει με εμάς, και αυτή είναι η μαγεία των σκύλων.
