Ο Ντάστιν είχε από τότε που ήταν μωρό, τα πιο τεράστια και τα πιο εκφραστικά ματιά.
Ακόμα και όταν ανάρρωνε στο κλουβί του κτηνιατρείου, τον παίρναμε αγκαλιά και με τα τεράστια ολοστρογγυλα ματιά του κοιτούσε λες και μέσα τους θα μπορούσε να χωρέσει όλο τον κόσμο, και λες και άλλα μάτια δεν υπήρχαν για να δουν τον κόσμο έτσι κι αλλιώς.
Αυτός ήταν υπεύθυνος για να δει από όλη την ανθρωπότητα. Και γενικά, είναι η αλήθεια, αγκαλιά τον χουμε πάρει πολύ και συνεχίζουμε να τον παίρνουμε, καταρχάς γιατί κάθεται, και κατά δεύτερον γιατί κυρίως στην αγκαλιά τα μάτια του γουρλωνουν τόσο. Τον λατρεύουμε. Είναι ιδιαίτερο, και θα πρέπει να τον γνωρίσετε για να το καταλάβετε.
Έχει κάτι αυτό το κουτάβι που τον κάνει να φαίνεται ότι είναι από τις προσωπικότητες που ξεχειλίζουν από το σώμα και το τρίχωμα και απλώνονται στον γύρω χώρο.
Του έχουμε γράψει και μερικά ποιήματα, ένα από αυτά είναι και το παρακάτω:
Εχω κουνιστή ουρίτσα
και στο δέρμα μου ψωρίτσα
και δύο τεράστια μάτια
που παρακαλούν για χάδια
Είμαι αγόρι πολύ φίνο
και φιλιά στην μούρη δίνω
κι αν μου μιλάνε απαντάω
και στο κλουβί χοροπηδάω
Στο hot spot εμένα βρήκαν
κι αμέσως με ερωτευτήκαν
ΠΑΝΑΓΙΆ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΑΙΔΊ
φώναζαν όλοι σαν τρελοί
Όνομα δεν έχω ακόμα
μπέμπη με λένε για την ώρα
και όταν λίγο μεγαλώσω
πολλές καρδιές θα αναστατώσω!
