Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
***Ο Φέλιξ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_____________________
Ευχαριστιέσαι να χαϊδεύεις. Χώνεις το χέρι σου μέσα στην γούνα του την απαλή, την τρυφερή την αφράτη, και εύχεσαι να είχες δέκα χέρια να χαϊδεύεις.
Είναι τόσο μαλακό το τρίχωμα που αυθόρμητα πλησιάζεις το κεφάλι και ασυνείδητα πας να βάλεις όλο σου το πρόσωπο μέσα εκεί. Στις τρίχες τις απαλές τις κουταβίσιες.
Ο Φέλιξ είναι ένα τρυφερό, χαρούμενο πλάσμα, που χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα της ζωής και μαζί του χαίρονται και οι μπούκλες του.
Τον γνωρίσαμε στην 8η δραση στειρώσεων και κάθε μέρα κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να τον βγάλουμε από το κρειτ, να κάτσουμε πέντε λεπτά μαζί του, και να χαϊδέψουμε. Είναι ένα κουτάβι αγνό, αγαθό και καλό, που γελάει όλο του ότι πρόσωπο με το που σε βλέπει, και μαζί του γελάει ο κόσμος όλος.
Ό,τι προβλήματα και να έχεις, όσες έννοιες και σκοτούρες, μαζί του τα ξεχνάς όλα.
Στην 8η δράση στειρώσεων στην Φιλιππιάδα τον Απρίλιο είχαν έρθει την πρώτη πρώτη ημέρα δύο μικρά, κοντά σκυλάκια μέσα στο ίδιο κρέιτ. Το ένα ήταν η Μπατίντα και το άλλο ήταν αυτός, ο Καλούα. Στειρώθηκαν μεν, αλλά δεν επανατοποθετηθηκαν. Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, γιατί καταλαβαίνετε. Δεν μπορούσε αυτό το σκυλί να γυρίσει στον δρόμο. Έπρεπε να γυρίσει μαζί μας στην Αθήνα και από εκεί (αφού τον ευχαριστηθούμε εμείς!) να βρει το παντοτινό του σπίτι και να ζήσει αυτός καλά και ακόμα καλύτερα και να πηγαίνει βόλτες με το αμάξι και να απολαμβάνει τις παραλίες και τις διακοπές και αργότερα άλλες γιορτές και αργίες και Χριστούγεννα και του χρόνου πάλι παραλίες κτλ κλτ κτλ. Και έτσι έγινε.
Μέσα στο βλέμμα του είδαμε όλη την γλυκύτητα των γηρατειών.
Είδαμε πόσο ευαίσθητα, πόσο ευάλωτα και πόσο απίστευτα γλυκά είναι τα ηλικιωμένα ζώα.
Η μάσκα στο πρόσωπό του τον κάνει να μοιάζει ακόμα πιο θλιμμένος, και μας θυμίζει πρωταγωνιστή της commedia dell'arte, οπότε τον βγάλαμε Πιερό.
Ο Πιερό είναι ένα σκυλί που απλά υπάρχει στον χώρο, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν απαιτεί τίποτα. Απλά δέχεται ό,τι έχεις να του προσφέρεις, και η παρουσία του είναι τόσο διακριτική που είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Ελάχιστες ανάγκες έχει. Μια γωνιά θέλει όπου να νιώθει ασφαλής, καλό φαγητό και λίγη ανθρώπινη συντροφιά, την οποία ποτέ δεν την απαιτεί, αλλά την δέχεται όταν του προσφέρεται.
Για όλα τα παραπάνω, τον αγαπήσαμε με τον που τον είδαμε στην 8η δράση στείρωσης, και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε να γυρίσει στον δρόμο.
Ίσως υπάρχει ένα σπίτι για αυτόν εκεί έξω, ίσως όχι. Το βέβαιο είναι ότι θα περάσει τα τελευταία του χρόνια με σεβασμό, αξιοπρέπεια και όση αγάπη μπορούμε να του δώσουμε.
Σε κοιτάει στα μάτια και τρέχει πάνω σου και είναι σαν να σου λέει "σε παρακαλώ σε παρακαλώ άσε με να σε αγαπήσω, σε αγαπώ, σε αγαπώ, άσε με να στο δείξω".
