Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Παραμονή Χριστουγέννων το 2022 κάποιος τον είχε πάρει και τον είχε αφήσει δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Και αυτός έμεινε εκεί, δίπλα στο κάδο, και περίμενε. Περίμενε κάποιος να έρθει και να του λύσει το πρόβλημα. Αυτό κανουν όλα τα σκυλιά, και κυρίως τα κουτάβια. Περιμένουν κάποιον από εμάς, τους ανθρώπους, να εμφανιστούμε και να τους λύσουμε ό,τι πρόβλημα έχουν, και να τους προσφέρουμε ό,τι χρειάζονται, σαν από μηχανής θεός. Ο μικρός ήταν τυχερός και βρέθηκε ο άνθρωπος που τα έκανε όλα αυτά. Τον βγάλαμε Κρις, αφού βρέθηκε χριστουγεννιάτικα, φιλοξενήθηκε από την οικογένεια που τον βρήκε για κάποιο καιρό, μετά ήρθε για λίγο στο καταφύγιο, και έφυγε για το παντοτινό του σπίτι, όπου μεγαλώνει, ομορφαίνει, χαίρεται και ζει την ζωή που του αξίζει.
Το σκυλί είναι τόσο εξωπραγματική η ομορφιά του που ξεχνάμε να συντάξουμε κανονικές προτάσεις όταν μιλάμε για αυτό, και ΑΧ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ - συγγνώμη, μας ξεφεύγουν και επιφωνήματα. Μισό λεπτό να ξεροκαταπιούμε.. Εντάξει. Λοιπόν, ξεκινάμε από την αρχή.
Ο Σογκούν είναι πανέμορφος. Βασικά είναι σαν φουντωτός λύκος σε παλ αποχρώσεις. Αυτό που μας κάνει να λιποθυμούμε όμως είναι ο συνδυασμός εμφάνισης και χαρακτήρα. Ο Σογκούν είναι ένα χαρούμενο κουτάβι, αγαπησιάρικο, τρυφερό και πολύ πολύ πολύ συνεργάσιμο.
Μην τον βλέπετε σοβαρό στις φωτογραφίες, κάτι άκουσε και σήκωσε τα αυτιά του για να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο ήχος που ήρθε από εκεί δεξιά. Δεν είναι σοβαρός. Ούτε ασόβαρος είναι. Είναι ένα κανονικό χαρούμενο μωρό. Του αρέσει η ανθρώπινη επαφή, του αρέσουν οι βόλτες, του αρέσει η ζωή.
Έχει φιλοξενηθεί και σε σπίτι, και ήταν άψογος - όσο άψογο μπορεί να είναι ένα κουτάβι. Είναι ένα σκυλί πολύ ισορροπημένο, και εμείς εδώ έχουμε ελάχιστα πράγματα που μπορούμε να του προσφέρουμε πλέον.
Δεν έχει να γιατρεύει από κάτι, δεν έχει κάτι να μάθει η να ξεπεράσει, είναι έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι, και όσο και να μην τον χορταίνουμε, θα μας κάνει πολύ χαρούμενος αν δεν μείνει κοντά μας πολύ ακόμα.
Έχετε μπαλάκι; Έχετε σκύλο ευτυχισμένο.
Μπορεί να παίζει ώρες με αυτό. Εσείς μπορείτε να κάθεστε απλά, χωρίς να κουράζεστε, να το πετάτε, και θα τρέχει να το πιάνει. Μια φορά, πεντε, δεκαπέντε. Αν έχετε μπαλάκι με σχοινί, μπορείτε επίσης να κάθεστε, να το κρατάτε από την μία μεριά, και αυτή θα το τραβάει από την άλλη με όλη της την δύναμη.
Όση δύναμη διαθέτει τέλος πάντων, δεδομένου ότι όλος ο σκύλος είναι μέγεθος μεσαίας τσάντας.
Η Μπάρμπι είναι μια επανιελίτσα τόση δα, που όσο μπόι της λείπει, τόση προσωπικότητα έχει. Παρόλο που φαίνεται τρελή κι αδέσποτη, έχει ζήσει σε σπίτι, και εκεί δεν είναι τρελή. Είναι ήσυχη, καλή, γλυκιά. Πηγαίνει τις βόλτες της, γυρνάει, τρώει, κάθεται στο κρεβάτι της και της αρέσει πολύ που έχει παρέα.
Δεν αντιμετωπίζει πολύ καλά την μοναξιά. Αυτό ξέρουμε τουλάχιστον μέχρι τώρα, από το ένα και μοναδικό σπίτι στο ποιο έχει μείνει. Αυτά αλλάζουν με την αλλαγή περιβάλλοντος, ή διορθώνονται. Όλα διορθώνονται.
Η Μπαρμπι είναι πανέξυπνη, και πιστεύουμε πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να μάθει. Ως σκύλος που έχει ήδη μείνει καιρό σε ένα σπίτι, υπάρχουν πράγματα που ξέρει ήδη, και πράγματα που θα πρέπει να μάθει από την αρχή, αρκεί να έχει κάποιος την όρεξη και την διάθεση να την καθοδηγήσει.
Όλο το νόημα που μπορεί να έχει η έκφραση "αγαθός γίγαντας" προσωποποιείται σε αυτό που είναι ο Άλκης και τα 40+ κιλά του. Ολόκληρο το είναι του συνοψίζεται σε αυτές τις δύο λέξεις. Είναι γίγαντας. Και είναι αγαθός.
Ειναι τόσο αγαθός που του την έπεσε μια αγέλη σκύλων και τον άφησε αιμόφυρτο στο δρόμο, να μοιάζει πεθαμένος. Αυτόν. Αυτόν που θα μπορούσε να βάλει κάτω μια αρκούδα. Δεν είναι ότι ο Άλκης δεν έχει δύναμη, είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτό.
