Το Μητσάκι γεννήθηκε στον δρόμο. Ήταν το μοναδικό κουτάβι που βρήκαμε, όταν πήγαμε να μαζέψουμε την μαμά του για στείρωση, για την δράση στειρώσεων που κάναμε στο καταφύγιο τον Οκτώβρη του 25.
Για τις δύο ημερες που η μαμά ανάρρωνε από την στείρωση, το Μητσάκι έμεινε σε ένα κρέιτ μαζί μας στι γραφείο. Και έτσι όπως καθόταν στο κρείτ έμοιαζε μόνο του, πάρα πολύ μόνο του.
Οπότε εμείς το βγάζαμε από το κρείτ ένας ένας κάθε λίγες ώρες και το κρατούσαμε αγκαλιά. Μια κοιμήθηκε αγκαλιά με τον έναν, μια με τον άλλον. Την τρίτη μέρα πήγαμε να το βάλουμε με την μαμά του και η καημένη του γρύλισε, και εμας μας έσπασε η καρδιά σε χίλια κομμάτια.
Και το Μητσάκι επέστρεψε στο γραφείο μαζί μας, και τότε έμοιαζει ακόμα πιο μόνο του από ποτέ.
Μητσάκι (που ΔΕΝ είναι από το Μητσος) το βγάλαμε από το επίθετο μιας από τις εθελόντριες στην αγακαλιά της οποίας κοιμήθηκε. Το λέγαμε έτσι χαϊδευτικά και του έμεινε.
Εκείνο το σαββατοκύριακο εμβολιάστηκε, και μετά την δράση στειρώσεων πήγε σε φιλοξενία, όπου ζει με άλλα σκυλιά, κοιμάται σε μαλακό κρεβάτι, και απολαμβάνει την θαλπωρή που πρωτογεύτηκε εκεινο το τετραήμερο στο καταφύγιο.
Μόλις ολοκληρώσει τον εμβολιασμό του του το Μητσάκι θα είναι έτοιμο για ένα παντοτινό σπίτι.
