Όταν πρωτήρθε μαζί με τον αδερφό του, έμοιαζαν και οι δύο γέροι.
Η ψώρα και η πείνα είχαν κάνει δύο κουτάβια που θα έπρεπε να είναι σαν μπουμπούκια, να φαίνονται γέρικα σκυλιά, και στην εμφάνιση, και στην συμπεριφορά, λες και είχαν κουραστεί από την ζωή.
Υποσχεθήκαμε να τους δώσουμε πίσω την χαμένη τους παιδική ηλικία. Όσο μεγάλωναν και αναρρωναν, τόσο νεότεροι θα έμοιαζαν, οπότε τους ονομάσαμε Μπένζαμιν και Μπάτον. Και πράγματι έτσι έγινε.
Ο Μπένζαμιν άρχισε και πάλι να κοιτάζει κουτάβι. Βγήκε επιτέλους από το κλουβί του κτηνιατρείου και άρχισε να μαθαίνει να παίζει με παιχνίδια, να χαίρεται και να απολαμβάνει ό,τι πρέπει ένα κουτάβι να απολαύσει.
Έχει δύο υπέροχα αυτιά που δεν είναι ούτε πάνω ούτε κάτω, είναι ευθεία στο πλάι, οριζόντια! Και έχει και δύο μάγουλα που είναι λες και έχει καταπιεί μια σφίγγα που τον τσίμπησε, δύο μάγουλα που θες να τα ζουμπήξεις και να τα φας!
Είναι γλυκύτατο κουτάβι, και μαθαίνει τον κόσμο σιγά σιγά με μια φρεσκάδα και μια τρυφερή διστακτικότητα, που τον κάνει αξιολάτρευτο.