Έχει μια ψυχή που μπορεί να χωρέσει στην αγκαλιά ενός μικρού παιδιού, και ας είναι εγκλωβισμένη σε ένα σώμα τεράστιο. Η ψυχή του φαίνεται στο βλέμμα του, που έχει μια παιδικότητα και μια θλίψη, και στο αχνό του χαμόγελο που σχηματίζεται στις άκρες των χειλιών του.
Πλέον έχει αναρρώσει από τα τραύματά του, και είναι μαζί μας. Βγαίνει στον προαυλισμό, και είναι σαν να μην έχει σκοπό, εκτός και αν εκεί υπάρχει άνθρωπος. Κάνεις ένα βήμα, κάνει και αυτός ένα. Αν περπατήσεις, περπατάει. Αν μείνεις σταθερός, μένει και αυτός, και αυτό το τεράστιο κεφάλι του το ακουμπάει πάνω σου, με σκοπό να το αφήσει εκεί όση ώρα πρόκειται να χαϊδεύεις.
Αν τύχει να απομακρυνθεί μισό μέτρο, τον φωνάζεις και έρχεται με τα πόδια του να κανουν ένα βήμα το πεντάλεπτο, και σχεδόν ακούς το πλαφ πλαφ που κάνουν οι πατούσες του στο έδαφος. Έρχεται σαν καλό παιδί, όπως όλα τα κάνει σαν καλό παιδί. Σαν να προσπαθεί να υπερτονίσει το πόσο καλός και καλόβολος και καλόψυχος είναι, για να υπερκαλύψει αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου όταν τον κοιτάς, και τις προκαταλήψεις που έχεις για σκυλιά σαν αυτόν.
Ψάχνει σπίτι και θα δοθεί ως μέλος οικογένειας, για να ζει μαζί με ανθρώπους, που τους λατρεύει.
Φιλοξενείται σε σπίτι, όπου ζε με άλλα τρία σκυλιά και τρία γατιά και είναι τέλειος. Τέλειος πραγματικά. Πάει την βόλτα οτυ πρωι βράδυ, τρώει το φαγητό του, συνήθως ξαπλωτός, και την περισσότερη ώρα κοιμάται στο κρεβάτι του. Δεν ενοχλεί κανέναν, είναι σαν να μην υπάρχει. Είναι ένα σκυλί που δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του, για τίποτα και για κανέναν, και ίσως το πιο αγαθό πλάσμα από όλα όσα έχουν περάσει από το καταφύγιο όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Καρλ βρέθηκε εγκαταλελειμένος σε ένα χωράφι μαζί με τα δύο αδέρφια του, όταν ήταν δύο μηνών. Ήταν τρία μπουμπούκια, το ένα πιο χαριτωμένο από το άλλο, που όταν ήταν όλα μαζί, έκαναν συναυλίες που ακουγοντουσαν από χιλιόμετρα μακριά, και όταν ήταν ο καθένας μόνος του το έπαιζαν μουγκοί.
Και κάπως έτσι ονομάσαμε τα τρία αυτά μωρά με ονόματα των Beach Boys.
Ο Καρλ και τα αδέρφια του ήρθαν στο καταφύγιο, και λίγο καιρό μετά, αυτό μετακόμισε στι γυναικείες αγροτικές φυλακές Θήβας, όπου ξεκίνησε να ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμά μας, το οποίο τρέχει εδώ και κάποια χρόνια.
Εκεί ο Καρλ, με την βοήθεια του εκπαιδευτή και των κρατουμένων, μαθαίνει σιγά σιγά να ζει σε ένα σπίτι, μαζί με ανθρώπους, με άλλα δύο σκυλιά και μια γάτα, μαθαίνει κάποια βασικά πράγματα όπως το να μένει μόνος του, να πηγαίνει βόλτα με λουρί, και προετοιμάζεται για το παντοτινό του σπίτι.
Η Λάικα μεγάλωσε σε σπίτι, και έζησε εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Την οικογένειά της την έχασε ουσιαστικά, γιατί οι άνθρωποί της δεν μπορούσαν να την φροντίσουν άλλο.
Δεν έχει ζήσει σαν κυνηγόσκυλο, έχει ζήσει σαν κατοικίδιο, και έτσι, από κατοικίδιο, κατέληξε στο κλουβί.
Κάποιες φορές λένε πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, πριν κάνεις ένα βήμα μπροστά, και αυτό το πισωγύρισμα εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι για την Λάικα μια ευκαιρία να βρει την παντοτινή της οικογένεια, και να αρχίσει να ζει (ξανά) όπως της αξίζει.
Είναι ένα πλάσμα τρυφερό και καλό. Έτσι όπως είναι ψηλή, αδύνατη, και εντυπωσιακή, την βγάζεις βόλτα και είναι σαν να έχεις δίπλα σου μια ελαφίνα.
Δεν έχουμε πολλά παραπάνω να πούμε για αυτό το κορίτσι. Είναι πολύ καλή με τα αλλά σκυλιά, πολύ κοινωνική και αγαπησιάρα με τους ανθρώπους, και αδιάφορη με τις γάτες (από όσο ξέρουμε μέχρι τώρα τουλάχιστον). Σε ό,τι σπίτι και να πάει, θα το ομορφύνει γιατί ειναι σαν πίνακας ζωγραφικής (απλά κοιτάξτε γύρω τον χώρο σας και φανταστείτε την να κάθεται σε μια γωνιά. Δεν ομόρφυνε;).