Ο Ντάστιν είχε από τότε που ήταν μωρό, τα πιο τεράστια και τα πιο εκφραστικά ματιά.
Ακόμα και όταν ανάρρωνε στο κλουβί του κτηνιατρείου, τον παίρναμε αγκαλιά και με τα τεράστια ολοστρογγυλα ματιά του κοιτούσε λες και μέσα τους θα μπορούσε να χωρέσει όλο τον κόσμο, και λες και άλλα μάτια δεν υπήρχαν για να δουν τον κόσμο έτσι κι αλλιώς.
Αυτός ήταν υπεύθυνος για να δει από όλη την ανθρωπότητα. Και γενικά, είναι η αλήθεια, αγκαλιά τον χουμε πάρει πολύ και συνεχίζουμε να τον παίρνουμε, καταρχάς γιατί κάθεται, και κατά δεύτερον γιατί κυρίως στην αγκαλιά τα μάτια του γουρλωνουν τόσο. Τον λατρεύουμε. Είναι ιδιαίτερο, και θα πρέπει να τον γνωρίσετε για να το καταλάβετε.
Έχει κάτι αυτό το κουτάβι που τον κάνει να φαίνεται ότι είναι από τις προσωπικότητες που ξεχειλίζουν από το σώμα και το τρίχωμα και απλώνονται στον γύρω χώρο.
Αφού ανάρρωσε και έκανε όλα του τα εμβόλια, αρχίσαμε να τον πηγαίνουμε βόλτα στο κτήμα γύρω από το καταφύγιο, και τώρα πια πάει και την παραλία και ο αέρας φυσάει τα φρέσκα του μαλλιά, τα μωρουδιακά.
Έχει αρχίσει να κάνει και τσίσα και κακά στην βόλτα - τεράστια πρόοδος για κουτάβι να ξέρετε, και χαίρεται και εξερευνά τον κόσμο, και είναι καταχαρούμενος.
Στον Ντάστιν έχουμε αδυναμία τρελή. Έτσι, γιατί του αξίζει. Είναι ένα μωρό που είναι και τρυφερό, και χαρούμενο, και σε εμπιστεύεται και σε ακολουθεί, και είναι έτοιμος να μάθει, να γνωρίσει, να μυρίζει και να ζήσει.
