Η Ατζελίνα γεννήθηκε στον δρόμο, όπως τόσα και τόσα κουτάβια που γεννιούνται στην χώρα μας χωρίς μέλλον, και χωρίς καμμία ελπίδα.
Ήρθε σε εμάς με τα αδέρφια της, και στην αρχή όλα τα κουτάβια ήταν πολύ φοβισμένα, δεν πλησίαζαν ανθρώπους και γαύγιζαν συνεχώς.
Την ημέρα που έφτασε στο καταφύγιο, βρώμικη και φοβισμένη, πήγαμε να την βγάλουμε από το κρέιτ του βαν και απειλούσε πως θα μας δαγκώσε, και αυτή και τα αδέρφια της. Όχι μόνο δεν δάγκωσε, αλλά την βγάλαμε, την κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο, και την κρατήσαμε στην αγκαλιά μας με μια πετσέτα για αρκετή ώρα.
Και η Ατζελίνα και τα υπόλοιπα μωρά χαλάρωσαν αρκετά, και μετά άρχισε η προσπάθεια κοινωνικοποίησής τους στο καταφύγιο.
Από τα τέσσερα κουτάβια κουτάβια, η Ατζελίνα ήταν παντα αυτή με τον πιο έντονο χαρακτήρα. Ήθελες δεν ήθελες την παρατηρούσες γιατί ήταν πάντα εκεί, πάντα συμμετείχε, πάντα είχε ενδιαφέρον για το τί γινόταν.
Λάτρευε τα παιχνίδια. Όσο και να φοβόταν στην αρχή, με το που βγάζαμε το παιχνίδι και το κουνούσαμε μπροστά στα κουτάβια, αυτή ερχόταν αμέσως με ενδιαφέρον. Πολύ γρήγορα άρχισε να το πιάνει με το στόμα της, να κάνει τραβήγματα, και να παίζει με πολύ ενθουσιαμό.
Η Ατζελίνα εάν είχε ξεκινήσει διαφορετικά την ζωή της θα ήταν ένα κουτάβι άπιαστο σε όλα. Είναι πανέξυπνη, έχει τεμπεραμέντο και έχει όρεξη να μάθει, να κάνει πράγματα, να ζήσει, να χαρεί.
Πλέον είναι καταχαρούμενη και κοινωνικότατη, λατρεύει την βόλτα, είναι κοινωνική με ανθρώπους και με άλλους σκύλους, και το πιο ωράιο πράγμα επάνω της είναι αυτά τα μπεχ φρύδια πάνω από τα μάτια της, που της δίνουν μια έκφραση συνοφρυωμένη, λες και κάποιος της πήρε το μπαλάκι της και δεν της το δίνει πίσω, ή λες και ένα άλλο παιδάκι τρώει παγωτό μπροστά της και αυτηνής η μαμά της δεν της παίρνει παγωτό.
