Η Κούλα (από το γκεκούλα, που την λέγαμε έτσι τις πρώτες μέρες και της έμεινε) ήρθε για στέιρωση στην δράση στειρώσεων που κάναμε τον Οκτώβρη του 25 στο καταφύγιο.
Ήταν από τα πρώτα σκυλιά που ήρθαν, και η φατσούλα της μέσα στο κρειτ μας αποτυπώθηκε και αποτέλεσε το background όλου του πηγαινέλα εκείνων των ημερών, για΄τι ήταν σε μια από τις μπροστινές θέσεις και περνούσαμε από μπροστά της συνεχώς.
Μας φαινόταν μια σταλιά. Και όταν την πήρανε για στείρωση και την είδαμε κοιμισμένη πάνω στο τραπέζι, τότε μας φάνηκε ακόμα πιο μικροσκοπική.
Και ετσι όπως ήταν, μικροσκοπική και κάπως σαν θλιμμένη, την ημέρα της επανένταξης, αυθόρμητα εντελώς, όπως την βγάλαμε από το κρείτ, την πήραμε αγκαλιά και αντι για το φορτηγό την πήγαμε σε ένα κλουβί και έμεινε μαζί μας.
Είναι γλυκύτατη, τρυφερή, λίγο ανασφαλής και μπερδεμένη, αλλά κάθε μέρα ανοίγεται και απόλαμβάνει περισσότερο την νέα της ζωή, που ελπίζουμε να είναι προσωρινή και να πάει σε ένα παντοτινό σπίτι πολύ σύντομα.
