Έχει ζήσει όλη της την ζωή στον δρόμο, σε κάτι φανάρια σε μια γειτονιά σε προάστιο της Αθήνας. Δεκαετία κλεισμένη στον δρόμο, και επιβίωσε με το τσαγανό της και με την απίστευτη θέλησή της για ζωή.
Όνομα δεν νομίζουμε να είχε ποτέ, εμείς την βγάλαμε Σούλα, γιατί μας θυμίζει αυτά τα υποκοριστικάπαλιάς γενιάς που είχαν οι γιαγιάδες κάποτε.
Η Σουλα ήρθε σε εμάς από τον δήμο για να φροντιστεί μια πληγή που είχε στα πλευρά της. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο μην φανταστείτε. Λίγες μέρες θα την κρατούσαμε μέχρι να κλείσει και θα επέστρεφε πίσω. Όταν μάθαμε ότι θα επιστρέψει στα φανάρια για να τελειώσει την ζωή της εκέι μας ήταν αδύνατον να πάρουμε τέτοια απόφαση.
Και η Σούλα, λες και το ήξερε, μας διευκόλυνε ακόμα περισσότερο στην απόφαση αυτή. Την αφήσαμε το πρώτο βράδυ στο γραφείο γιατί σε κλουβί δεν θέλαμε να την βάλουμε με τίποτα, και το επόμενο πρωί βρήκαμε ένα γραφείο πεντακάθαρο. Η Σούλα βγήκε να κάνει τουαλέτα έξω, άαξε στο προαύλιο, και από τότε αυτή είναι η ζωή της. Άραγμα, γραφείο, κλιματισμός, προαύλιο. Πήρε σύνταξη και ό,τι χρειαστεί από εδώ και πέρα θα της το προσφέρουμε.
Οι εθελοντές την χτένισαν και την έκαναν και μπάνιο, και την στέγνωσαν, και η Σούλα έκατσε αμίλητη να απολάυσει την περιποίηση. Ελάχιστες ανάγκες έχει, ελάχιστα παρατηρουμε την παρουσια της.
Αφού η Σούλα προσαρμόστηκε από την πρώτη μέρα σε ένα καταφύγιο, μπορεί να προσαρμοστεί και σε ένα σπίτι, και για αυτό τον λόγο την ανεβάζουμε και για υιοθεσία. Απίθανο είναι προφανώς να υιοθετηθεί, αλλά αδύνατον όχι.
