Ακούστε. Αυτός είναι ο Λάζαρος και τα αυτιά του δεν χωράνε ολόκληρα στην φωτογραφία.
Εκτός από τα αυτιά του που τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς μέχρι να σιγουρευτείς ότι πραγματικά αυτά είναι τα αυτιά του, έχει και αυτά τα μάτια που βλέπετε. Και βασικά όχι τα μάτια, το βλέμμα.
Αυτό το υγρό, γλυκό βλέμμα, και το λίγο διστακτικό, το λίγο ντροπαλό. Και ο Λάζαρος είναι διστακτικός και ντροπαλός. Πιθανότατα έχει περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του αλωνιζοντας τα βουνά και κυνηγώντας. Και πιθανότατα κάποια στιγμή τον βαρέθηκαν, τον εγκατέλειψαν και αρρώστησε, ή πρώτα αρρώστησε και μετά τον εγκατέλειψαν, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι τώρα τον έχουμε εμείς, και η ζωη του από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετική. Το σκυλί αυτό έχει μια διακριτικότητα, και μια αρχοντιά ταυτόχρονα, που είναι συνδυασμός που σε τρελαίνει.
Είναι διστακτικός με όσους δεν ξέρει, αλλά πάρα τον δισταγμό του είναι πολύ συνεργάσιμος, και είναι και τρυφερος, με ένα τρόπο ήπιο και διακριτικό, λες και δεν ξέρει ακόμα αν επιτρέπεται να απολαμβάνει το χάδι ή όχι.