Ήρθε για στείρωση όταν βρισκόμασταν στην 8η δράση μας, στην Φιλιππιάδα, και χόρευε μέσα στο κρειτ κάθε φορά που μας έβλεπε, και χαιρόταν και χόρευε κι άλλο.
Την βγάζαμε και τρελαινοταν στην χαρά και στα χάδια.
Τέτοιο σκυλάκι δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε να γυρίσει στον δρόμο. Είναι ένα νεαρό, γλυκύτατο πλάσμα σαν τα κρύα τα νερά.
Εμμ..δεν ξέρουμε πως να τον περιγράψουμε. Καταρχάς το σκυλί πρέπει να είναι περίπου τρία τέσσερα κιλά, και στις φωτογραφίες μοιάζει δέκα κιλά και.
Ίσως λόγω της φάτσας.
Έχει αυτά τα μουστάκια και τα φρύδια του γκριφον, που είναι συνηθισμένα σε πιο μεγάλα σκυλιά ίσως.
Επίσης έχει δύο αυτιά αστεία, μικρά μεν, αλλά υπαρκτά. Όταν δεν είναι σίγουρος για κάτι, τα κάνει πίσω πίσω πισω, τόσο πίσω που εξαφανιζονται, και έτσι μοιάζει με κουκουβάγια.
Το άλλο ατού του, που ενισχύει ακόμα περισσότερο την εικόνα κουκουβάγια είναι φυσικά τα μάτια. Να μην τα περιγράψουμε, τα βλέπετε..
Ο Μέρφι βρέθηκε στον δρόμο. Παρατημένος. Αλήθεια. Είναι γλυκός και τρυφερός. Κάποιες φορές νομίζαμε στην αρχή ότι φοβάται λίγο, αλλά τελικά καταλάβαμε ότι όχι, δεν φοβάται τίποτα. Απλά έχει καταλάβει ότι με να το παίζει φοβισμένος κερδίζει αυτό που θέλει, αγκαλιές, προσοχή και γλυκόλογα.
Είναι αστείος.
Επίσης είναι πού τρυφερός, και του αρέσει να κάθεται στην αγκαλιά. Είτε τον κρατάτε στα χέρια, είτε κάθεται πάνω σας, το κάνει σαν επαγγελματίας, με το ύφος "κοιτάξτε να σας δείξω πώς είναι το σωστό το "lap dog"
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι. Ένα σπίτι όπου πάρα το μέγεθος του, θα του συμπεριφέρονται σαν να είναι σκύλος, όχι μπιμπελό.
Ακόμα και όταν ήταν στον δρόμο, άρρωστη και αδύνατη, ήταν αδύνατον να κρυφτεί η ομορφιά της.
Κάτω από τις πληγές, την πείνα και την εξαθλίωση, υπήρχε ένα σκυλί πανέμορφο ακόμα και τότε. Η Ρόζα βρέθηκε στον δρόμο σε άσχημη κατάσταση. Ήταν τόσο καταβεβλημένη που τον πρώτο καιρό κοιμόταν συνεχώς.
Ολοκλήρωσε την θεραπεία της και σιγά σιγά άρχισε να αναρρώνει, και να ομορφαίνει κι άλλο.
Σήμερα τριγυρνάει στο καταφύγιο με τα υπέροχα αυτιά της να πηγαίνουν πέρα δώθε, το τρίχωμα της το στιλπνο και τα μάτια της τα τεράστια, και είναι ένα σκυλί όνειρο.
Είναι πολύ κοινωνική, πολύ τρυφερή και πολύ ανθρωποκεντρική. Έχει φιλοξενηθεί σε σπίτι, και ήταν καταπληκτικη.
Μπορεί να ζήσει με γάτες, αλλά θέλει λίγη προσοχή με άλλα σκυλιά.
Είναι αρκετά κυριαρχικη, και παρόλο που και στην φιλοξενία της συζουσε με άλλο σκυλί, και στο καταφύγιο συνυπάρχει μια χαρά με τα υπόλοιπα ζώα, όταν της δίνεται η ευκαιρία θα προτιμήσει να επιβληθεί, πάρα να κάνει πίσω.