Η Μαντώ ζούσε μέσα σε ένα από τα κλουβιά στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης. Εκτός από την βρωμιά, την αρρώστια και την ασιτία που την είχε σκεβρώσει σε βαθμό που με δυσκολία περπατούσε τις πρώτες ημέρες, το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι το πώς κατάφερε να επιβιώσει χωρίς απλά να ποδοπατηθεί.

Είναι απίστευτα μικροσκοπική, σαν ένα κυνηγοσκυλάκι που κάποιος με κάποιο τρόπο συρρίκνωσε. Ζυγίζει όσο ένα πούπουλο και έχει δύο τεράστια, υγρά ματιά που λες και τα ανοίγει όσο πιο πολύ μπορεί για να δει και να χορτάσει την άνεση, την καθαριότητα και την φροντίδα.

Η μικρή μας νεράιδα πλέον περπατάει με περηφάνια και γυρίζει γύρω γύρω στο καταφύγιο με μια περιέργεια και μια χάρη, που από την μία θέλεις να την χαζεύεις για ώρες από μακριά, από την άλλη θέλεις να την πιάσεις, να την πάρεις αγκαλιά, και να την κρατήσεις εκεί για πάντα.

Λατρεύει τα άλλα σκυλιά, και είναι πειραχτήρι. Ο τρόπος που έχει για να δείχνει την κοινωνικότητά της στους άλλους σκύλους είναι να τους κάνει μικρά δαγκώματα (love bites), και κανένα σκυλί δεν εκνευρίζεται μαζί της γιατί την βλέπουν σαν αυτό που είναι, ένα μικρό πειραχτήρι. 

(είναι μεγάλη κλέφτρα και δεν υπάρχει περίπτωση να έχει πρόσβαση σε φαγητό και να μην το κλέψει, ακόμα και αν είναι κόκαλο τριπλάσιο από το μέγεθός της)