Όταν πρωτήρθε μαζί με τον αδερφό του, έμοιαζαν και οι δύο γέροι.
Η ψώρα και η πείνα είχαν κάνει δύο κουτάβια που θα έπρεπε να είναι σαν μπουμπούκια, να φαίνονται γέρικα σκυλιά, και στην εμφάνιση, και στην συμπεριφορά, λες και είχαν κουραστεί από την ζωή.
Υποσχεθήκαμε να τους δώσουμε πίσω την χαμένη τους παιδική ηλικία. Όσο μεγάλωναν και αναρρωναν, τόσο νεότεροι θα έμοιαζαν, οπότε τους ονομάσαμε Μπένζαμιν και Μπάτον. Και πράγματι έτσι έγινε.
Ο Μπένζαμιν άρχισε και πάλι να κοιτάζει κουτάβι. Βγήκε επιτέλους από το κλουβί του κτηνιατρείου και άρχισε να μαθαίνει να παίζει με παιχνίδια, να χαίρεται και να απολαμβάνει ό,τι πρέπει ένα κουτάβι να απολαύσει.
Όλο και μεγαλώνει, και κάθε φορά του γράφουμε και άλλη αγγελία, και άλλη, και πάλι άλλη. Έτσι έχει πάει εδώ και μήνες.
Ξεκίνησε κουτάβι, συνέχισε ως μεγαλύτερο κουτάβι, και ακόμα μεγαλύτερο.
Είναι ένα εντυπωσιακό σκυλί, με μια καταπληκτική φουντωτη ουρά και αυτό το τρίχωμα που είναι φτιαγμένο για να χώνεις το χέρι σου μέσα στην γούνα και να χαϊδεύεις.
Είναι πολύ κοινωνικός με άλλα σκυλιά, και χρειάζεται λίγο χρόνο για να εμπιστευτεί νέους ανθρώπους. Δεν θα σας αποφύγει όταν σας δει, θα χαρεί και θα παίζει δίπλα σας, αλλά θα σας πλησιάσει σόγια σιγά και μετά από ώρα.
Είναι πολύ γλυκό και πολύ καλό σκυλί, και παρόλο που έχει μεγαλώσει, όταν τον παρατηρείς αχνοφαίνονται ακόμα εκείνα τα μάγουλα που είχε όταν ήταν μωρό, που ήθελες να τα ζουμπάς συνέχεια.
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι
